Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από τις μεγάλες πυρκαγιές στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο. Ακριβώς ένα μήνα πριν, αρχές Ιούλη, ο «Ριζοσπάστης» σε κεντρικό του άρθρο προειδοποιούσε: «Σήμα κινδύνου από τις πρώτες πυρκαγιές». Και με αφορμή τις μεγάλες φωτιές σε Ανατολική Μάνη και Μέγαρα, γράφαμε πως ήρθαν ξανά στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο τα «καυτά» προβλήματα και οι ελλείψεις του Πυροσβεστικού Σώματος, όπως και του μηχανισμού δασοπροστασίας, εξαιτίας της πολιτικής που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες και σ' αυτόν τον τομέα.

Στο μήνα που μεσολάβησε από τότε, είχαμε έναν νεκρό πυροσβέστη και άλλους τρεις τραυματίες στο Ζευγολατιό Κορινθίας, μεγάλες φωτιές που κατέκαψαν χιλιάδες στρέμματα εκτάσεων σε όλη τη χώρα, για να φτάσουμε στην προχτεσινή πυρκαγιά στα Καλύβια Αττικής, που έφτασε σχεδόν μέχρι τη θάλασσα...

Δυστυχώς, τα προβλήματα στην Πυροσβεστική είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Γιατί όταν υπάρχουν συγκεκριμένοι νόμοι, με τους οποίους προωθούνται η ένταση της εμπορευματοποίησης της γης αλλά και η διεύρυνση των νόμιμων επεμβάσεων στα δασικά οικοσυστήματα, χωρίς πλέον να χρειάζεται η εξασφάλιση της κυριότητας, παρά μόνο η παραχώρηση της χρήσης, τότε είναι μοιραίο να υπάρχει και σοβαρό κίνητρο για να εκδηλωθεί μια φωτιά...

Ας σταθούμε όμως λίγο περισσότερο στο ζήτημα των ελλείψεων στην Πυροσβεστική. Και στη φετινή αντιπυρική περίοδο, έχουν αναδειχθεί με ακόμα πιο έντονο τρόπο τα διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πυροσβέστες. Προβλήματα εξαιτίας της συνέχισης της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μειώνει τις κρατικές δαπάνες για τις ανάγκες της Πυροσβεστικής, αλλά και για τις ανάγκες των υπηρεσιών του δικτύου πρόληψης και πυρασφάλειας. Τίποτα δεν άλλαξε σε ό,τι αφορά τη μεγάλη έλλειψη σε μόνιμο προσωπικό, αφού τα πραγματικά οργανικά κενά είναι 4.000, σύμφωνα με τις εκτιμώμενες ανάγκες. Δεν έχει διασφαλιστεί η μονιμοποίηση των πυροσβεστών 5ετούς θητείας και των συμβασιούχων, ώστε να μπορέσουν να αξιοποιηθούν καλύτερα και σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Σε ό,τι αφορά το εργασιακό κομμάτι, ιδιαίτερα όταν επικρατούν οι κατάλληλες συνθήκες και εκδηλώνονται μεγάλες πυρκαγιές, οι πυροσβέστες δεν γνωρίζουν ωράρια και αναγκάζονται να δουλεύουν συνεχόμενα μέχρι 30 και 40 ώρες, για να καλύψουν τα μεγάλα κενά και τις ελλείψεις. Η υπηρεσία εντατικοποιείται, τα ρεπό κόβονται, το ωράριο γίνεται «λάστιχο» από τις συνεχόμενες κλήσεις σε επιφυλακή, ακόμα και για πυρκαγιές που μπορεί να αντιμετωπιστούν με το υπάρχον προσωπικό στις βάρδιες ή ακόμα και για την περίπτωση που δεν υπάρχει καμία πυρκαγιά σε εξέλιξη (προληπτικές επιφυλακές).

Διότι, πώς να μην υπάρχουν μεγάλες καταστροφές, όταν: Η χρηματοδότηση είναι ελάχιστη συγκριτικά με τις ανάγκες και οι πυροσβέστες βάζουν «ρεφενέ» για να αγοράσουν ρούχα ή παπούτσια για να πάνε στην πυρκαγιά; Η όταν δεν υπάρχει προσωπικό και καταργούνται πυροσβεστικά κλιμάκια και υπηρεσίες; Οταν δεν προχωρούν εργασίες αποψίλωσης, δεν συντηρείται το δασικό οδικό δίκτυο για να υπάρχει πρόσβαση στα πυροσβεστικά οχήματα; Και σε αυτά πρέπει να προστεθεί η κακή συντήρηση των πυλώνων της ΔΕΗ αλλά και οι ...άδειοι πυροσβεστικοί κρουνοί που συναντούν οι πυροσβέστες πολύ συχνά, όταν προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά.

Η προστασία των δασών, της γης, προϋποθέτει διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, που διασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τη φύση. Κόντρα δηλαδή στις αυταπάτες που καλλιεργεί η κυβέρνηση ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και προστασία των δασικών οικοσυστημάτων που να ωφελεί ταυτόχρονα το λαό και τους ανταγωνιζόμενους μονοπωλιακούς ομίλους. Και αυτός, ο διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, είναι ο δρόμος όπου η γη και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και θα υπάρχει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, που θα έχει ως κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.