Τα πρώτα μηνύματα από το νέο γύρο της διαπραγμάτευσης που ξεκίνησε αυτή τη βδομάδα, επιβεβαιώνουν ότι το εύρος της επίθεσης που εξαπολύεται σε βάρος των εργαζομένων και του λαού ξεπερνάει κατά πολύ την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που προτείνει η κυβέρνηση.

Οπως επαλήθευσε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), στο τραπέζι των συνεννοήσεων κυβέρνησης - ιμπεριαλιστικών θεσμών, προκειμένου να ολοκληρωθεί η τρέχουσα «αξιολόγηση», βρίσκονται «η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και ο περιορισμός των ρυθμίσεων σε ορισμένους τομείς, όπως η ενεργειακή αγορά».

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της συζητάνε το Ασφαλιστικό, στη βάση του σχεδίου που κατέθεσε η κυβέρνηση, τις νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στις ομαδικές απολύσεις και το συνδικαλιστικό νόμο, όπως προβλέπεται από το τρίτο μνημόνιο, τις ιδιωτικοποιήσεις και την παραπέρα απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, όπως η Ενέργεια.

Κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης μέσω της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων κερδοφόρων πεδίων δράσης για το κεφάλαιο. Αυτόν τον κοινό στόχο μοιράζονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ και πάνω εκεί ανταγωνίζονται διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου μέσα και έξω από την Ελλάδα, στο φόντο και των γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή.

Το γεγονός εξάλλου ότι ο εκπρόσωπος ενός ευρωπαϊκού θεσμού, όπως είναι ο ESM, ανακοινώνει τη διευρυμένη ατζέντα της διαπραγμάτευσης και επιβεβαιώνει ότι τίποτα δε μένει έξω από τη σαρωτική επίθεση, δείχνει ότι η κυβέρνηση λειτουργεί με δόλο απέναντι στο λαό όταν αποδίδει στο ΔΝΤ το ρόλο του «κακού» στη διαπραγμάτευση, που ζητάει τα πάντα τώρα, σε αντιπαράθεση με την πιο «διαλλακτική» τάχα ΕΕ.

Στην πραγματικότητα, όλα τα θέματα της διαπραγμάτευσης αποτελούν στρατηγικής σημασίας αναδιαρθρώσεις για το κεφάλαιο και από αυτή την άποψη προκύπτουν αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τους ελιγμούς που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση για να τα περάσει.

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση του λαού; Αυτό το ερώτημα πρέπει να απασχολήσει το κίνημα, ιδιαίτερα μπροστά στην αυριανή απεργία, αλλά και μετά από αυτήν. Η επίθεση αυτή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Και δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από το να σταματήσει αύριο η παραγωγή σε μεγάλους βιομηχανικούς κλάδους, να πλημμυρίσουν οι δρόμοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.

Είναι φανερό ότι το κεφάλαιο, τα κόμματα και οι δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντά του πορεύονται με βάση τη στρατηγική τους και δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω. Ανοίγουν τη «βεντάλια» όλων των θεμάτων που έχουν επείγοντα χαρακτήρα για την ανάκαμψη της οικονομίας και αντικειμενικά χειροτερεύουν τους όρους με τους οποίους ζει και δουλεύει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει στους χώρους δουλειάς η συζήτηση για την πολιτική πρόταση διεξόδου που απαντά στα συμφέροντα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που έχει ως κριτήριο τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών. Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει αλλαγή του συσχετισμού δύναμης και εκεί πρέπει να στοχεύει κάθε μικρή και μεγάλη μάχη για την παρεμπόδιση των μέτρων, την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών.