Κατά πάσα πιθανότητα, σήμερα ανακοινώνεται ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Ολο το προηγούμενο διάστημα έχουν δώσει και πάρει τα σενάρια για το ποιος μένει, ποιος φεύγει, ποιος έρχεται.

Σενάρια έχουμε και για τη λεγόμενη κεντροαριστερά και το μέλλον της, καθώς καταγράφονται κινήσεις φορέων αλλά και στελεχών του χώρου, συνεχίζονται τα «υπαρξιακά» ερωτήματα στη ΔΗΜΑΡ, κλονισμοί υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ-Ελιά, ενώ διεργασίες συντελούνται και στο Ποτάμι. Με τον αστικό Τύπο να αναζητά τον «Ελληνα Ρέντσι», που θα ενώσει τον κατακερματισμένο χώρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την ευχή η κεντροαριστερά να ανασυγκροτηθεί, αναζητώντας σε αυτόν το χώρο μελλοντικούς κυβερνητικούς συμμάχους. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ αναζητούν να διευρύνουν την κυβερνητική πλειοψηφία με βουλευτές από τους «ανεξάρτητους», ενώ συνεχίζονται οι ανεξαρτητοποιήσεις στους ΑΝΕΛ. Στην όλη διαδικασία παρεμβαίνει και η Χρυσή Αυγή, διεκδικώντας ρόλο στην αναμόρφωση του λεγόμενου «δεξιού χώρου».

Τι μπορεί να περιμένει ο λαός από αυτές τις διεργασίες;

Σίγουρα δεν πρέπει να περιμένει αλλαγή πολιτικής υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γιατί το ζήτημα της αντιλαϊκής πολιτικής δεν καθορίζεται από αλλαγές προσώπων, πολιτικών σχηματισμών και συνεργασιών, αφού όλοι, παλιοί και νέοι, κινούνται στην παλιά και δοκιμασμένη στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και του ευρωμονόδρομου.

Ολες αυτές οι διεργασίες είναι, λοιπόν, ξένες με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και δεν πρόκειται να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των οξυμένων εργατικών - λαϊκών προβλημάτων. Ούτε η ανεργία θα αντιμετωπισθεί, ούτε μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων θα δρομολογηθούν, ούτε οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις θα σταματήσουν, όπως άλλωστε σημείωσαν τόσο ο Σόιμπλε όσο και το ΔΝΤ.

Την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών, εντάθηκαν τα παζάρια και οι ανταγωνισμοί στην ΕΕ, ομόφωνα, όμως, έσπευσαν όλοι να επιβεβαιώσουν την προσήλωσή τους στην αντιλαϊκή πολιτική.

Το ΚΚΕ είχε σημειώσει έγκαιρα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα επιτάχυνε τις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δει ο λαός τις διεργασίες στα κόμματα και συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Θέλουν σταθερές κυβερνήσεις, που, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης, θα προωθούν τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και θα διασφαλίζουν ταυτόχρονα τη συναίνεση ή έστω την ανοχή του λαού.

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούν, να προσδοκούν ότι μέσα από τις διεργασίες στο πλαίσιο της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, μέσα από το φθαρμένο αστικό πολιτικό σύστημα, θα βγει κάτι θετικό για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Συμφέρον τους είναι να δυσκολέψουν τα σχέδια των κομμάτων της διαχείρισης και της ΕΕ, να εμποδίσουν τα μέτρα που έρχονται, όπως, για παράδειγμα, στο Ασφαλιστικό. Χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος και δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχία για να δει άσπρη μέρα ο λαός.