Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της «τράπεζας θεμάτων», πρώτες εκτιμήσεις από εκπαιδευτικούς έκαναν λόγο για θέματα που απευθύνονται στο 25-30% των μαθητών. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Ταυτόχρονα με τη θεσμοθέτηση του ταξικού αυτού λυκείου ήρθε και η δημιουργία μίας τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης, η οποία θα απορροφήσει όσους θα απορρίψει το εκπαιδευτικό σύστημα, όσους αποθαρρυνθούν από τη συνέχιση στη φοίτηση στο λύκειο. Η κυβέρνηση δεν έκρυψε ότι θεωρεί πρότυπο το σκληρά ταξικό σύστημα χωρών όπου μόλις το 30% πάει λύκειο και το 70% στην τεχνική εκπαίδευση, κυρίως στα ΣΕΚ και στη συνέχεια στη μαθητεία.

Απλά για την Ιστορία θυμίζουμε ότι το ΠΑΣΟΚ μέχρι να γίνει κυβέρνηση το 1981 -δημαγωγικά όπως αποδείχτηκε- έθετε ως στόχο την έξοδο από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, μίλαγε για κοινωνικοποίηση, για σοσιαλισμό κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα -πριν καν γίνει κυβέρνηση- δηλώνει ότι «δε θα αμφισβητήσει την ένταξη της Ελλάδας στο δυτικό πλαίσιο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», τραπεζώνεται στον ΣΕΒ και υπόσχεται στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας!

Επίσης, για την Ιστορία θυμίζουμε ότι, από την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ είχε θέσει το δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό» και με αυτήν την κατεύθυνση άσκησε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Θυμίζουμε, επίσης, ότι και τότε από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα από ένα τμήμα του, έμπαινε το ζήτημα ότι όποιος δεν είναι μαζί του παίζει το παιχνίδι της «Δεξιάς». Σε αυτήν τη λογική θριάμβευσε ο «Αυριανισμός», ο οποίος σήμερα φαίνεται να πιάνει στασίδι ως λογική στα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ. Και, τέλος πάντων, το ΚΚΕ έχει βγάλει συνολικά διαχρονικά συμπεράσματα για την αταλάντευτη στάση αντιπαράθεσης που πρέπει να έχει το κομμουνιστικό κίνημα απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία σε όλες τις εκδοχές και μορφές της.

***

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε άτρωτος από την κριτική του ΚΚΕ. Διότι δημιουργήθηκε πάνω στη διπλή άρνηση τόσο της σοσιαλδημοκρατίας (...) όσο και του δογματικού κομμουνισμού, που πήρε τη μορφή των αυταρχικών καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" που χρεοκόπησαν (...) είναι η διπλή υπέρβαση αυτών των δύο ιστορικών ρευμάτων που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα. Κι ενώ τίποτε δεν έχει κριθεί οριστικά ακόμη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλες τις δυνατότητες να αποδειχτεί η νέα σύνθεση των θετικών εμπειριών του παρελθόντος, η σύγχρονη απάντηση της Αριστεράς στις προκλήσεις της εποχής μας, η νέα Αριστερά του 21ου αιώνα. Το ΚΚΕ μπορεί να μας κάνει όση κριτική θέλει, και την έχουμε ανάγκη αν είναι ουσιαστική. Δεν μπορεί όμως να είναι απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αν είναι απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι δίπλα στον Σαμαρά, και ο αριστερός κόσμος αυτό δεν το αντέχει».

Ομολογεί ότι βασικός στόχος ήταν, και παραμένει για τις δυνάμεις που συγκρότησαν στην αρχή τον ΣΥΝ και σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, το ξεπέρασμα του κομμουνιστικού κινήματος και η σοσιαλδημοκρατικοποίησή του. Τα περί υπέρβασης της σοσιαλδημοκρατίας είναι «τρίχες κατσαρές», αφού αυτό που υπερβαίνεται είναι ο κομματικός σχηματισμός της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, υιοθετώντας ο ΣΥΡΙΖΑ βασικά στοιχεία της πολιτικής της νεοκεϋνσιανής διαχείρισης που εξέφραζε παλιότερα το ΠΑΣΟΚ.

Στις αρχές του 1990 επιχειρήθηκε η προσπάθεια μετάλλαξης του ΚΚΕ, απεμπόλησης των αρχών του κομμουνιστικού κινήματος και δορυφοροποίησης γύρω από το ΠΑΣΟΚ στο όνομα της κεντροαριστεράς. Με αυτήν τη γραμμή πολιτεύτηκε το τμήμα πρώην στελεχών του ΚΚΕ που το εγκατέλειψε, αφού απέτυχε να το διαλύσει, και πέρασε στον ΣΥΝ για το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1990. Σήμερα, λοιπόν, καλείται το ΚΚΕ να δορυφοροποιηθεί γύρω από το νέο πόλο της σοσιαλδημοκρατίας, τον ΣΥΡΙΖΑ, απειλούμενο ότι διαφορετικά θα αντιμετωπίσει πρόβλημα επιβίωσης.

Αδικα, βεβαίως, κοπιάζουν!

Ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα ενημέρωσης έτυχε επιστολή που έστειλε ο Γ. Μώραλης (θα αναλάβει δήμαρχος Πειραιά το Σεπτέμβρη) στον πρωθυπουργό, με την οποία ζητά αναθεώρηση και επανασχεδιασμό των επιλογών του ΤΑΙΠΕΔ για τον ΟΛΠ. Σημειώνει ότι ο συνδυασμός του τάχθηκε υπέρ της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα του λιμανιού, πρόταση την οποία αντιπαραβάλλει με την απόφαση του ΤΑΙΠΕΔ να πωλήσει το 67% των μετοχών του ΟΛΠ. Στην επιστολή του σημειώνει ότι «η ανταγωνιστική θέση του λιμανιού θα ενισχυθεί αν η πλειοψηφία των μετοχών διατηρηθεί στο Δημόσιο» και ζητάει να υιοθετηθεί το «ανταγωνιστικό μοντέλο παραχώρησης δραστηριοτήτων σε ιδιώτες μέσω πολυετών συμβάσεων». Ζητάει να συμμετέχει ο δήμος στη διοίκηση και να έχει επίσης συμμετοχή στον αναπτυξιακό σχεδιασμό του ΟΛΠ. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η υπόσχεση για δημιουργία θέσεων εργασίας, ενώ ζητά και κάτι πιο συγκεκριμένο: «Δημόσιοι χώροι που είναι σήμερα στη δικαιοδοσία του ΟΛΠ να αποδοθούν στον δήμο».

Το θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ αποτέλεσε κεντρικό στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας τόσο του κ. Μώραλη που εμφανίστηκε ως ανεξάρτητος, όσο και του κ. Δρίτσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ γρήγορα και οι δύο έκαναν καθαρό ότι τα περί αντίθεσης στην ιδιωτικοποίηση είναι φούμαρα. Στις 25 Απρίλη του 2014 ο Γ. Μώραλης σε συνάντησή του με τον πρόεδρο του ΟΛΠ, Γ. Ανωμερίτη, και παρόντα τον εφοπλιστή Β. Μαρινάκη έκανε καθαρό ότι είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης και η διαφωνία του εστιάζεται στη διαδικασία. Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά, «οι μετοχές του ΟΛΠ θα πρέπει να παραμείνουν στο Δημόσιο, στην αυτοδιοίκηση και στα επιμελητήρια. Πρέπει να γίνονται παραχωρήσεις για χρήση σε πολλούς διαφορετικούς ιδιώτες». Τις δηλώσεις αυτές έσπευσε να χαιρετίσει ο Θ. Δρίτσας, δηλώνοντας ότι «γεννάει, όντως, ικανοποίηση το γεγονός ότι ο κ. Μώραλης και ο κ. Μαρινάκης προσχωρούν έστω και με καθυστέρηση στο παμπειραϊκό μέτωπο εναντίον της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ μέσω ΤΑΙΠΕΔ». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε φως και μπήκε. Καιρό πριν, από το 2008, έχει ψηφίσει στην ΕΕ την απελευθέρωση των λιμενικών υπηρεσιών, την Κοινή Λιμενική Πολιτική της, δηλαδή την αξιοποίηση των κρατικών δομών των λιμανιών για καλύτερη στήριξη των δραστηριοτήτων του κεφαλαίου και πρώτα απ' όλα του εφοπλιστικού. Στόχος που μπορεί να επιτευχθεί με ολική ή μερική ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Το νέο στοιχείο ήταν πως καλούσε πλέον και τους εργαζόμενους σε «αρραγές μέτωπο» με αυτά τα τμήματα του κεφαλαίου που αντιδρούν στην πώληση της πλειοψηφίας των μετοχών και κυρίως στο ρόλο που διεκδικεί η COSCO όχι βεβαίως από τη σκοπιά της υπεράσπισης των εργατικών - λαϊκών αναγκών αλλά της υπεράσπισης των δικών τους συμφερόντων. Δηλαδή, να παλέψουν κάτω από ξένη σημαία, να εγκλωβιστούν στους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου. Για τέτοιο δημόσιο έλεγχο μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, που καμιά σχέση δεν έχει με την ανάγκη, λιμάνια, υποδομές κ.ά. να είναι λαϊκή περιουσία στο πλαίσιο μιας οικονομίας όπου τα μονοπώλια θα έχουν κοινωνικοποιηθεί.

Για να μη μένει αμφιβολία γι' αυτό, συνδικαλιστής της «Δημοκρατικής Ενότητας Λιμανιών», στην οποία συμμετέχουν δυνάμεις που στηρίζουν το ΠΑΜΕ, με συνέντευξή του στον «Ρ» την 1η Μάρτη είπε τα πράγματα με τ' όνομά τους με αφορμή την εμφάνιση και της ΕΕ ως δήθεν αντίθετης στην ιδιωτικοποίηση:

Εδειξε ότι «η ΕΕ βλέπει ότι αν κυριαρχήσει η COSCO στο λιμάνι, θα βάλει εμπόδια στη δράση ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων. Το ίδιο ισχύει και με άλλους διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους, όπως είναι τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στην κρουαζιέρα, που καταλαβαίνουν ότι θα έχουν συνέπειες αν πάρει η COSCO το λιμάνι. Αλλά και τμήματα της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπως οι εφοπλιστές της ακτοπλοΐας και άλλοι, που αντιλαμβάνονται ότι θα χάσουν μερτικό από το λιμάνι. Γι' αυτό αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση με απευθείας πώληση της πλειοψηφίας του μετοχικού κεφαλαίου. Για παράδειγμα, ο ιταλικός όμιλος "Γκριμάλντι", που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για το car terminal του ΟΛΠ, αν πάρει το λιμάνι η COSCO θα μείνει αμανάτι. Υπάρχουν και επιχειρηματίες, όπως οι εφοπλιστές των ρυμουλκών, που τους διευκολύνει ο ΟΛΠ να παραμείνει ως έχει και προτείνουν Διοικητικό Συμβούλιο με όλους τους χρήστες, δηλαδή τους επιχειρηματικούς ομίλους μέσα. Με άλλα λόγια, η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν έχει σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά τμημάτων του κεφαλαίου» (συνέντευξη του Γ. Παπαβασιλείου στον «Ρ», Σάββατο 1 Μάρτη 2014).

Ουδέν κρυπτόν, λοιπόν, και στις νέες δηλώσεις Μώραλη. Ηδη από τις 12 Μάρτη του 2014, ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας σε εργαζόμενους στο λιμάνι σημείωνε:

«Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά και η "κόντρα" για τη μορφή που θα πάρει αυτή η ιδιωτικοποίηση, προσφέρεται, πρώτα απ' όλα, για να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα οι εργαζόμενοι, για να δουν καθαρά ποιος είναι μαζί τους και ποιος είναι απέναντι, να επιλέξουν με ποιον να πάνε και ποιον να αφήσουν.

Κάποιοι κρύβονται πίσω από το σύνθημα "δημόσιος έλεγχος", για να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που θίγονται άμεσα από τις εξελίξεις.

Ο "δημόσιος έλεγχος" σε δεκάδες επιχειρήσεις, όπως στο αεροδρόμιο και σε άλλες πρώην ΔΕΚΟ, οδήγησε μόνο σε σκληρά μέτρα για τους εργαζόμενους. Δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα σε δικαιώματα και κατακτήσεις.

Δημόσιος είναι δήθεν ο έλεγχος στα περισσότερα λιμάνια της Ευρώπης, εκεί που στη διοίκηση είναι επαγγελματικοί φορείς, ενώσεις εργοδοτών, Επιμελητήρια, Τοπική Διοίκηση. Σ' αυτά τα λιμάνια, η χρήση των λιμενικών δραστηριοτήτων έχει δοθεί στα μονοπώλια όπου θησαυρίζουν σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων.

Μόνη κρυστάλλινη θέση είναι αυτή του ΚΚΕ που λέει χωρίς καμιά ταλάντευση για λιμάνια και ναυπηγεία αποκλειστικά λαϊκή περιουσία.

Το ΚΚΕ δεν μπαίνει στο παζάρι της διαπραγμάτευσης για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, για το ποιο ποσοστό από τη δημόσια περιουσία θα παραδοθεί στα μονοπώλια. Αντιπαλεύει με συνέπεια κάθε ιδιωτικοποίηση, με οποιαδήποτε μορφή και εάν έρχεται».