Πριν ακόμα ξεκινήσει η απεργία στη ΔΕΗ, η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ προσπάθησαν να διαμορφώσουν κλίμα ενάντια στις αντιδράσεις που προκαλεί η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Επιχείρησης.

Στόχος αυτής της προσπάθειας ήταν να καμφθούν οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, να αποκοπούν από την αλληλεγγύη των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να συκοφαντηθούν συλλήβδην οι εργατικοί αγώνες και τελικά η καταστολή, ακόμα και με τη μορφή της πολιτικής επιστράτευσης, να αποκτήσει ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη.

Η αλήθεια είναι ότι η αστική τάξη διαθέτει πλούσια πείρα στο χτύπημα, στη χειραγώγηση, στη συκοφάντηση και την καταστολή εργατικών κινητοποιήσεων. Δεν πάει πολύς καιρός που οι αγώνες των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του καμποτάζ στοχοποιούνταν ως «πλήγμα στον τουρισμό» και ως παράγοντας «που ακυρώνει κάθε προσπάθεια για ανάκαμψη της οικονομίας».

Το ίδιο έγινε και με τον αγώνα των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που παραμένουν ακόμα και σήμερα επιστρατευμένοι. Η προληπτική κατασυκοφάντηση κάθε κλάδου που σηκώνει κεφάλι και αντιδρά, πρέπει να πεισμώσει τους εργαζόμενους και το λαό, να ξεσηκώσει την αλληλεγγύη, να βάλει «πάγο» στα σχέδια της κυβέρνησης για καταστολή.

Στις απειλές των εκπροσώπων της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων προστέθηκαν οι γνωστές γραφίδες στον Τύπο. Και τι δε γράφτηκε τις τελευταίες ώρες: Οτι το δικαίωμα στην απεργία είναι σεβαστό, αλλά «η νόμιμη κυβέρνηση έχει το υπέρτερο δικαίωμα και την υποχρέωση να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον με όποιον τρόπο εκείνη θεωρεί ορθό» και ότι «ο λαός θα την αξιολογήσει όταν κληθεί να κρίνει στην κάλπη».

Αυτό που λένε, είναι ότι άπαξ και έγιναν οι εκλογές, η κυβέρνηση έχει το ελεύθερο να εξοντώσει κάθε δικαίωμα του λαού, στο όνομα του «δημόσιου συμφέροντος», το οποίο, όμως, στον καπιταλισμό ταυτίζεται με το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης.

Δηλαδή, ο λαός μπορεί να διαμαρτύρεται, όχι όμως να επιχειρεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική, να τη μάχεται αποφασιστικά, να εμποδίζει την υλοποίησή της. Συνεπώς, το καλύτερο που έχει να κάνει όποιος αισθάνεται ότι θίγεται από την πολιτική της κυβέρνησης, είναι να περιμένει τις εκλογές για να αναδείξει μια άλλη! Ούτε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μακριά από αυτή τη λογική, καλλιεργώντας κλίμα αναμονής, σπέρνοντας την αυταπάτη ότι με μια αλλαγή διακυβέρνησης θα αντιμετωπιστεί η αντιλαϊκή πολιτική, προσπαθώντας να υποτάξει όποιους αγώνες αναπτύσσονται - και αυτόν της ΔΕΗ - σε αυτό το στόχο. Ούτε σκέψη βέβαια για ταξικούς αγώνες, που θα στοχοποιούν όχι μόνο τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, αλλά το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, την ίδια την αστική εξουσία που φορτώνει δεινά στο λαό.

Αλλά μιας και γίνεται λόγος για «ζούγκλα», τι είναι αυτό που ζει σήμερα ο λαός; Μήπως δεν είναι «ζούγκλα» το γεγονός ότι με την πολιτική όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων η τιμή της κιλοβατώρας έχει αυξηθεί κατά 80% και οι αυξήσεις θα συνεχιστούν, με θύμα τα φτωχά νοικοκυριά; Δεν είναι «ζούγκλα» το γεγονός ότι το προσωπικό του ομίλου της ΔΕΗ έχει μειωθεί από 36.000 σε 18.500; Οτι οι μισθοί μειώθηκαν πάνω από 40%, η δουλειά εντατικοποιείται και αυξάνονται τα εργατικά ατυχήματα; Μήπως είναι λίγα τα 350.000 λαϊκά νοικοκυριά που ζουν χωρίς ρεύμα, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς;

Αυτές είναι οι συνέπειες της απελευθέρωσης της αγοράς Ενέργειας στην Ελλάδα, προς όφελος του κεφαλαίου. Και η κατάσταση αυτή δεν αντιστρέφεται με διακηρύξεις από τα πάνω, με χαρτοπόλεμο στη Βουλή και εναλλαγές στη διαχείριση. Χρειάζεται ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, οργάνωση και αγώνας που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την ΕΕ, τη στρατηγική του και τα κόμματά του.