«Η υπουργική απόφαση με την οποία αναγνωρίζεται το αυτονόητο δικαίωμα νοσοκομειακής και φαρμακευτικής περίθαλψης σε 2 εκατ. ανασφάλιστους Ελληνες - θύματα του Μνημονίου, έστω με καθυστέρηση και εν μέρει, ασχολείται με το πρόβλημα της υγειονομικής φτώχειας, που αντιμετωπίζει ένας στους τρεις Ελληνες. Λόγοι στοιχειώδους αυτοσυντήρησης του συστήματος επέβαλαν την αντιμετώπιση του φαινομένου, διότι η έκταση και η έντασή του, ως παράπλευρη απώλεια εξαιτίας του Μνημονίου, έχουν προσλάβει χαρακτήρα ανθρωπιστικής κρίσης. Αλλωστε, η ίδια η τρόικα, αντιλαμβανόμενη τις επιπτώσεις του φαινομένου ακόμη και για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, είχε συμπεριλάβει τη σχετική ρύθμιση στα προαπαιτούμενα της δόσης του Ιουλίου» («Αυγή», 2/7/2014). Τα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας (βλέπε «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης»), που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαία του, δεν είναι δα και κάνα δικό τους προνόμιο. Απασχολούν και υιοθετούνται από όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης για τη «στοιχειώδη αυτοσυντήρηση του συστήματος». Το σημειώνουμε μόνο και μόνο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να εμφανίσει τέτοια μέτρα ως διαχωριστική «κόκκινη» γραμμή με την πολιτική της κυβέρνησης και δείκτη «αριστερής πολιτικής» και να τα πλασάρει στους εργαζόμενους ως σωτηρία...