ΤΟ «ΣΥΝΘΗΜΑ»: «Μας λέτε ότι ο καθένας μπορεί να παίρνει το νόμο στα χέρια του, μας λέτε ότι ο καθένας μπορεί να σηκώνει μπαϊράκι και να κάνει ό,τι θέλει» (ο Παπανδρέου απευθυνόμενος στο ΚΚΕ στη Βουλή).

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Τους μόνους νόμους που αναγνωρίζει ο πρωθυπουργός είναι αυτοί που πρόσφεραν αρχικά 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες και στη συνέχεια άλλα 10 δισ. ευρώ. Αυτούς που θα ψηφίσει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και θα μειώσουν στο 20% τη φορολογία στα κέρδη του κεφαλαίου. Το νόμο που προβλέπεται στο μνημόνιο και "παγώνει" για τρία χρόνια τις αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων. Υπακοή σ' αυτούς τους νόμους και σ' αυτούς τους ισχυρούς ζητάει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Μάταια καλούν το ΚΚΕ να υποταχθεί. Παράλληλος στόχος είναι να παρουσιάσουν το ΚΚΕ σαν κόμμα τυχοδιωκτικό, αποκομμένο από τη μαζική λαϊκή πάλη, πράγμα που συγκρούεται με την ίδια την πραγματικότητα, την πείρα του λαού. Αυτό είναι που τους εξαγριώνει περισσότερο» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ «ΣΥΝΘΗΜΑ»: «Το σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", όταν ήταν η κλάση μου στο ΚΚΕ, το φώναζαν οι αριστεριστές και οι σεχταριστές. Αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στο λιμάνι του Πειραιά, με ευθύνη του ΠΑΜΕ, απομονώνουν κι αποξενώνουν τους εργάτες από το ίδιο τους το δίκιο. (...) Σκληρός νόμος αλλά νόμος. Κι αν δεν μας αρέσει, να τον αλλάξουμε. Αλλά για να αλλάζουμε τους νόμους, πρέπει να τους τηρούμε» (ευπειθώς αναφέρει ο Στάθης Σ. στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - του Σαββάτου).

ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΑΙ Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ: «Πρέπει να εξετάζονται καλά οι κινήσεις, οι τρόποι που χρησιμοποιούν η εργοδοσία, η κυβέρνηση, το αστικό κράτος αλλά και ο μηχανισμός τους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (...) Επιχειρούν να περάσουν τις δικές τους θέσεις, που υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, ως γενικές θέσεις με τις οποίες προσπαθούν να μπολιάσουν τις λαϊκές δυνάμεις (...) Επιτίθενται χυδαία, συκοφαντικά κατά του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, κατασκευάζοντας διάφορα βρώμικα σενάρια, για να μειώσουν την προσφορά τους στην ανάπτυξη και στη στήριξη των εργατικών - λαϊκών αγώνων, που είναι διαχρονική στάση αρχών των κομμουνιστών και των ταξικών δυνάμεων, πηγή έμπνευσης, κουράγιου για χιλιάδες εργαζόμενους» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).