Μέσα σ' όλη την πίεση να δεχτούν οι εργάτες ό,τι πιο διεστραμμένο γέννησε το μυαλό των καπιταλιστών προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, να κάνουν ακόμα πιο φτηνούς τους εργάτες, να πάρουν πίσω ό,τι με αίμα κατακτήθηκε, πρόκυψε ξάφνου χτες και τηλεοπτική «αντιπαράθεση» της κυβέρνησης με τη ΓΣΕΕ! Είναι αντιπαράθεση μαϊμού!

Μαζί τρώνε και πίνουν, μαζί αποφασίζουν να τσακίσουν τους εργάτες, μαζί καλούν τους εργάτες σε απεργοσπασία, μαζί τα δίνουν όλα στο κεφάλαιο. Η ΓΣΕΕ έχει αρνηθεί ακόμα και να κηρύξει απεργία. Είδε «ασαφές» το Ασφαλιστικό και είδε «δίκαιο» το φορολογικό, κατάπιε το εργασιακό. Ξέρουν ότι η κατακραυγή είναι παλλαϊκή, ξέρουν ότι οι εργάτες έχουν ταυτίσει πια τους εργατοπατέρες με τα αφεντικά. Προσπαθούν, με θεατρινισμούς στην κάμερα οι «Παναγόπουλοι» να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται. Ε, πρέπει να τους πάρει το απεργιακό ποτάμι και να τους στείλει στον αγύριστο. Μαζί και εκείνους που στο ένα μετά το άλλο τα συνδικάτα όχι μόνο αρνούνται να παρθεί απόφαση για απεργία, αλλά κι όταν δεν μπορούν να εμποδίσουν την απόφαση, βάζουν χίλια δυό εμπόδια για να μην εκφραστεί ενιαία η ταξική θέση των εργατών, να βρεθεί τρόπος να ξεπλυθούν οι εργατοπατέρες με μια περατζάδα από κάποια συγκέντρωση που θα έχει σύνθημα «όχι στους κακούς καπιταλιστές του ΔΝΤ, ναι στον δημοκρατικό καπιταλισμό της ΕΕ». Ναι, για τους συνδικαλιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος, που τέτοιες κρίσιμες ώρες αποκαλύπτουν όλον τον υπονομευτικό ρόλο τους. Και πώς να κάνουν αλλιώς βέβαια; Οταν χτες το πρωί στη Βουλή ο πρόεδρος του κόμματός τους εγκαλούσε τον Παπανδρέου όχι γιατί τα αντεργατικά μέτρα είναι ενίσχυση του κεφαλαίου, αλλά γιατί επέλεξε για σύμμαχο τον κακό ιμπεριαλιστή - ΔΝΤ!

Την ίδια ώρα, την ώρα που οι εργάτες σ' όλη τη χώρα ετοιμάζουν την απεργία τους, την ώρα που έχει ξεπεραστεί το «ως εδώ και μη παρέκει», ακόμα και τώρα ορισμένοι επιμένουν: «να περιμένουμε», «να δούμε», «θα μας δανείσουν;», «θα είναι σκληρά τα μέτρα;».

Καμιά αναμονή! Η αναμονή είναι θάνατος. Αυτός ο δρόμος είναι θάνατος.

Ο τίτλος στον χτεσινό «Ριζοσπάστη» τα λέει όλα. Κανένας να μην αφήσει να τον πάνε άκλαφτο στη σφαγή. Κανένας να μην επιτρέψει τη σφαγή. Ούτε στιγμή χαμένη, αυτή η απεργία αποκτά παλλαϊκά χαρακτηριστικά, γιατί χτυπά το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων η επίθεση.

Ο,τι πέρασε με τους νόμους Σιούφα, με το νόμο Ρέππα και μετά με το νόμο Πετραλιά θα μοιάζουν με πταίσματα μπροστά στη σφαγή που τώρα επιχειρείται στο Ασφαλιστικό. Για να κάνουν τον εργάτη να φτάνει ως τον τάφο χωρίς σύνταξη, έχουν ήδη φροντίσει να είναι ανασφάλιστος στα πρώτα του βήματα, λάστιχο με λιγοστά ένσημα στον ενδιάμεσο εργάσιμο βίο και τώρα αξιώνουν να γίνει και ζήτουλας στα 65 του χρόνια για μερικά ακόμα μεροκάματα αν θέλει να ελπίζει σε μια σύνταξη πτωχοκομείου.

Σήμερα περισσότερο από χτες δεν αρκεί πια να περιγράψουμε τι συμβαίνει, αλλά γιατί συμβαίνει και άρα πώς αντιμετωπίζεται. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο αστικός Τύπος, γιατί θέλει μέσα και από την περιγραφή με μελανά χρώματα να σπείρει υποταγή. Εδώ και ο αναντικατάστατος ρόλος του «Ριζοσπάστη», του «902», να δείξουν όλη την εικόνα, τα τρελά κέρδη των καπιταλιστών, το πώς αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, να τονίσουν ότι είναι ακριβώς το καπιταλιστικό κέρδος και η ανάγκη να αυξάνεται διαρκώς, η μηχανή που κινεί τα αντεργατικά νήματα, αυτό που πρέπει να φύγει από τη μέση με την κατάργηση της ίδιας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Στο δρόμο για την απεργία η κουβέντα πλέον δεν μπορεί παρά να ακουμπά και τον πυρήνα του προβλήματος, του πολιτικού προβλήματος για τα λαϊκά συμφέροντα που σημαίνει καθολική αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, να μην περάσουν τα μέτρα, αντεπίθεση στα μονοπώλια και στην εξουσία τους. Θα ζήσουμε καλά μόνο όταν ζούμε χωρίς αυτά.