Η εικόνα του πρωθυπουργού να τρέχει σ' ένα διάδρομο στο Νταβός και να απαντά στο μικρόφωνο της εφημερίδας του μονοπωλιακού κεφαλαίου «κάναμε απολύσεις», «μειώνουμε τους μισθούς», «θα κάνουμε κι άλλες περικοπές» είναι όλα τα λεφτά.

Τα εγχώρια ΜΜΕ είδαν «κυνήγι του Παπανδρέου από έναν δημοσιογράφο». Η εικόνα άλλα λέει: Ο Παπανδρέου έδωσε τις απαντήσεις που του ζητήσανε να δώσει, γνωρίζοντας ποιος ρωτάει. Ούτε υποκλοπή έγινε, ούτε υφαρπαγή απάντησης. Πήγε εκεί για να διαβεβαιώσει το μονοπωλιακό κεφάλαιο ότι η κυβέρνησή του κάνει «τα πάντα όλα», για να διασφαλίσει ότι τα κέρδη των καπιταλιστών θα αυξηθούν με το μόνο τρόπο που μπορούν να αυξάνονται τα κέρδη: με το ξέσκισμα αυτών που τα παράγουν, δηλαδή των εργαζομένων. Και έδωσε με τον πλέον καθαρό τρόπο αυτή τη διαβεβαίωση.

Στο μεταξύ, η καπιταλιστική κρίση αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο παράλληλα με τα κέρδη και τα θύματα. Οι ντόπιοι απολογητές του καπιταλισμού ψάχνουν, δήθεν, ακόμα εδώ και παραπέρα να βρουν τι φταίει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων φτάνουν μέχρι να πουν ότι φταίει κάποια χρηματοπιστωτική κρίση, άλλοι ανακαλύπτουν διαφορές Ανατολής και Δύσης, κανείς τους όμως δε μιλά ποτέ για την πηγή. Λες κι αυτή είναι κρυμμένη, ενώ είναι στη μέση της στράτας.

Δεν είναι τυφλοί. Πρέπει να «δουν» όλα τ' άλλα για να μην ομολογήσουν το αυτονόητο: Οτι οι κρίσεις είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος. Μέσα απ' αυτές αναπτύσσεται. Μέσα απ' αυτές τις κρίσεις οι ισχυροί γίνονται ισχυρότεροι κι ανάμεσά τους κάποιοι αναγκαστικά χάνονται. Μέσα απ' αυτές τις κρίσεις το μόνο σίγουρο είναι πως το κεφάλαιο συγκεντρώνεται.

Ο κύκλος που ξεκινά με την αρπαγή της υπεραξίας, της απλήρωτης δουλειάς δηλαδή, είναι που κάνει τον καπιταλισμό να έχει λόγο ύπαρξης και την επόμενη μέρα, πάντα σε ανώτερο επίπεδο.

Κάθε βήμα του κεφαλαίου σ' αυτήν την κατεύθυνση δεν μπορεί παρά να βυθίζει όλο και περισσότερο στην εξαθλίωση ως το όριο της βαρβαρότητας την εργατική τάξη. Η αντίσταση σ' αυτήν την πορεία, μαζί με τη γνώση ότι οι εργάτες μπορούν να αξιοποιήσουν το υπερπροϊόν της εργασίας τους προς όφελός τους - δεν έχουν ανάγκη τους καπιταλιστές - οδηγεί στο γνωστό πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με επαναστατικό τρόπο: οι αυξανόμενες παραγωγικές δυνάμεις δε χωράνε στις καθυστερημένες παραγωγικές σχέσεις. Εδώ ακριβώς είμαστε καιρό τώρα.

Απέναντι στην ορατή προοπτική, το πρόβλημα να λυθεί με τον μόνο τρόπο που μπορεί να λυθεί, οι καπιταλιστές προσβλέπουν σε μια «άνοιξη» κι εννοούν το για μια ακόμα φορά ξεπέρασμα της κρίσης. Αλλά αυτό δεν αφορά την ανθρωπότητα στην ολότητά της, γιατί ποτέ μια κρίση δεν ξεπεράστηκε με καλά νέα για όλους. Στο κλείσιμο κάθε οικονομικού κύκλου, πίσω απ' την κουρτίνα με το χειροκρότημα για τα κέρδη υπάρχουν τα θύματα. Ολο και περισσότερα.

Σήμερα, το χειροκρότημα αφορά στην Κίνα από την εργατική τάξη της οποίας κάθε δέκα χρόνια βάζουν στο σεντούκι τους οι καπιταλιστές έναν κινέζικο ετήσιο προϋπολογισμό (αυτό σημαίνει 10% ανάπτυξη).

Κανένας τους δε μετράει τα θύματα. Δε μετράει το γεγονός ότι στα θεμέλια του μεγάλου έργου δε βρίσκεται μόνο η γυναίκα του πρωτομάστορα, αλλά όλο το συνεργείο.

Στα «δικά μας» τώρα: Μετέχοντας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η Ελλάδα δεν μπορεί να βρει λύση στο βασικό πρόβλημα έξω από τη λύση που αναζητά όλο το σύστημα. Αυτό ακριβώς κάνει και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Κάθε μέτρο που παίρνει, ή, εξαγγέλλει, υπηρετεί με ευλαβική συνέπεια την ανάγκη του μεγάλου κεφαλαίου να ισχυροποιηθεί. Αυτό αναγκαστικά σημαίνει πολλά θύματα ανάμεσα στους εργαζόμενους, γενικά στο σύνολο των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων, είτε αυτοί είναι αυτοαπασχολούμενοι είτε μικροί και μεσαίοι αγρότες.

Αυτή η πραγματικότητα διαμορφώνει εκρηκτική κατάσταση σε όλο το φάσμα της ζωής. Το ταξικό κίνημα την αντιμετωπίζει με όρους και προοπτική ανατροπής. Γι' αυτό και η πλήρης αποσιώπηση του καλέσματος του ΠΑΜΕ που δεν αφορά απλά σε πέντε φράγκα αύξηση στο μεροκάματο, αλλά καλεί σε πάλη ενάντια στην αντεργατική πολιτική στο σύνολό της για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας που ακόμα και ο δρόμος για τη διεκδίκησή τους οδηγεί αναγκαστικά στη συνείδηση ότι η πάλη πρέπει να βλέπει πιο μπροστά απ' την ικανοποίηση άμεσων αιτημάτων, πρέπει να φτάνει ως και το επίπεδο αλλαγής τάξης στην εξουσία.

Εδώ είμαστε. Η μάχη θα σκληραίνει καθημερινά. Ηδη οι προπαρασκευαστικές βολές του αντίπαλου επιχειρούν χτύπημα στο επιτελείο που έχει αναλάβει να δώσει τη μάχη απ' τη σκοπιά της εργατικής τάξης.