Εκσυγχρονίζεται και η ΝΔ ως προς τον τρόπο εκλογής του αρχηγού της. Επόμενο ήταν. Ζήλεψε από το δίδυμό της ΠΑΣΟΚ αυτό που έκανε από το 2004, όταν ο Γ. Παπανδρέου εγκαινίαζε με τη δική του εκλογή ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ «μοντέρνες» μεθόδους «δημοκρατίας». Εκλογή αρχηγού του κόμματος από τη λαϊκή του βάση. Την οποία επανέλαβε το 2007. Να, λοιπόν, που τα κόμματα του κεφαλαίου, «βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος», ανοίγουν δρόμους ενίσχυσής του και με μορφές κομματικής λειτουργίας που χειραγωγούν λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική του κεφαλαίου, με τη δημιουργία ψευδαισθήσεων προαγωγής της συμμετοχής του λαού στην πολιτική.

Φαντάζει προοδευτική, φιλολαϊκή τομή στο πολιτικό σύστημα η διαδικασία ανάθεσης στο λαό να παρεμβαίνει στα εσωκομματικά ζητήματα ενός κόμματος. Η μορφή, επίσης, παρέμβασης δεν είναι τυχαία. Ψηφίζει ο λαός για την ανάδειξη ηγέτη του κόμματος. Εδώ πρόκειται για προσαρμογές των αστικών πολιτικών κομμάτων, αναγκαίες για την ενίσχυση της λειτουργίας και της δράσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Τόσο ως προς την επιβολή χωρίς προβλήματα της πολιτικής του κεφαλαίου όσο και ως προς τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στην αστική πολιτική. Ακόμη περισσότερο την ένταξη τμημάτων τους και τη συμμετοχή τους στην εφαρμογή της. Είναι άκρως επικίνδυνη στρατηγική κόντρα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, σε τελευταία ανάλυση αντικαπιταλιστική πάλη, κόντρα στην πολιτική συμμαχιών της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό. Μ' αυτήν τη διαδικασία δημιουργεί μια ψυχολογία στους εκλογείς των αρχηγών των αστικών κομμάτων ότι «συμμετέχουν» και, πάντως, ψευδή συνείδηση ως προς τη «συμμετοχή», το σκοπό της «συμμετοχής» σε σχέση με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα και την πολιτική που τα υπηρετεί.

Θέλει τη συμμετοχή ως στήριξη στους αρχηγούς των αστικών κομμάτων, στα ίδια τα αστικά κόμματα, στην πολιτική τους και μάλιστα όχι για την ανάδειξη βουλής, κυβέρνησης κλπ., αλλά για τα ίδια τα αστικά κόμματα. Αυτή η συμμετοχή είναι ο κρίκος δέσμευσης, των λαϊκών στρωμάτων που συμμετέχουν, ενεργητικής στήριξης και προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής. Τέτοιες συνειδήσεις θέλουν να διαμορφώνουν. Είναι η βάση, προκειμένου να τους στρέφει, στην πορεία, και στην ενεργοποίησή τους για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, αφού θα έχουν διαμορφώσει την ψυχολογία ότι είναι και δική τους, υπέρ των συμφερόντων τους, κόντρα στο ταξικό εργατικό κίνημα.

Ταυτόχρονα αναδιαμορφώνονται τα αστικά κόμματα σε μη κόμματα, με τη μορφή, τη δομή και τη λειτουργία που τα γνωρίσαμε ως τώρα. Η συγκρότηση και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων είναι μια κατάκτηση του πολιτικού συστήματος. Συγκροτούνται από ομοϊδεάτες που συνειδητά επιλέγουν την οργανωμένη δράση, έχουν οργανωτική συγκρότηση, καθοδηγητικά όργανα που εκλέγονται, με οργανώσεις βάσης στις οποίες συμμετέχουν τα μέλη σε διάκριση από τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους που δε συμμετέχουν σε οργανώσεις, ακριβώς γιατί δεν έχουν και δεν μπορούν να αναλαμβάνουν τις ίδιες ευθύνες με τα μέλη. Αλλωστε, η συμμετοχή στο κόμμα σημαίνει συμβολή στην επεξεργασία και διαμόρφωση πολιτικής. Εχουν κανόνες λειτουργίας και αρχές. Και τα μέλη, αναλαμβάνοντας εθελοντικά, συνειδητά, να συμμετέχουν στο κόμμα, αναλαμβάνουν υποχρεώσεις και καθήκοντα. Για την εκπλήρωση των σκοπών του κόμματος. Τα αστικά για την αστική πολιτική και την εφαρμογή της σε όφελος του κεφαλαίου, το ΚΚΕ για την πολιτική της εργατικής τάξης με σκοπό την οργάνωση της πάλης για την πραγματοποίηση των συμφερόντων της. Τόσο των άμεσων, όσο και των γενικών που απορρέουν από τη θέση της στο καπιταλιστικό σύστημα και την ιστορική αποστολή της να το καταργήσει για να οικοδομήσει το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Ιστορική και από τη σκοπιά της αντικειμενικά ιστορικής εξέλιξης των κοινωνιών.

Αυτή η μορφή συμμετοχής είναι συλλογική, υπεύθυνη, ελέγχει τον ηγέτη, τον επικεφαλής του κεντρικού οργάνου, τα άλλα κομματικά όργανα κλπ.

Βεβαίως, η λειτουργία του κάθε κόμματος αποτελεί υπόθεση του ίδιου του κόμματος. Ετσι τα αστικά κόμματα, με τη μορφή της εκλογής του αρχηγού από τη βάση ή από το λαό όπως λένε, χωρίς τη διάκριση μέλους - οπαδού ή ψηφοφόρου, ακυρώνουν όλη την πιο πάνω λειτουργία που περιγράψαμε και εξαντλούν τη συμμετοχή σε μια απλή ψηφοφορία για εκλογή ενός προσώπου. Αυτό που θέλουν να συγκροτήσουν ως «σύγχρονο κόμμα» δε θα 'ναι κόμμα ακριβώς, αλλά σχήμα με απροσδιόριστα όρια. Γύρω από τον αρχηγό θα υπάρχουν τα πρόσωπα που θα επεξεργάζονται την αστική πολιτική, χωρίς καμιά συμμετοχή στη διαμόρφωσή της από τους «εκλογείς» του αρχηγού, χωρίς κανέναν έλεγχό του από τη βάση, αφού δε θα μπορούν να το κάνουν μη συμμετέχοντας σε οργανωμένη κομματική λειτουργία, χωρίς τη δυνατότητα άσκησης κριτικής, πολύ περισσότερο ανάκλησης στελεχών που δεν ανταποκρίνονται. Αυτά τα πρόσωπα είναι επιλογή του αρχηγού. Και επομένως υπόκεινται στις εκάστοτε διαθέσεις του με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Κατασκευάζουν «κόμματα μηχανισμούς» επεξεργασίας και επιβολής της αστικής πολιτικής, με πρόσωπα που είναι έξω από την πραγματική κίνηση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, ως οι μόνοι ικανοί και αρμόδιοι γι' αυτό. Ουσιαστικά η ελίτ των αστών αναλαμβάνει να αποκτήσει δημοκρατική επίφαση της ύπαρξής της πέρα και έξω από την καθημερινή συμμετοχή της όποιας λαϊκής βάσης. Δεν τη χρειάζεται, πολύ περισσότερο τους είναι εμπόδιο, αφού η πραγματική ζωή αντικειμενικά δημιουργεί ενστικτωδώς αντιδράσεις έστω και ανώριμες ή δυσαρέσκεια προερχόμενη από την ίδια την πολιτική τους, την αστική πολιτική.

Σε αυτή την οργάνωση κόμματος - μηχανισμού, που δε θα έχει τη δομή πολιτικού κόμματος, γιατί αυτό είναι «αναχρονιστικός μηχανισμός με αγκυλώσεις» (έτσι χαρακτήρισε τα κόμματα ο Γ. Παπανδρέου το 2004, όταν πρωτοξεκινούσε το εγχείρημα), θα χωράνε όλοι όσοι μπορούν αποτελεσματικά να προωθήσουν την πολιτική του κεφαλαίου. Και επίσης να συσπειρώνονται πρόσωπα που να φαίνονται ότι εκπροσωπούν ένα ευρύ ιδεολογικοπολιτικό φάσμα απόψεων - και μάλιστα ανά μέτωπο (π.χ. Μπιρμπίλη για το Περιβάλλον) - ενώ, στην ουσία, έχουν την ίδια στοχοπροσηλωμένη πολιτική.

Για παράδειγμα, πολλά από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ - νέοι υπουργοί - έχουν πάρα πολλά πτυχία, δεν απόκτησαν ποτέ σχέση με το λαό και τη ζωή του και είναι διαπαιδαγωγημένοι στο σύγχρονο πνεύμα μιας πολύ σκληρής και βάρβαρης πολιτικής την οποία ανέλαβαν να επιβάλουν.

Την ίδια ώρα μέσω της συμμετοχής στην εκλογή αρχηγού προσπαθούν να διαμορφώσουν μια λαϊκή βάση του κόμματος έτοιμη να δώσει μάχη για την εφαρμογή της πολιτικής του. Ετσι, όχι μόνο θα εμποδίζονται να συνειδητοποιούν ότι τα προβλήματά τους οφείλονται στην ταξική ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, θα φράζεται ο δρόμος συνειδητοποίησης της αναγκαιότητας ανατροπής αυτής της πολιτικής και της εξουσίας που την εφαρμόζει, αλλά θα αντιπαλεύουν και θα εναντιώνονται στο ταξικό κίνημα, στο κόμμα της εργατικής τάξης που θα προσπαθεί να ανοίξει το δρόμο λύσης των προβλημάτων τους, να συμβάλει στην οργάνωση της ταξικής πάλης κόντρα στο κεφάλαιο, στην πολιτική πάλη για την κατάργηση του κεφαλαίου, με την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική.

Ας δούμε πώς περιγράφει συνοπτικά το περιεχόμενο των ιδεών και της πολιτικής, για τις οποίες επιδιώκεται η συμμετοχή λαϊκών δυνάμεων στην εφαρμογή τους, ο Α. Ανδριανόπουλος σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ, το πρωί της 13ης Φλεβάρη 2004. «Τα κόμματα με τα όργανα που ξέραμε πέθαναν, είπε. Το νέο είναι η "συμμετοχική δημοκρατία" μέσω του Ιντερνετ. Ο μη προνομιούχος πολίτης, ο οποίος δεν έχει υπολογιστή στο σπίτι του, θα πηγαίνει για να εκφράσει ηλεκτρονικά τη γνώμη του στα δημοψηφίσματα, τα οποία θα οργανώσει ο νέος πρόεδρος της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, κ. Γ. Α. Παπανδρέου, εκεί όπου υπάρχουν υπολογιστές. Αλλωστε, υπάρχουν και τα Ιντερνετ - καφέ. Ετσι, συθέμελα, ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αλλάζει το πολιτικό γίγνεσθαι! Τέτοιες ανατροπές, λοιπόν! Για την ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων, αντί για διεκδικητικούς αγώνες, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης που έχει καταργηθεί, ο Γ. Παπανδρέου λύνει τα προβλήματα μέσω της "συμμετοχικής δημοκρατίας" του Ιντερνετ»! Και συνέχισε: «Οι διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο είναι παρωχημένες. Δεν υπάρχει πλέον Αριστερά και Δεξιά. Υπάρχουν οι νεωτεριστές και οι αναχρονιστές. Η δε Αριστερά δεν είναι προοδευτική, γιατί δε θέλει να αλλάξει τίποτα. Το ΚΚΕ είναι σταθερό στις αρχές και την πολιτική του, αλλά αυτή είναι απαρχαιωμένη και κρατικίστικη. Δε μας ενδιαφέρει ποιος δημιουργεί. Το ζητούμενο είναι λιγότερο κράτος, περισσότερη ελευθερία».

Το αστικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί με τρόπο που να περνά στις λαϊκές συνειδήσεις την άποψη ότι αυτή η κοινωνία είναι δεδομένη, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, ενώ ταυτόχρονα συγκαλύπτει την ταξική ουσία του κράτους και των κυβερνήσεων. Στο λαό επιδιώκουν να διαμορφώνουν συνείδηση ότι το κράτος και οι κυβερνήσεις είναι όργανα που στέκονται πάνω από την κοινωνία, για να ρυθμίζουν τις υποθέσεις της προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας, και των μεγαλοεπιχειρηματιών, και των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αλλά το αστικό πολιτικό σύστημα πρέπει να μπορεί να λειτουργεί έτσι που να μην αμφισβητείται, να εξαφανιστεί αν είναι δυνατόν, από τις λαϊκές συνειδήσεις η προοπτική ανατροπής της αστικής εξουσίας. Σ' αυτό στοχεύει και το όραμα της «συμμετοχικής δημοκρατίας». Προβάλλοντας, επίσης, την άποψη ότι για να είναι η κυβέρνηση πιο αποτελεσματική στη λύση των λαϊκών προβλημάτων, χρειάζεται τη λαϊκή συμμετοχή, θα κινητοποιούν λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή της.

Ηδη, υπάρχουν μηχανισμοί που θα εμφανίζονται ως οι μόνοι αποτελεσματικοί και υποχρεωτικοί για τη λύση των προβλημάτων και στους οποίους θα στρέφουν τη συμμετοχή λαϊκών δυνάμεων, εκτός από τη συμμετοχή στην εκλογή του αρχηγού. Μηχανισμοί του συστήματος που εμφανίζονται με σκοπούς ωφέλιμους για τους ανθρώπους του μόχθου, μπροστά στην ταξική αδικία και τη μη ενασχόληση του κράτους με τη λύση λαϊκών προβλημάτων.

Σκεφτείτε, π.χ., τις λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), σαν τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» ή «εθελοντές», να διαχειρίζονται την εξαθλίωση, προσφέροντας προνοιακές υπηρεσίες ή υπηρεσίες Υγείας στις γειτονιές και τα χωριά, για την «ανακούφιση των πασχόντων», όπως αρέσκονται να λένε οι αστοί πολιτικοί, σε αντίθεση με την ανάγκη για κάλυψη όλων αυτών των σύγχρονων αναγκών με ευθύνη του κράτους.

Σκεφτείτε τους οργανωμένους εθελοντικούς μηχανισμούς (στρατούς) στο πλάι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με περιεχόμενη την προστασία από τις πυρκαγιές, οργανωμένοι, εξοπλισμένοι και με αρμοδιότητες στην πράξη κατασταλτικές. Τέτοιοι εμφανίστηκαν στις πρόσφατες πυρκαγιές, αποκλείοντας κάθε άλλη λαϊκή συμμετοχή στην αντιμετώπισή τους. Τέτοιους κλειστούς μηχανισμούς θέλουν, γιατί μπορούν επίσης εύκολα να χρησιμοποιηθούν ενάντια στο διεκδικητικό λαϊκό κίνημα. Με δεδομένο ότι εμφανίζονται ως εθελοντές της ΤΑ, αλλά ουσιαστικά οργανώνονται από επιχειρηματικούς ομίλους που αναλαμβάνουν και τον εξοπλισμό τους.

Αντί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι να διεκδικούν δημόσια δωρεάν Υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, εισόδημα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, δουλειά για τους ανέργους, αυτά θα τα αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι «πολίτες» μέσω της ΤΑ, των ΜΚΟ, της Εκκλησίας, των «φιλανθρώπων καπιταλιστών», άλλες ομάδες πληθυσμού, που θα προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες ως «αλληλεγγύη στον πλησίον», αφού θα εκμεταλλεύεται το κράτος την ταξική αλληλεγγύη, διοχετεύοντάς τη στη δική του αντιλαϊκή δραστηριότητα. Ετσι, οι φτωχοί θα μοιράζουν τη φτώχεια τους με τους εξαθλιωμένους. Οι εργαζόμενοι τις θέσεις εργασίας τους με τους ανέργους, απαιτώντας, μάλιστα, την επιδότηση των επιχειρηματιών για να δημιουργούν θέσεις εργασίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κ.ο.κ. Στην ίδια διαδικασία θα βάλουν και συνδικάτα στα οποία πλειοψηφούν οι δυνάμεις τους, ως περιεχόμενο της αποστολής τους ενάντια στον «αναχρονισμό» όπως λένε της διεκδικητικής πάλης. Είναι το επόμενο βήμα μετά τον διαβόητο «κοινωνικό διάλογο». Και, βεβαίως, τα κέρδη θα αυξάνονται. Και όλα αυτά θα γίνονται θεσμοθετημένα και επίσημα από το κράτος. Ηδη η ΓΣΕΕ έχει ανοίξει τέτοιο δρόμο με το ΚΑΝΕΠ (δικό της Πανεπιστήμιο) ή με το Σύνδεσμο Προστασίας των καταναλωτών από την ακρίβεια, αντί να αγωνίζεται για εργατικό εισόδημα που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες, για πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η «συμμετοχική δημοκρατία» επιδιώκει να τσακίσει στις λαϊκές συνειδήσεις την αναγκαιότητα και το σκοπό της ταξικής πάλης, στοχεύοντας να φράξει το δρόμο της φιλολαϊκής προοπτικής, με το να βάλει τους ίδιους τους εργαζόμενους να διαχειρίζονται την αντιλαϊκή πολιτική, ως τη μοναδική γι' αυτούς διέξοδο. Και έτσι να κατασκευάζει συνενόχους, αφού δημιουργείται στρεβλή συνείδηση των ταξικών συμφερόντων ή ακόμη χάνεται αυτή η συνείδηση. Ακόμη, να τους κατευθύνει ενάντια στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ετσι, αντί τα λαϊκά στρώματα να διεκδικούν πολιτική λύσης των προβλημάτων τους, θα ενεργοποιούνται να τα αντιμετωπίσουν, κάνοντας εκπτώσεις από τις ανάγκες στους, στα πλαίσια της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Τούτη δω η ιστορία πάει να τσακίσει την πραγματική συμμετοχή των λαϊκών δυνάμεων στο δικό τους ταξικό οργανωμένο κίνημα για τα δικά τους συμφέροντα, να τσακίσει την πολιτική πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Γι' αυτό και είναι επικίνδυνη, γι' αυτό χρειάζεται δράση για να μην πέσουν στην παγίδα της οι λαϊκές δυνάμεις. Να, λοιπόν, γιατί αυτή η ιστορία της «συμμετοχικής δημοκρατίας» πάει πολύ μακριά, με στόχευση και συγκεκριμένο ταξικό υπέρ του κεφαλαίου σκοπό.