Η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 4 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που στην περιοχή μας οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, εξαιτίας της προσπάθειας της Ρωσίας (βλέπε αγωγοί), αλλά και της Κίνας (βλέπε λιμάνια) να αναβαθμίσουν το ρόλο τους στις διεθνείς υποθέσεις, να διαμορφώσουν συμμαχίες με τμήματα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, κερδίζοντας μερίδια στην ευρωπαϊκή αγορά, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.

Η προσπάθεια αυτή εκδηλώνεται σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που έχει χτυπήσει τόσο τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ιαπωνίας, όσο και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως είναι η Ρωσία.

Ταυτόχρονα, όπως φάνηκε και από τις αλλαγές στην αμερικάνικη αντιπυραυλική «ασπίδα» στην Ευρώπη (κι όχι μόνον), εκδηλώνεται μια προσπάθεια αναπροσαρμογής της τακτικής των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας.

Από την άλλη οι κυρίαρχες αστικές τάξεις σε ΗΠΑ, αλλά και Ρωσία δείχνουν διάθεση να χρησιμοποιήσουν για δικό τους όφελος τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη, για μια καλύτερη θέση στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Οι εξελίξεις αυτές, καθώς και το γεγονός ότι στην περιοχή παραμένουν ανοιχτά, με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα» («γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, ονοματολογία ΠΓΔΜ), ενώ οι ιμπεριαλιστές ανακινούν υπαρκτά ή και ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα στα Βαλκάνια και θα ήθελαν και μια «λύση» του Κυπριακού «στα μέτρα τους», δημιουργούν μια σύνθετη κατάσταση.

Η είδηση πως ο Μπάρακ Ομπάμα έτρεξε πρώτος από τους ξένους ηγέτες να χαιρετίσει τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου έφερε στο νου την παροιμία «θέλει η ....... να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει». Κι όχι τυχαία, αφού, όπως είναι γνωστό, ο Γ. Παπανδρέου τοποθετήθηκε προεκλογικά με σκεπτικισμό απέναντι στην κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, ενώ θολό παραμένει και το τοπίο με το άλλο ρωσικό σχέδιο του αγωγού «Σάουθ Στριμ».

Σε όλη την προεκλογική περίοδο το συγκεκριμένο ζήτημα έγινε σημείο αναφοράς κι εκμετάλλευσης και δείχνει πως σαφώς οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουνε λόγο στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Οι εργαζόμενοι ωστόσο θα έκαναν σοβαρό λάθος αν στη συγκεκριμένη φάση καλούνταν να πάρουν θέση υπέρ της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, όπως εμμέσως τους καλούσαν ακόμη και διάφοροι «αριστεροί», όπως γνωστός αρθρογράφος του «Εθνους», που καλούσε τον Γ. Παπανδρέου να μην παρατήσει τα «ανοίγματα» της κυβέρνησης Καραμανλή στη Ρωσία και έτσι να μην κάνει το λάθος να βάλει όλα τα «αυγά» στο ίδιο (στο αμερικάνικο) «καλάθι».

Μερίδα του αστικού Τύπου ευθέως «κάρφωνε» τον Γ. Παπανδρέου πως αν εκλεγεί θα υπηρετήσει πιστά τα αμερικανικά σχέδια, ενώ δεν έλειπαν και οι ανάλογες «σπόντες» προς την νυν υπουργό Εξωτερικών της ΝΔ, Ντ. Μπακογιάννη.

«Οπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά» και είναι πραγματικότητα πως διάφοροι μονοπωλιακοί όμιλοι ντόπιοι και ξένοι, αλλά και οι μεγάλες δυνάμεις ενδιαφέρονται να έχουν τη στήριξη διάφορων πολιτικών παραγόντων στα σχέδιά τους. Τι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλήθεια, από τον κ. Αλεξ Ρόντος; Να θυμίσουμε πως από σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, με ρόλο στην ανατροπή Μιλόσεβιτς στη Σερβία, βρέθηκε στη συνέχεια στην υπηρεσία του φιλοαμερικανού Προέδρου της Γεωργίας, Μ. Σαακασβίλι.

Ταυτόχρονα όμως δεν είμαστε στην εποχή του 1800, για να χωριστούμε σε «φιλοαμερικάνικα», «φιλορωσικά» ή «φιλο-ευρωενωσιακά» κόμματα. Οχι μόνο γιατί και στους δύο «πυλώνες» του δικομματισμού θα βρούμε «οπαδούς» και «διαθέσιμους» της μιας ή άλλης «φιλίας», αλλά και γιατί οι συγκεκριμένες διαφορές χρησιμοποιούνται για να κρύψουν τη βασική αντίθεση της κοινωνίας μας, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία. Ανάμεσα σ' αυτούς που παράγουν τον πλούτο και αυτούς που τον καρπώνονται. Να, γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν τη «στοίχιση» πίσω από κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, την οποία ορισμένοι τους προτείνουν, δήθεν προς όφελος των «εθνικών συμφερόντων». Πίσω από τα τελευταία κρύβονται όχι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αλλά τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, που συχνά είναι και αλληλοσυγκρουόμενα μεταξύ τους.

Η κατασκευή ή όχι των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου και η μετατροπή ή όχι της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο» δε σημαίνει καθόλου πως θα γίνει ευκολότερη (φθηνότερη) η πρόσβαση των Ελλήνων εργαζομένων στις πηγές ενέργειας. Εκείνο που θα σημάνει είναι ότι θα αυγατίσουν τα κέρδη εκείνων των ιδιωτικών ομίλων που θα ωφεληθούν από τα συγκεκριμένα έργα. Και το όφελος αυτό είναι τόσο άμεσο (από την εκμετάλλευση του αγωγού), όσο και έμμεσο (με τις συμμαχίες που θα συνάψει με τμήματα του κεφαλαίου άλλων χωρών π.χ. του ρώσικου, του ιταλικού, του γερμανικού κ.ά.).

Ενα τέτοιο έργο ενεργειακής υποδομής θα ήταν χρήσιμο στα λαϊκά στρώματα μόνο στα πλαίσια μιας Λαϊκής Οικονομίας, που θα διασφάλιζε την αξιοποίηση των αγωγών μεταφοράς και των εγχώριων πηγών ενέργειας, με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτό δεν εξασφαλίζεται σήμερα, ενώ η εμπειρία από άλλες γωνιές του πλανήτη δείχνει πως οι «ενεργειακοί κόμβοι» δεν είναι σύμφυτοι με την «ασφάλεια» και την ειρήνη. Κατά κανόνα αποτελούν «εστία» για αντιπαραθέσεις και σκληρές συγκρούσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές.

Να, γιατί σε καμία περίπτωση οι εργαζόμενοι δε θα πρέπει να αδιαφορήσουν για τα παιχνίδια που παίζονται. Πρέπει να είναι γνώστες της κατάστασης και των κινδύνων που μπορούν να υπάρξουν στο άμεσο μέλλον για τους λαούς της περιοχής, όχι μόνον από το ζήτημα του αγωγού, αλλά και από τα γενικότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την ανάμειξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Οι εργαζόμενοι και πρώτα απ' όλα οι κομμουνιστές και οι φίλοι του ΚΚΕ πρέπει να είναι σε εγρήγορση, ώστε με την κινητοποίησή τους να αποτρέψουν την παραπέρα εμπλοκή της χώρας σε διάφορα ιμπεριαλιστικά σχέδια, σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο Αφγανιστάν, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική κ.ά.

Καμία εμπιστοσύνη δε θα πρέπει να δείξουν σε ψεύτικα ανταλλάγματα που μπορεί να προτείνουν οι ιμπεριαλιστές, για τη διευθέτηση ζητημάτων στην περιοχή μας, γιατί είναι σαφές πως οι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται για το «κλείσιμο» ζητημάτων υπέρ των λαών, αλλά για τη «διευθέτησή» τους, που θα τους δίνει το δικαίωμα, όταν τους χρειαστεί, να εμφανιστούν σε ρόλο επιδιαιτητή έναντι των λιγότερο ισχυρών χωρών.

Το ΠΑΣΟΚ, τόσο από θέσεις αντιπολίτευσης και πολύ περισσότερο από κυβερνητικές θέσεις, έχει δώσει δείγματα γραφής στο τι πολιτική θα ακολουθήσει.

Να υπενθυμίσουμε ενδεικτικά:

Τη συμμετοχή και τη στήριξη στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας. Τη στήριξη και συμμετοχή των Αμερικανο-ΝΑΤΟικών κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» στην υπόθεση των Ιμίων.

Ταυτόχρονα, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως το ΠΑΣΟΚ είχε κλείσει την εξοπλιστική συμφωνία των «S-300» με τη Ρωσία, την οποία βέβαια στη συνέχεια ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρώην υπουργός Εξωτερικών χαρακτήρισε «σοβαρό λάθος».

Σε μια περίοδο όπου η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση κυοφορεί αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με την άνοδο νέων δυνάμεων, την υποχώρηση των ΗΠΑ και την προσπάθεια αναπροσαρμογής της τακτικής τους, το τοπίο των όποιων προβλέψεων μπορεί να καταστεί «κινούμενη άμμος». Κι εδώ χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων μηνών είναι οι γεωπολιτικές «κωλοτούμπες» της πρωθυπουργού της Ουκρανίας, Γ. Τιμοσένκο, που ενώ αναδείχτηκε μαζί με τον νυν Πρόεδρο, Β. Γιούστσενκο (με το φιλοδυτικό «πορτοκαλί μπλοκ»), τώρα έχει περάσει απέναντί του και φλερτάρει με το Κρεμλίνο, για να κερδίσει την Ουκρανική Προεδρία στις εκλογές του προσεχούς Γενάρη.

Πολλά λοιπόν θα εξαρτηθούν από τις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις και τις συμμαχίες, που θα οικοδομηθούν. Ας μην ξεχνάμε πως τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ρωσία κινούνται φτιάχνοντας ή χαλώντας τυπικές ή άτυπες συμμαχίες. Ετσι π.χ. οι ενεργειακοί αγωγοί του «Ναμπούκο» ή του «Σάουθ Στριμ» δε συνδέονται με τα σχέδια μόνο μιας δύναμης, αλλά ορισμένων.

Ωστόσο, επειδή είναι γνωστό πως «όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια», κανείς δεν ξεχνά πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν, δυστυχώς για το λαό μας, δημιουργήσει επικίνδυνα προηγούμενα, που επιτρέπουν την εμπλοκή του λαού μας σε σοβαρές περιπέτειες. Τέτοια είναι π.χ. η «Συμφωνία της Μαδρίτης» (1997, υπ. Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος) με την οποία αναγνωρίζει πως η Τουρκία έχει «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» στο Αιγαίο, καθώς και η «Συμφωνία του Ελσίνκι» (1999, υπ. Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου), όπου στο όνομα της διεύρυνσης της ΕΕ αναγνωρίζονται ελληνοτουρκικές «συνοριακές διαφορές» (πέραν του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας), που παραπέμπονται για επίλυση στο Δικαστήριο της Χάγης.

Η μόνη «ασπίδα» αποτροπής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων είναι η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη, ο συντονισμός με τα λαϊκά κινήματα της περιοχής, με στόχο τον απεγκλωβισμό της χώρας μας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτή η πάλη, με κατεύθυνση τη συγκρότηση μιας γερής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, θα οδηγήσει στη συνολική ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, που θα 'χει ορίζοντα μέχρι τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.