Κάποια αστικά ΜΜΕ, με ειδικό ρόλο στη διοχέτευση της αντι-ΚΚΕ επίθεσης, όπως την προσαρμόζουν κατά περίπτωση οι πιο ισχυροί φορείς της αστικής εξουσίας, επικεντρώθηκαν σε προφητείες για το τι θα σηματοδοτήσουν οι απώλειες του ΚΚΕ. Με πλήρη αυθαιρεσία μίλησαν για «ήττα του ΚΚΕ σε αντίθεση με νίκη του ΣΥΡΙΖΑ», συγκρίνοντας το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ όχι με εκείνο του 2007 αλλά με δημοσκοπική εκτίμηση ότι κινδύνευε να μην πιάσει το 3%, όριο εισδοχής στη Βουλή.

Η σκοπιμότητα είναι προφανής: Πίεση για αλλαγή της στρατηγικής του ΚΚΕ, για να γίνει ταξικά άνευρη η πολιτική συμμαχιών του, να ενσωματωθεί στο σύστημα. Να μην αξιοποιεί τις όποιες δυνατότητες των αστικών θεσμών, όπως των βουλευτικών εκλογών, στην ένταση και την έκταση της πολιτικής επικοινωνίας του με τις μάζες, αλλά να αφομοιωθεί από αυτούς τους θεσμούς.

Να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ προβάλλει τους όρους με τους οποίους διαμορφώνεται η εργατική πολιτική συνείδηση, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι προεκλογικής περιόδου, αλλά και ανεξάρτητα από την αύξηση σε ψήφους και ποσοστό. Γι' αυτό, παρά το ανοδικό αποτέλεσμα του 2007, πρόταξε ως καθήκον την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, αλλά και του αγροτικού, του κινήματος των ΕΒΕ, του σπουδαστικού - φοιτητικού, ώστε να διαμορφωθεί το λαϊκό ποτάμι που θα επιβάλλει ανατροπή στον πολιτικό συσχετισμό, που θα σαρώσει τους θεσμούς των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, θα διαμορφώσει τους θεσμούς της λαϊκής εξουσίας.

Βέβαια οι όροι διαμόρφωσης της εργατικής πολιτικής συνείδησης έχουν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σε κάθε ιστορική περίοδο ή φάση της ταξικής πάλης, και από αυτή τη σκοπιά απασχόλησε και το πρόσφατο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ πριν από τις δύο εκλογές του 2009. Σε ένα βαθμό, όσο ήταν δυνατόν, αναδείχθηκαν και κατά την προεκλογική μαζική πολιτική διαφώτιση, ακόμη και στις τηλεοπτικές συζητήσεις. Αναδείχθηκαν περισσότερο ως συνθήματα και θέσεις που περιέκλειαν την αναγκαιότητα η εργατική τάξη να πάρει την τύχη της στα χέρια της. Συχνά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επαναλάμβανε ότι η ανάγκη να ανέβει η ατομική πολιτική ευθύνη δεν έρχεται σε αντίθεση με την αυτοκριτική στάση του Κόμματος για να γίνει πιο αποτελεσματικό στην οργάνωση και στον προσανατολισμό της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και της λαϊκής συμμαχίας.

Πριν, λοιπόν, να επανέλθουμε και να βαθύνουμε σε αυτό το ζήτημα, να θυμίσουμε ότι ήδη από τις βουλευτικές εκλογές του 2007 είχε εκδηλωθεί και κλιμακωθεί, με ανοικτή παρέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, επίθεση που στόχευε στην εκτόπιση του ΚΚΕ από την 3η σειρά στο Κοινοβούλιο, θεωρώντας ότι θα είχε τη σημειολογική του σημασία.

Εκτοτε δοκιμάσθηκε η προώθηση στην τρίτη θέση διαφόρων εναλλακτικών σχημάτων, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του ΛΑ.Ο.Σ., ακόμη και των Οικολόγων Πράσινων. Η πρόβα απέτυχε στις ευρωεκλογές τον Ιούνη του 2009, το εγχείρημα δεν πραγματοποιήθηκε στις βουλευτικές εκλογές στις 4 Οκτώβρη 2009. Τα αποτελέσματα των εκλογών επιβεβαιώνουν ότι η αντοχή, η επιρροή του ΚΚΕ δεν είναι ευκαιριακή. Το ΚΚΕ έχει βαθιές ρίζες ταξικών αγώνων που διαμορφώνουν συνείδηση για το ρόλο του πολύ πέραν της εκλογικής του δύναμης. Είναι αυτό που συχνά συναντούσαν οι συμμετέχοντες στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, τα μέλη και στελέχη του, καθώς και της νεολαίας του, της ΚΝΕ: «σας αναγνωρίζουμε, σας παραδεχόμαστε για τη σταθερότητα, τη συνέπειά σας στην υπεράσπιση του δίκιου του εργατοϋπάλληλου, του συνταξιούχου, του φτωχού αγρότη, των νέων, του μικροεπαγγελματία, αλλά δεν βλέπουμε ότι μπορεί το ΚΚΕ να γίνει κυβέρνηση».

Αυτή ακριβώς η σκέψη και στάση της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, που καταγράφτηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα, είναι πρόβλημα ούτε κυρίως εκλογικό ούτε στενά του ΚΚΕ, αλλά πρόβλημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος: Η ανάγκη ν' αλλάξει ο συσχετισμός και επομένως να εκφραστεί πολύ μεγαλύτερη συσπείρωση με το ΚΚΕ, προϋποθέτει να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη σύγκρουσης με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όχι μόνο για την προοπτική κατάργησής της, αλλά και για την άμεση διεκδίκηση όρων εργασίας (μισθού, ωραρίου, σύνταξης, ασφάλισης), επιβίωσης του φτωχού αγρότη, του μικρομαγαζάτορα και βιοτέχνη, διασφάλισης των αναγκών Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας για τη λαϊκή πλειοψηφία.

Ωστόσο, η ιδεολογική - πολιτική συνειδητοποίηση των εργατικών μαζών προϋποθέτει διαδικασίες αλλεπάλληλων συγκρούσεων με τους καπιταλιστές, με την ιδεολογία και την πολιτική της εξουσίας του κεφαλαίου, με τους θεσμούς της, μέρος των οποίων είναι και τα κόμματά της ή και τα «διαφοροποιημένα» υποστηρίγματά τους.

Η εκλογική εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων και η εκλογική στήριξη του ΚΚΕ τουλάχιστον από τους εργατοϋπάλληλους είναι πράξη σύγκρουσης με το κατεστημένο της εκμετάλλευσης, πράξη χειραφέτησης.

Οπωσδήποτε δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί οι όροι ώστε να εκφρασθεί τέτοια πράξη σύγκρουσης, αν όχι από τη λαϊκή πλειοψηφία, τουλάχιστον από μια πιο μαζική πρωτοπορία. Σε τέτοιες συνθήκες το ΚΚΕ με γραμμή σύγκρουσης θα μπορούσε να σπάσει το φράγμα π.χ. του 10%, αν δεν υπήρχαν και νέα θεσμικά και νομοθετικά εμπόδια στην αντανάκλαση μιας τέτοιας συγκρουσιακής αφύπνισης στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Ομως και στις πρόσφατες εκλογές επιβεβαιώνεται η τάση να είναι πολύ μεγαλύτερη η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ στις ηλικίες 25-34 (11%) και 45-54 (9%), στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (11%), άνεργους (11%), φοιτητές (11%), όπως δείχνουν ορισμένες αναλύσεις.

Το σύνολο των ψήφων υπέρ του ΚΚΕ και το εκλογικό του ποσοστό έχουν τη σημασία τους, αν και πάντοτε καταγράφουν υποτιμημένα την πραγματική πολιτική επιρροή και αναγνώρισή του. Επιδρούν ιδιαίτερα σ' επίπεδο ψυχολογίας, γενικού κλίματος περισσότερο ή λιγότερο αισιόδοξου που μπορεί να ενθαρρύνει ή να μουδιάσει την εμπιστοσύνη στην προοπτική της αλλαγής.

Ωστόσο το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμεων δεν κρίνεται στο επίπεδο της ψυχολογίας αλλά της συνειδητής δράσης.

Από αυτήν την άποψη οφείλουμε να δούμε το μέγεθος της ιδεολογικής-πολιτικής και οργανωτικής αντεπίθεσης στην ιδεολογική-πολιτική και άμεσα κατασταλτική τρομοκρατία του κεφαλαίου.

Τα μαύρα γεγονότα, πριν 20 χρόνια, της πρωτοφανούς, ιστορικά προσωρινής, ήττας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος τροφοδότησαν και τροφοδοτούν μια τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνιστική επίθεση όλων των αποχρώσεων: μαυρο-κίτρινων φασιστικών, εθνικο-πατριωτικών αλλά και κοσμοπολίτικων χρωματισμών του κεφαλαίου, παλιών και νέων χρωματικών συμβολισμών της σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «νεοαριστερής» ανασύνταξης. Διόλου τυχαία συναντήθηκαν:

• Στη «νέα γραφή» της Ιστορίας του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με δικαίωση των Ταγμάτων Ασφαλείας και των κατοχικών κυβερνήσεων.
• Στην παραποίηση του ιστορικού ρόλου της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη των λαών, στην ανιστόρητη, συκοφαντική εξομοίωση της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ με τη χιτλερική Γερμανία, στην εξομοίωση του ηγέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με τον ηγέτη του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Ολα αυτά ήταν και είναι απαραίτητα στην ιδεολογία του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, ειδικότερα του ευρωενωσιακού, προκειμένου να ελέγξει τη λαϊκή αντίδραση σε συνθήκες μιας από τις πιο βαθιές και συγχρονισμένες οικονομικές κρίσεις της περιόδου μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο της ΕΕ, τα ανοικτά μέτρα καταστολής της δράσης των κομμουνιστών και κομμουνιστριών σε πρώην χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως στην Τσεχία, στη Λετονία, ο τυπικά (νομοθετικά) νόμιμος αποκλεισμός συνεπών κομμουνιστικών δυνάμεων από αστικοδημοκρατικές διαδικασίες, π.χ. στη Ρωσία, η επιχείρηση αποκλεισμού του ΚΚΕ από την κρατική επιδότηση, η συκοφάντηση των σχέσεων προλεταριακού διεθνισμού μεταξύ του ΚΚΕ και ΚΚ των σοσιαλιστικών χωρών στο παρελθόν, είναι μερικά από τα όπλα ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, με τα οποία ασκείται η αστική εξουσία προς την εργατική και λαϊκή πλειοψηφία. Και βέβαια ο σύγχρονος αναπτυγμένος καπιταλισμός διαθέτει μέσα, μηχανισμούς διοχέτευσης της ιδεολογικής - πολιτικής τρομοκρατίας, πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας από εκείνα πριν από έναν αιώνα, όπως είναι ο εκπαιδευτικός μηχανισμός, στον οποίο πλέον εντάσσονται μαζικά τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Είναι, επίσης τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, η «βιομηχανία πολιτισμού» (εκδόσεις, κινηματογραφικές ταινίες, αναπαραγωγή τους μέσω DVD κλπ.) που τα προϊόντα τους καταναλώνονται μαζικά από την εργατική τάξη και τα φτωχά αγροτικά στρώματα.

Αυτά τα ίδια μέσα διαμορφώνουν στερεότυπα σκέψης, πολιτικής αντίληψης που εμποδίζουν την αφομοίωση ιδεών και θέσεων που έρχονται σε σύγκρουση με εκείνες του κατεστημένου.

Οπωσδήποτε πρόκειται για ιδιαίτερες πτυχές της ταξικής πάλης σήμερα, για τις οποίες δεν υπάρχει ανάλογη εμπειρία και γενίκευση από την ιστορική περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος με εμφανή τη διεθνή ιδεολογική υπεροχή του.

Επομένως, η σύγκριση ενός σημερινού εκλογικού ποσοστού δεν μπορεί να γίνει με το ανάλογο πριν 30 χρόνια. Ούτε μπορεί η σύγκριση να γίνεται με κόμματα ή συνασπισμούς κομμάτων με πυρήνα τους τις δυνάμεις της κομμουνιστικής μετάλλαξης (π.χ. Die Linke στη Γερμανία, Bloco στην Πορτογαλία).

Ταυτόχρονα και η εργοδοτική τρομοκρατία έχει ιδιαίτερες, σύγχρονες μορφές, πιο ισχυρά μέσα να εξατομικεύει και την απειλή αλλά και την εξαγορά - ενσωμάτωση.

Η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη που διαπιστώνεται με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση της εργατικής τάξης στην παραγωγική διαδικασία κατά εκατοντάδες και χιλιάδες, έχει αντιφατικά αποτελέσματα: Το κίνητρο του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός ωθούσε στην ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας, επομένως και στην ανάπτυξη του γενικού μορφωτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, στην εξειδίκευση της εργασιακής ικανότητάς της. Ταυτόχρονα, αύξανε το βαθμό της εκμετάλλευσής της αλλά αυτό δε γινόταν άμεσα αντιληπτό. Αντίθετα, σε ορισμένες περιόδους είχε την επιφανειακή αντίληψη ότι αισθητά βελτιωνόταν το βιοτικό επίπεδό της. Ηταν οι φάσεις κατά τις οποίες χρειάζονταν ορισμένες προσαρμογές στον τύπο της αστικής διαχείρισης, όχι κυρίως γιατί ήταν φάσεις ανάκαμψης μετά από οικονομική κρίση, αλλά γιατί ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων (με ήττες του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος) και ορισμένη δυναμική του κινήματος επέβαλαν κάποιες παραχωρήσεις.

Στην Ελλάδα τέτοια φάση ήταν η αρχή της δεκαετίας του 1980, τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη σχέση της με το ΠΑΣΟΚ η εργατική τάξη την πλήρωσε πολύ ακριβά, με πλήρη ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στα συμφέροντα του κεφαλαίου, με απώλεια οποιασδήποτε αγωνιστικής διαπραγμάτευσης για τους όρους πληρωμής της, με αποτέλεσμα την απώλεια σημαντικών κατακτήσεων.

Αντιφατική ήταν η καπιταλιστική ανάπτυξη και στους άλλους όρους διαβίωσης της εργατικής τάξης, στις συνθήκες κατοικίας, μετακίνησης και αναπαραγωγής της. Η συγκέντρωση της εργατικής τάξης στα εργοστάσια, στα πολυκαταστήματα, στα ιδιωτικά νοσοκομεία και εκπαιδευτήρια, στα μεγάλα ξενοδοχεία, συνοδεύτηκε με την αποκέντρωσή της σε νοικιαζόμενα ή και σε ιδιόκτητα, μέσω της εκτεταμένης αντιπαροχής, διαμερίσματα. Επαψε να ζει σε γκέτο κοντά στα εργοστάσια, απλώθηκε σε διάφορες συνοικίες του αστικού κέντρου, καθημερινά μετακινούμενη κατά χιλιόμετρα μεταξύ τόπου κατοικίας και τόπου εργασίας. Σε αυτές τις συνθήκες χάθηκε ο δεσμός που αναπτύσσεται όχι μόνο στις κοινές συνθήκες του εργασιακού περιβάλλοντος αλλά και στις κοινές συνθήκες διαβίωσης. Εσπασε η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητας, η κοινότητα των οποίων γίνεται άμεσα αντιληπτή. Αντίθετα, βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος η καχυποψία, ο ατομικισμός, η φοβία σε συνθήκες που η εργοδοτική τρομοκρατία εναλλάσσει τις σύγχρονες μορφές αστυνόμευσης και απειλής (ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις κλπ.) με τις πιο σύγχρονες μορφές ενσωμάτωσης (μοίρασμα μετοχών, δάνεια με δήθεν ευνοϊκούς όρους, επινοημένες θέσεις ένταξης στη διοίκηση κ.ά.). Νέες και νέοι επιστήμονες με καταγωγή από μεσαία στρώματα μπήκαν πιο μαζικά στην εκμεταλλευτική σχέση της μισθωτής εργασίας, αποτελώντας νέα άπειρα τμήματα της εργατικής τάξης.

Κι όλες οι άλλες συνθήκες, όπως η χρονοβόρα μετακίνηση, οι δυσκολίες στη φροντίδα των παιδιών προσχολικής ηλικίας, τα ωράρια και τα εκπαιδευτικά - παιδαγωγικά προβλήματα των σχολείων, όταν πλέον εργάζεται όχι μόνο η πλειοψηφία των μανάδων αλλά και των γιαγιάδων, είναι συνθήκες που ευνοούν τον εγκλωβισμό στην αναζήτηση ατομικών λύσεων, στην άμβλυνση της συλλογικότητας, της διάθεσης για συμμετοχή σε κοινή, ταξική αναζήτηση λύσης.

Στο παραπάνω έδαφος αναπαράγεται όλος ο αστικός ιδεολογικοπολιτικός αποπροσανατολισμός, παρά τη νέα επιδείνωση στη θέση των λαϊκών δυνάμεων και τη δυσαρέσκειά τους από την αστική πολιτική. Σε αυτό το έδαφος αναπαράγεται πιο μαζικά το «έστω είναι μαχητικό το ΚΚΕ αλλά ουτοπικό, δεν μπορεί να γίνει κυβέρνηση».

Σε αυτές τις συνθήκες εργαζόμενοι κι εργαζόμενες με ταξικό ιδεολογικοπολιτικό προβληματισμό, με κοινωνικές ανησυχίες και κρίση, με αντίληψη για την αξία της συλλογικότητας, δύσκολα εντάσσονται στο κίνημα.

Πιο δύσκολα διαμορφώνεται, εξελίσσεται, ανανεώνεται η εργατική πρωτοπορία, η λαϊκή συμμαχία. Αυτές οι δυσκολίες αφορούν και την κομμουνιστική πρωτοπορία, τα νεότερης ηλικίας τμήματά της, ιδιαίτερα τις γυναίκες. Σ' αυτές τις εκλογές φαίνεται ν' άνοιξε η ψαλίδα μεταξύ ανδρικής και γυναικείας ψήφου προς το ΚΚΕ.

Αυτές οι δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν με ισχυρότερη προωθητική δύναμη, πρώτα απ' όλα με ισχυρότερη ιδεολογική δύναμη. Η ιδεολογική μας πειθώ οπωσδήποτε αφορά πρώτα απ' όλα την ενίσχυση του ιδεολογικού μας μετώπου, την επεξεργασία των θέσεών μας και κατά κλάδο ή και περιφερειακά, την Ιστορία του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, την ποιότητα των εκδόσεων και των δικών μας μέσων μαζικής διαφώτισης, τα σχολεία της μαρξιστικής μόρφωσης κ.ά. Αφορά όμως και την ικανότητά μας να τα κάνουμε κτήμα όλης της οργάνωσης, θεμελιακό στοιχείο της εσωτερικής λειτουργίας της ΚΟΒ, της ομάδας των κομμουνιστών - κομμουνιστριών που είναι στο σχολείο, στο νοσοκομείο, στο εργοστάσιο, στο εμπορικό κέντρο, στη διοίκηση του σωματείου, του συλλόγου κλπ. Αφορά την ικανότητά μας, κάθε ομάδα κομμουνιστών, οργανωμένων και μη, ΚΝιτών, να γίνει πιο ικανή ομάδα ιδεολογικής ζύμωσης, προπαγάνδας, κρούσης, οργάνωσης μαζών. Να ηγηθούν σ' αυτή τη δράση οι κομμουνιστές συνδικαλιστές.

Πιο ισχυρή όμως πρέπει να γίνει και η οργανωτική προωθητική δύναμή μας. Και σε αυτό το δεύτερο θα πρέπει να σκεφτούμε πιο δημιουργικά, να δοκιμάσουμε πολύμορφα και τολμηρά προκειμένου να αποκτήσουμε την απαιτούμενη γνώση και ικανότητα. Αυτό αφορά τη λειτουργία, το περιεχόμενο, τη δράση της ΚΟΒ. Από αυτό θα προκύψουν ουσιαστικές ποιοτικές αλλαγές στη λειτουργία, το περιεχόμενο, τη δράση του σωματείου, του συλλόγου, του στεκιού για τους νέους και τις γυναίκες. Να γίνουν πιο ελκυστικές μορφές συσπείρωσης - οργάνωσης και για την εργασιακή συνδικαλιστική διεκδίκηση αλλά και για την πολιτιστική - μορφωτική - ψυχαγωγική ανάγκη, χωρίς να αποσπώνται από τον ταξικό πολιτικό χαρακτήρα στην έλλειψη ή στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μ' ευθύνη του κράτους.

Συχνά φίλοι ή προσεγγίζοντες με προβληματισμό το ΚΚΕ εκφράζουν την άποψη ότι θα πρέπει να ενισχυθεί η άμεση επικοινωνία των στελεχών του Κόμματός μας με την εργατική και λαϊκή πλειοψηφία. Χωρίς να το αρνούμαστε, το κύριο είναι να ενισχυθούν οι αγωνιστικοί δεσμοί του Κόμματός μας, να συμβάλλουν σε αυτήν την αγωνιστική ενίσχυση φίλοι του Κόμματος, ιδιαίτερα νέοι και νέες μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι.

Εχουμε εμείς ευθύνη στην ιδεολογική πάλη, στις πολιτικές θέσεις, στις πρωτοβουλίες για οργάνωση των μαζών για αγώνες ταξικούς, λαϊκούς. Εχουμε όμως ευθύνη και στην ανάδειξη ατομικών ευθυνών, όχι μόνο των κομμουνιστών - κομμουνιστριών, των ΚΝνιτών.

Τα συνθήματα «Να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του», «Με τη δική του στάση και πολιτική επιλογή να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στην πλουτοκρατία, την αστική εξουσία», «Να νιώσει ο λαός τη δύναμή του» και άλλα, δείχνουν ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα της εργατικής τάξης και κατ' επέκταση του λαού κι όχι κόμμα έξω από την εργατική τάξη, έξω από το λαό.

Η απαλλαγή, η χειραφέτηση από τα αστικά διλήμματα και τις παγίδες που εγκλωβίζουν στην αστική εξουσία είναι ζήτημα ταξικής πάλης. Το να γίνει το ΚΚΕ κόμμα στο οποίο συσπειρώνεται η εργατική πλειοψηφία, αναγνωρίζεται ως πρωτοπορία από άλλες λαϊκές δυνάμεις κι όποιες αντανακλάσεις τους σε πολιτικές οργανώσεις, είναι ζήτημα που δεν καθορίζεται στις εκλογές των αστικών θεσμών, αλλά καθορίζει την πορεία τους, την αποσταθεροποίησή τους, την αναγκαιότητα της ανατροπής τους.

Το πρόβλημα, λοιπόν, του εργατικού κινήματος δεν είναι πρώτα και κύρια η πολιτική του παραπλάνηση στις βουλευτικές ή στις ευρωβουλευτικές ή και στις τοπικές - νομαρχιακές εκλογές. Πρωταρχικά είναι πρόβλημα, αναγκαιότητα ν' απαλλαγεί από αυτή την παραπλάνηση, από αυτή την ομηρία μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Το κύριο, λοιπόν, είναι η ανασύνταξη του κινήματος.

Και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σημαίνει ότι η εργατική πλειοψηφία οργανώνεται στα συνδικάτα της, οργανώνει αγώνες για όλους τους μισθωτούς της επιχείρησης, του κλάδου ή και των κλάδων, ανεξάρτητα αν ένα τμήμα τους έχει καλύτερη σύμβαση εργασίας - συνταξιοδότησης. Οργανώνεται και οργανώνει αγώνες όχι μόνο ενάντια στο συγκεκριμένο καπιταλιστή αλλά ενάντια στην κυβέρνηση των καπιταλιστών. Οχι μόνο ενάντια στο εκάστοτε αστικό κυβερνητικό κόμμα αλλά και ενάντια σε κάθε αστικό κόμμα που όντας «αντιπολίτευση» χρησιμοποιεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα για να προωθηθεί εναλλακτικά στην αστική διακυβέρνηση για λογαριασμό των μονοπωλίων.

Με άλλα λόγια, ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σημαίνει η συνδικαλιστικά οργανωμένη και διεκδικητικά μαχόμενη εργατική πλειοψηφία ν' απομονώσει οποιαδήποτε επιρροή τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ από τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες, η ΓΣΕΕ να μείνει «άδειο πουκάμισο», το ΠΑΜΕ να είναι ο συνδικαλιστικός φορέας που θα ξεσηκώνει και θα κινητοποιεί πιο συντονισμένα εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλους σε όλα τα αστικά κέντρα. Ν' αποκαλύψει τον κούφιο «αριστερό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολιτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ, που έβαζαν πλάτη στον εκφυλισμό της ΓΣΕΕ, λοιδορούσαν τέτοιες πρωτοβουλίες - δράσεις των κομμουνιστών κι άλλων συνεργαζόμενων συνδικαλιστών μέσα στο ΠΑΜΕ, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1990. Εσπερναν τη σύγχυση με χαρακτηρισμούς περί «διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος», αιτιολογούσαν και στήριζαν την ευρωενωσιακή ενσωμάτωση. Συνεργάστηκαν και συνεχίζουν άμεσα να συνεργάζονται με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και της ΝΔ προκειμένου ν' αποκλείουν από τις διοικήσεις σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών τις ταξικά συνεπείς δυνάμεις. Δηλαδή νοθεύουν, όπως χαρακτηριστικά λέει και η πρόσφατη ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, την τάση ριζοσπαστισμού σ' ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.

Φυσικά, η παραπλάνηση, η ομηρία γίνεται και με ευτελείς αλλά υπαρκτούς υλικούς όρους, όπως το ρουσφέτι. Είναι όμως ζήτημα ιδεολογικό - πολιτικό, στάση ζωής ν' απεμπολεί κάποιος ή κάποια τη δυνατότητα της άμεσης συλλογικής διεκδίκησης - κατάκτησης και της προοπτικής έναντι μιας ευκαιριακής και ανασφάλιστης θέσης εργασίας με stage, ενός ευκαιριακού 8μηνου, μιας εκβιαστικής, σχεδόν απλήρωτης «εθελοντικής» δουλειάς ως μπόνους στην αναζήτηση εργασίας. Είναι και ζήτημα ατομικής ευθύνης ν' απαλλαγεί κάποιος - κάποια από τέτοιου είδους πολιτική ομηρία. Είναι και ζήτημα συλλογικής ευθύνης ν' ανοίξει σε βάθος, σε έκταση, σε διάρκεια όλο το αντιπάλεμα αυτής της στάσης.

Να συνδεθεί με την ιδεολογική - πολιτική πάλη μέσα στον τόπο εργασίας, μέσα στο σωματείο, για τους δύο αντιμαχόμενους τρόπους οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, για τα διαμετρικά αντίθετα κίνητρα, συμφέροντα, για την ταξικότητα της πολιτικής, της εξουσίας, για τη γνώση των αιτιών νίκης της αντεπανάστασης στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και ανάπτυξης.

Σίγουρα υπάρχουν δείγματα πως σε τόπους δουλειάς, εργοστάσια ή σε κλάδους (π.χ. ναυτεργάτες) η όξυνση του προβλήματος και ο αγώνας συνδέθηκε με την πολιτική αιτία του, πως καταστάλαξε σε ταξική συνείδηση, σε πολιτική ωριμότητα. Αυτά τα δείγματα καταγράφονται σε πολιτική δύναμη του ΚΚΕ κατά 3,5 μονάδες πάνω από τη μέση εκλογική του δύναμη. Κι αυτά είναι το εφαλτήριο για τις ημέρες που έρχονται.

Το ΚΚΕ δεν κινδυνολογεί ούτε αντιμετωπίζει μοιρολατρικά την αντιλαϊκή επίθεση. Οσο βέβαιη είναι η αντιλαϊκότητα της νέας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (βλέπε τη στήριξη από το ΣΕΒ, τα διεθνικά χρηματοπιστωτικά μονοπώλια που αμέσως προκάλεσαν μείωση του spreed δανεισμού της νέας κυβέρνησης, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα), άλλο τόσο βέβαιη είναι η λαϊκή δύναμη όταν ενεργοποιηθεί.

Το ΚΚΕ αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Εχει την ετοιμότητα, έχει την εμπειρία, βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση ιδεολογικοπολιτικής συνοχής και ωριμότητας απ' ό,τι στις βουλευτικές του 2007 κι αυτό είναι ανεξάρτητο από το εκλογικό ποσοστό. Θα αξιοποιήσει όλες του τις δυνατότητες στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι στα σχέδια των μονοπωλίων, της νέας κυβέρνησης, του ευρωενωσιακού και του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Σε αυτό το πεδίο θα ωριμάσουν ιδεολογικοπολιτικά νέα τμήματα μισθωτών, θα σφυρηλατηθεί ο ταξικός αγώνας, θα προκύψουν ανατροπές στο συσχετισμό.