Μεγάλη ήταν η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση που επικρατεί ανάμεσα στους αγρότες της περιοχής του Διαβατού εξαιτίας της μειωμένης τιμής και της μειωμένης απορρόφησης του ροδάκινου από τους εμποροβιομήχανους, οι οποίοι ασυδοτούν με τις πλάτες της κυβέρνησης, της ΕΕ, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των συνδικαλιστικών ηγεσιών που τα υπηρετούν.

Στη συνάντηση που είχαν με τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στον αγροτικό συνεταιρισμό του Διαβατού, εκδήλωσαν με οργή την έντονη δυσαρέσκειά τους σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι οι τιμές που παζαρεύουν οι εμπροβιομήχανοι είναι τιμές του 1987 και του 1990. Δήλωσαν ότι το Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ πρόκειται να οργανώσουν μεγάλη κινητοποίηση διαμαρτυρίας και να απαιτήσουν δικαίωση των κόπων τους και ανθρώπινους όρους ζωής στην ύπαιθρο.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε μεταξύ άλλων: «Χρειάζεται να καταλήξετε, με τη δική σας ευθύνη και τις δικές σας διαδικασίες στο πού βρίσκεται ο πυρήνας του προβλήματος» και πως «Αμα έχεις καθαρό τι φταίει, δεν μπορεί να σε κοροϊδεύει αυτός που έχεις απέναντι». Στη συνέχεια ανέλυσε το πώς θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα αναπτύσσοντας την πρόταση του ΚΚΕ για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης και πώς εκεί μπορεί να λειτουργεί ο αγροτικός συνεταιρισμός. «`Η αυτό το δρόμο που λέμε εμείς θα ακολουθήσεις ή τον άλλο δρόμο, ο οποίος είναι αυτός που οδηγεί και στη διοικητική, κατασταλτική μείωση των παραγόμενων προϊόντων» τόνισε. «`Η κλωτσάς το μικρό παραγωγό και τον πετάς έξω από την παραγωγή όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό, ή κάνεις ένα σωστό λαϊκό συνεταιρισμό, ο οποίος προστατεύεται από τα μονοπώλια μέσω του κράτους, στον άλλο δρόμο ανάπτυξης που προτείνουμε».

Αμέσως μετά η Αλέκα Παπαρήγα σε σχετική δήλωση προς τα ΜΜΕ τόνισε: «Η Κοινή Αγροτική Πολιτική και οι εμποροβιομήχανοι είναι οι άμεσοι υπεύθυνοι για την κατάσταση που υπάρχει στους νομούς εκείνους, όπως η Ημαθία και η Πέλλα, που είχαν πλούσια και καλή παραγωγή σε ροδάκινα, και τώρα βρίσκονται οι μικροί παραγωγοί και τα ίδια τα προϊόντα στο έλεός τους. Ωστόσο, ποιοι ειναι αυτοί που υλοποιούν τις αποφάσεις; Οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Εμείς, λοιπόν, ζητάμε το εξής πράγμα: Να συγκεντρωθεί η παραγωγή από τους συνεταιρισμούς, από την κυβέρνηση, το κράτος, να δοθεί τέτοια τιμή που να εξασφαλίζει το κόστος που καταβλήθηκε και ένα εισόδημα για να επιβιώσουν και με ευθύνη του κράτους να διαθέσουν την παραγωγή είτε σε δημόσιους χώρους είτε στο εσωτερικό, είτε σε κάποια εξαγωγή. Από κει και πέρα όμως το ζήτημα λύνεται διεκδικώντας έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης για την αγροτική παραγωγή, όπως ισχύει και για ολόκληρη την οικονομία. Μονοπώλια και αγροτιά δε συμβιβάζονται».