Η ΚΥΠ ή ΕΥΠ, το ίδιο είναι, αναλαμβάνει καθαρά πλέον και καθήκοντα εσωτερικής ασφάλειας. Πάντα είχε και τέτοια καθήκοντα, τώρα απλά το δηλώνουν και ανοιχτά. Γιατί κλαίνε οι υπερασπιστές των θεσμών και της διάκρισης των εξουσιών; Αυτοί που ισχυρίζονται ότι καπιταλισμός και λαϊκά - δημοκρατικά δικαιώματα μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά;

Γιατί ο μύθος που πλασάρουν χρόνια τώρα θέλει το κράτος να υπερίπταται των ταξικών διαφορών και να κρατά ενωμένο το έθνος. Μέχρι την ώρα που το έθνος των αστών όχι μόνο δεν επικοινωνεί με το έθνος των εργατών, αλλά βρίσκεται σε όλο και μεγαλύτερη αδυναμία να συγκαλύψει το διαρκή πόλεμο. Και τότε μένουν να κλαίνε όσοι πασχίζουν να πείσουν οτι οι μηχανισμοί της ταξικής καταστολής είναι εθνικοί, επειδή έχουν το εθνόσημο στις στολές τους οι αρμόδιοι υπάλληλοι.

Κανείς απ' όσους κλαίνε δεν απαντά στο απλό: Οταν η μία ανάλυση μετά την άλλη δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα δυσλειτουργεί, διαθέτει, δηλαδή, όλο και μικρότερη λαϊκή νομιμοποίηση, τι είναι αυτό που επιβάλλεται να μένει όρθιο; Το κράτος! Ε, αυτό συμβαίνει σήμερα. Μια σειρά μέτρα δείχνουν να στεριώνεται περισσότερο το κράτος. Και είναι αναγκαίο για το αστικό πολιτικό σύστημα να συμβεί αυτό, ώστε ανεξάρτητα τού ποιος κυβερνά, για πόσο κυβερνά, κάθε πότε γίνονται εκλογές, το κράτος να λειτουργεί, έτσι που η βασική του αποστολή - να υπερασπίζει το κεφάλαιο - να εκτελείται. Αυτό συμβαίνει σήμερα, ανεξάρτητα από το κλάμα των κροκόδειλων, που δε θέλουν να μιλήσουν για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους.

Ας το δούμε αλλιώς με ένα επιμέρους παράδειγμα: Πώς το λέγανε παλιά; Οπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή. Οταν ξεκίναγε η μεταρρύθμιση Αρσένη, είχε υπολογιστεί ότι κάθε χρόνο θα αυξάνονται κατά 30.000 τα παιδιά που θα κόβονται στις διάφορες τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέχρι που το σύστημα να έχει διαθέσιμους στην τριτοβάθμια όσους ακριβώς ή περίπου χρειάζονται για την αναπαραγωγή του σε κείνο το επίπεδο. Για τους άλλους, τους κομμένους όχι από τις εξετάσεις της τελευταίας στιγμής, αλλά τους ξεδιαλεγμένους σε προηγούμενα στάδια, προοριζόταν η απασχολησιμότητα μέσα από μια ψευτοεκπαίδευση. Αυτό είναι ήδη γεγονός. Αυτό το γεγονός δεν οδηγεί σε παραβατικότητα, ούτε σε τρομοκρατία. Οδηγεί, όμως, σε αμφισβήτηση των πλαστών ονείρων που πλασάρει το σύστημα, τελικά σε αμφισβήτηση όλου του συστήματος από όλο και περισσότερους νέους προλετάριους, που μπορεί στο σπίτι να έχουν «Ιντερνετ», στη δουλειά, όμως, υφίστανται όσα και οι πρόγονοί τους στη σύγχρονη εκδοχή τους. Αυτή η πραγματικότητα υπάρχει κίνδυνος να οδηγεί και σε άνοδο των ταξικών αγώνων, στο θερμοκήπιο, δηλαδή, όπου στην κίνησή τους αλλάζουν οι συνειδήσεις, ανατρέπονται οι συσχετισμοί. Προοπτική εξαιρετικά επικίνδυνη σε μια χώρα που διαθέτει και το «ιστορικό παράδοξο» οι στρατιωτικά νικημένοι του προηγούμενου εμφυλίου να είναι ιδεολογικά νικητές...

Ετσι, το σύστημα παίρνει τα μέτρα του. Στη περίπτωση του Γρηγορόπουλου, ο φόνος του χρησιμοποιήθηκε τελικά ως αφορμή για περισσότερη καταστολή. Η περίπτωση Βλαστού γίνεται το λίπασμα για να ανεβάσει γκάζια η κατασταλτική μηχανή. Κι όλο αυτό δεν έχει να κάνει με καμιά θεωρία συνωμοσίας. Το σύστημα είναι, όμως, σε θέση να αξιοποιεί τέτοια γεγονότα, έτσι που να βγει ισχυρότερο.

Παραπλανούν απόψεις περί δημοκρατίας, που δε χρειάζεται την ΚΥΠ σε ρόλο αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού. Οταν η αστυνομία εκπαιδεύεται να δέρνει, όταν η «νύχτα» είναι βασικός οικονομικός παράγοντας, όταν απέναντι στο αστικό κράτος, αργά ή γρήγορα, θα υψωθεί αντίσταση, τότε ναι, χρειάζεται η ΚΥΠ με επίσημο τρόπο να κάνει ό,τι με ανεπίσημο έκανε και χτες.

Ολο το σύστημα της αστικής κρατικής εξουσίας δομείται ακριβώς για να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό. Οι παλιότεροι το έχουν βιώσει στην πράξη. Τώρα καλούνται να το μάθουν και οι νέοι. Και, βεβαίως, να το αντιμετωπίσουν...

Αλλιώς θα συνεχίσουμε να συζητάμε για τις εκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, την ώρα που ο βούρδουλας (οικονομικός, πολιτικός), ήδη, θα κυβερνά.