Οι ατέρμονες συζητήσεις για τις διαδρομές που ακολούθησαν οι μίζες που πλήρωνε η «ΖΗΜΕΝΣ», προκειμένου να κλείσει διάφορες χρυσοφόρες μπίζνες στη χώρα, μπορεί να διεγείρουν το ενδιαφέρον για πρόσωπα, ποσά και καταστάσεις, ο τρόπος όμως που γίνονται, ίσως, διευκολύνει να παραμένει στο ημίφως η βαθύτερη ουσία του προβλήματος που βρίσκεται πίσω από τέτοιου είδους φαινόμενα. Η αντιλαϊκή πολιτική, η πολιτική συνύφανση του κράτους με τα μονοπώλια, οι ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.

Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Το σκάνδαλο με τις παράνομες συναλλαγές και τα λαδώματα είναι παραπάνω από υπαρκτό. Οχι μόνο και απλά επειδή κοντά στα στοιχεία που αφορούν την υπόθεση υπάρχουν και επίσημες ομολογίες (Τσουκάτος κλπ.), αλλά και επειδή - για να μη μας νομίζουν μονίμως αφελείς - όλοι μας γνωρίζουμε ότι στην αρένα του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, η μίζα και το λάδωμα κατέχουν δεσπόζουσα θέση. Είτε βγαίνουν τα στοιχεία στο φως, είτε όχι.

Για τη συγκεκριμένη περίπτωση, το ΚΚΕ, από τις αρχές του 2008, ζήτησε τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, κάνοντας παράλληλα μια διευκρίνιση: Οσοι ενέχονται σε παράνομες δοσοληψίες και σκάνδαλα, πρέπει να εντοπιστούν, να τιμωρηθούν και να πάνε φυλακή, αλλά οι υπόλοιποι οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι και σαράντα Εξεταστικές Επιτροπές να γίνουν, το φαινόμενο της μίζας δεν πρόκειται να εξαλειφθεί, όσο εξακολουθούν να υπάρχουν και να αναπαράγονται οι συγκεκριμένες σχέσεις κράτους - κεφαλαίου. Ακόμα κι αν οι τρέχουσες ανάγκες κάποιων επιχειρηματικών ομάδων, μέσα κι έξω από τη χώρα, οδηγούν σε αποκαλύψεις που συνδέονται με τις μίζες της «ΖΗΜΕΝΣ», αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι άλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, σε άλλους τομείς, για άλλες δουλειές με το Δημόσιο, θα σταματήσουν να πιέζουν για τις μπίζνες χρησιμοποιώντας τις μίζες.

Να πούμε κάτι επιπλέον; Ακόμα και το γεγονός ότι σήμερα βγήκαν στη φόρα οι βρωμιές της «ΖΗΜΕΝΣ» και των κομμάτων του δικομματισμού, που εναλλάξ τα 'πιαναν από την πολυεθνική, δε σημαίνει ότι αποκλείεται να ξαναπιαστούν οι ίδιοι στα πράσα, αύριο μεθαύριο. Η σιγουριά με την οποία διατυπώνεται αυτή η άποψη στηρίζεται σε πολύ συγκεκριμένα δεδομένα:

Πρώτον, το γενικό: Τα ζητήματα των σκανδάλων και της διαφθοράς δεν εδράζονται στην εμφάνιση κάποιας «κακιάς» επιχείρησης που εντόπισε τον «επίορκο» πολιτικό και προχώρησαν από κοινού στη βρωμοδουλειά. Πηγάζουν από το γεγονός ότι οι ίδιες οι κοινωνικές σχέσεις, το σύστημα εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, ο ίδιος ο καπιταλισμός, δηλαδή, αξιοποιεί το δημόσιο κορβανά για τη χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ενώσεων. Καμιά απολύτως «ΖΗΜΕΝΣ» δε θα βρισκόταν στο δρόμο μας, στο βαθμό που οι τηλεπικοινωνίες, ο ΟΤΕ ας πούμε για παράδειγμα, ανήκαν, ως δημόσιο αγαθό, αποκλειστικά στο Δημόσιο και αυτό το Δημόσιο είχε φροντίσει να υπάρχουν και οι, επίσης δημόσιες, αναγκαίες επιχειρήσεις για την τροφοδοσία του κεντρικού φορέα με υλικό, εξοπλισμό κλπ. Αντί αυτού, το αστικό κράτος δημιούργησε με τις αποταμιεύσεις των εργαζομένων τον κρατικό ΟΤΕ, ο οποίος, πριν ιδιωτικοποιηθεί οριστικά και πουληθεί στην «ΝΤΟΪΤΣΕ ΤΕΛΕΚΟΜ», αποτέλεσε θερμοκήπιο για να κερδίζει η κάθε «ΖΗΜΕΝΣ». Το ίδιο το αστικό κράτος δημιουργεί το έδαφος και τις προϋποθέσεις για «διαπραγματεύσεις», «αναθέσεις», «προμήθειες», που κατά κανόνα και σχεδόν χωρίς εξαίρεση εμπεριέχουν το στοιχείο της, άμεσης ή έμμεσης, συναλλαγής με διάφορες μορφές: Πρώτα και κύρια, οι θεσμοθετημένες «προμήθειες», οι «μεσιτείες» που παίρνουν οι διάφοροι πράκτορες - μεσάζοντες, στο βαθμό που καταφέρουν να προωθήσουν τα συμφέροντα της μιας έναντι άλλης επιχείρησης. Οι «εκπτώσεις» που κάνουν οι επιχειρήσεις στο ύψος της δαπάνης μιας σύμβασης. Τα «δωράκια», που ο Α. Παπανδρέου είχε προσπαθήσει τη δεκαετία του '80 να τα βάλει στη διατίμηση (είχε θεωρήσει υπερβολικά τα 500 εκατ. δρχ.). Οι κατασκευαστικές εργασίες που κάνουν οι φαρμακοβιομηχανίες στα νοσοκομεία όταν προωθούνται τα δικά τους φάρμακα. Οι κρουαζιέρες και τα ταξίδια αναψυχής που προσφέρουν μία σειρά επιχειρηματικοί όμιλοι σε πολιτικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς, μηχανικούς κλπ. Και γιατί παρακαλώ, αφού μια εταιρεία που προσπαθεί να «χτυπήσει» μια δουλειά μετέρχεται τέτοιων ...επικοινωνιακών πρακτικών, μπορεί ο οποιοσδήποτε να θεωρήσει ότι είναι εκτός ημερήσιας διάταξης το άμεσο, το απευθείας, το προσωπικό λάδωμα; Ισα ίσα, από ένα σημείο και μετά, οι επιχειρήσεις το επιδιώκουν, γιατί μπορεί να τους κοστίζει λίγο ακριβότερα, ωστόσο έχουν για πάντα στο χέρι κόμματα και κυβερνήσεις.

Δεύτερον το ...ανταγωνιστικό: Οι περισσότερες από τις αμφισβητούμενης νομιμότητας μέθοδοι που χρησιμοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο στα πλαίσια της σύμφυσής του με το αστικό κράτος για το ξεζούμισμα του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι θα έμεναν στο βαθύ σκοτάδι, αν η κοινή πορεία των κεφαλαιοκρατών δεν περνούσε μέσα από το μεταξύ τους αδυσώπητο ανταγωνισμό. Μέσα από την προσπάθεια της κάθε επιχειρηματικής ομάδας να επικρατήσει σε βάρος κάποιας άλλης. Οταν αυτός ακριβώς ο ανταγωνισμός φτάνει σε κάποια όρια και εκτιμάται ότι ήρθε η στιγμή να επέλθουν ανακατατάξεις στις δουλειές και τις αγορές, βγάζει ο ένας στην επιφάνεια τα άπλυτα του άλλου. `Η, μάλλον, κάποιο μέρος από αυτά τα άπλυτα. Αυτό έγινε και τώρα με την «ΖΗΜΕΝΣ» που βρέθηκε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τις αμερικανικές πολυεθνικές, που έχαναν τη μία δουλειά μετά την άλλη, ακόμα και μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και αίφνης ενεργοποιήθηκε η Επιτροπή Ανταγωνισμού και άρχισε να ξετυλίγεται το νήμα με τις μίζες και τις άλλες ...ευαγείς δραστηριότητες του γερμανικού κολοσσού.

Τρίτον, το ειδικό: Η «ΖΗΜΕΝΣ», ανεξάρτητα από τα όσα της καταμαρτυρούν για τη δραστηριότητά της σε τόσες και τόσες χώρες, είναι απόλυτα βέβαιο ότι στην Ελλάδα δεν κατηγορείται πρώτη φορά ότι προωθεί ύποπτες δοσοληψίες. Το γεγονός ότι η δική της δράση, όπως και η δράση όλων των πολυεθνικών που αλωνίζουν στις χώρες του κεφαλαίου, ήταν πάντα συνδεδεμένη με λαδώματα και υποψίες για εξαγορές πολιτικών, αποδεικνύεται από το ότι και το 1954, είχε εγερθεί θέμα για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, μετά την υπογραφή της σύμβασης για «την ανάθεση χωρίς διαγωνισμό στη "Ζήμενς" του εκσυγχρονισμού του ΟΤΕ και του τηλεπικοινωνιακού δικτύου σε όλη τη χώρα». Μια σύμβαση που όταν ήρθε στο φως της δημοσιότητας οδήγησε σε παραίτηση τον γνωστό Σπύρο Μαρκεζίνη, τότε υπουργό Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου.

Βέβαια, ακόμα και αυτή η πλευρά, η εμπλοκή της «ΖΗΜΕΝΣ» σε σκάνδαλο το 1954, είναι επίσης αποτέλεσμα της συνολικής πολιτικής στήριξης των συμφερόντων του κεφαλαίου, καρπός των προσπαθειών της εξουσίας να προωθήσει τα τάδε ή τα δείνα οικονομικά συμφέροντα. Οκτώ μήνες μετά την παραίτηση Μαρκεζίνη, είχε αποδειχθεί ότι πίσω από τη σύγκρουσή του με τον Παπάγο βρίσκονταν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και σύγκρουση ανάμεσα σε ΗΠΑ, Αγγλία και Γερμανία, για την επικράτηση των δικών τους πολυεθνικών.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλληλοκατηγορούνται σήμερα ποιος είναι βουτηγμένος στο σκάνδαλο περισσότερο από τον άλλον, κάτι που μένει να διευκρινιστεί. Το απόλυτα βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι πέρα από το σκάνδαλο με τα λαδώματα, ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ, που αφορά εξίσου και τους δύο, είναι η πολιτική, που, ιστορικά, ακολουθούν οι δύο παρατάξεις στήριξης του κεφαλαίου. Μια πολιτική που για το συγκεκριμένο όμιλο:

• Ξεκινά το 1900, όταν πρωτοπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα.
• Το 1931 ιδρύει την «Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία».
• Τα επόμενα χρόνια καταφέρνει και επικρατεί σε βάρος της αγγλικής «Eastern Telegraph» (ασύρματη και ενσύρματη τηλεγραφία).
• Το 1945, με τη λήξη του πολέμου, δημεύονται τα περιουσιακά της στοιχεία, αφού επρόκειτο για επιχείρηση γερμανικών συμφερόντων.
• Το 1954, με συμφωνία που υπέγραψε η ελληνική με τη γερμανική κυβέρνηση, αναλαμβάνει, στην ουσία, το στήσιμο του ΟΤΕ, ο οποίος είχε δημιουργηθεί το 1949.
• Τη δεκαετία του '80, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ματαιώνει το πρόγραμμα δημιουργίας της κρατικής ΕΛΒΗΛ που θα προωθούσε την είσοδο των ψηφιακών συστημάτων στις τηλεπικοινωνίες και από τότε η «ΖΗΜΕΝΣ» γίνεται προνομιακός εταίρος του κράτους και του ΟΤΕ. Από εκεί και πέρα, ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση ήταν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, το γερμανικό μονοπώλιο έκανε τις δικές του μπίζνες.

Η ιστορία όμως με τη «ΖΗΜΕΝΣ», έναν πολυεθνικό κολοσσό που μαζί με τους ομοίους του αποκτά τέτοιου είδους δύναμη και ισχύ, επιβεβαιώνει ακόμα μία φορά αυτό που λένε οι κομμουνιστές. Οτι το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και οι ανάγκες της κοινωνίας έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που η προοπτική να απαλλαγεί η κοινωνία απο την εκμετάλλευση, την οικονομική αφαίμαξη, την κλοπή και κάθε τερτίπι που υπαγορεύει η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, δεν είναι ούτε οι δήθεν κανόνες επιχειρηματικής δράσης, ούτε οι ψευτοέλεγχοι και οι «ανεξάρτητες αρχές». Η μόνη βιώσιμη, συμφέρουσα και αποτελεσματική λύση για τους εργαζόμενους και το λαό συνολικά, είναι η κοινωνικοποίηση των ομίλων αυτών, ώστε με γνώμονα το συμφέρον του λαού και της κοινωνίας, να ενταχθούν σε ένα ενιαίο σύστημα αξιοποίησης των παραγωγικών τους δυνατοτήτων, που θα παίρνει υπόψη του και θα στοχεύει στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα ανακατεύεται, κατά καιρούς, η τράπουλα των επιχειρηματικών συμφερόντων και ανάλογα με το πού κλίνει η πλάστιγγα, θα ασχολούμαστε περιπτωσιολογικά με το ένα ή το άλλο σκάνδαλο, ενώ στην ουσία θα μένει στο απυρόβλητο το γεγονός ότι μια χούφτα πολυεθνικών ενώσεων μπορούν και καταβροχθίζουν ό,τι πιο παραγωγικό, ό,τι πιο χρήσιμο, ό,τι πιο αναγκαίο παράγει ο μόχθος των εργαζομένων.