Τις τελευταίες μέρες η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έριξε στον προεκλογικό αγώνα της το σύνθημα του «τρίτου πόλου». Ενός πόλου ανταγωνιστικού στους άλλους δύο (;!), σ' αυτόν της ΝΔ και σ' αυτόν του ΠΑΣΟΚ. Το ότι διακρίνει το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο, καθώς και έτσι εξακολουθεί να καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό για το ρόλο του, να εξωραΐζει την εικόνα του, να αγνοεί προκλητικά την πραγματικότητα της στρατηγικής σύμπλευσης του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, ως κομμάτων που πολιτικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Πέραν αυτού όμως, ο «τρίτος πόλος» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα «πόλος» διαχείρισης του συστήματος, όπως προκύπτει από τις ίδιες τις θέσεις και τις προτάσεις τους, από την ευλαβική τους προσήλωση στην ΕΕ των μονοπωλίων και στον «ευρωμονόδρομο». Ο λαός, όμως, δεν έχει ανάγκη από έναν ακόμα «πόλο», από έναν ακόμα διαχειριστή του συστήματος της εκμετάλλευσης, το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί, αλλά παραμυθιάζει τον κόσμο πως θα το «εξανθρωπίσει», θα του θέσει κανόνες και όρους, θα το αναγκάσει - πώς, άραγε; - να αποδεχτεί να τεθούν οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη. Τέτοιους «πόλους» άλλοι λαοί γνώρισαν ουκ ολίγους και διαπίστωσαν πολύ γρήγορα ότι κάθε άλλο παρά τα δικά τους συμφέροντα ήρθαν να υπηρετήσουν. Το πραγματικό δίλημμα δεν τίθεται ανάμεσα στους πόλους της «δεξιάς», της «σοσιαλδημοκρατίας» ή κάποιων άλλων «τρίτων» της αυτοαποκαλούμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Πίσω απ' αυτό, καιροφυλακτούν η ενσωμάτωση και ο συμβιβασμός. Εκεί, δηλαδή, όπου ανήκουν και όσοι ισχυρίζονται ότι μπορούν να είναι και με τους δύο, και με τα μονοπώλια και με το λαό.