Η ταξική πάλη δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα υφίστανται τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των τελευταίων δεκαετιών. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα γκρεμίζονται, για να κερδίζει όλο και περισσότερα μια μειοψηφία που κατέχει και πλουτίζει. Η σύγχρονη σκλαβιά των εργαζομένων εκφράζεται σε κάθε εκδήλωση της ζωής τους. Εκφράζεται, όμως, κυρίως στη δουλειά τους, εκεί όπου κάθε «δημοκρατία» καταργείται, εκεί που ο νόμος του εργοδότη είναι ο μοναδικός νόμος. Εκεί ακριβώς έδωσε ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής μάχης το ΚΚΕ σε όλη την προεκλογική περίοδο, στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα γραφεία, όπου παλεύει καθημερινά ο εργαζόμενος για να ζήσει. Δεν του μίλησε αόριστα για αντίσταση. Δεν απευθύνθηκε, ούτε απευθύνεται σε όλους τους πολίτες. Δε λέει ότι παλεύει για όλο τον κόσμο, χωρίς να προσδιορίζει τι εννοεί.

Το ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές παρουσίασε στο λαό την πρότασή του και ο λαός το άκουσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Παρουσίασε έναν δρόμο ανάπτυξης για τους εργαζόμενους, χωρίς την «ανάγκη» του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη το κεφάλαιο, είναι οι δημιουργοί του πλούτου. Βρίσκονται πίσω απ' όλα όσα έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα, χωρίς αυτούς ο κόσμος σταματά. Αντίθετα, με την κατάργηση του κεφαλαίου, όλα αλλάζουν προς το καλύτερο.

Σήμερα, αυτό που έχει σημασία είναι να εκφραστεί όσο το δυνατόν περισσότερο η αντίδραση στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, και να ισχυροποιηθεί όσο γίνεται το ΚΚΕ, ο εκφραστής των λαϊκών συμφερόντων. Η συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης πρέπει να ανοίξει ακόμα περισσότερο.