Με αφορμή την επέτειο των 20 χρόνων από την πραγματοποίηση των λεγόμενων ...πρώτων ελεύθερων εκλογών στην Πολωνία στις 4 Ιουνίου 1989, δηλαδή την αντεπανάσταση που είχε προετοιμαστεί χρόνια πριν για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες, αφιερώνονται σε μεγάλες αστικές εφημερίδες διεθνώς και αναπαράγονται και στη χώρα μας, δεκάδες σελίδες με τη γνωστή προπαγάνδα περί του τέλους του «σιδηρού παραπετάσματος». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το αφιέρωμα των «Τάιμς» του Λονδίνου που ισχυρίζονται ότι «η Πολωνία είναι ένα επιτυχημένο κράτος με ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, ατομικές ελευθερίες και ειρηνικές εναλλαγές στην εξουσία. Μαζί με την Τσεχία και την Ουγγαρία είναι ένα υπόδειγμα προόδου. Αυτές οι τρεις νέες δημοκρατίες χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση. Αλλά ακόμα και έτσι, είναι σε ασύγκριτα καλύτερη θέση σε σχέση με το κομμουνιστικό παρελθόν τους».

Ολα αυτά λέγονται σε μια στιγμή που οι λαοί αυτών των χωρών βιώνουν καθημερινά την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στην Πολωνία, για παράδειγμα, με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων μεγάλων επιχειρήσεων μετά την ανατροπή, χιλιάδες εργάτες έφυγαν μετανάστες σε άλλες χώρες, που τώρα με την κρίση αναγκάζονται να επιστρέφουν και να μένουν στην ανεργία. Σε όλες τις δήθεν «απελευθερωμένες» χώρες ο αντικομμουνισμός κλιμακώνεται. Η ...δημοκρατία τους δε χωράει αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Στην Τσεχία η Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας έχει απαγορευτεί γιατί προβάλλει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Σε όλες αυτές τις χώρες διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για κοινωνικές παροχές που στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν απολύτως δωρεάν (Υγεία, Παιδεία, Αθλητισμός, Πολιτισμός και φυσικά κοινωνική ασφάλιση, συντάξεις για τους απόμαχους, δυνατότητες αναψυχής κλπ.). Ας μη θεωρούν επομένως οι ιμπεριαλιστές με τα μέσα που διαθέτουν, ότι έχουν στο τσεπάκι τους λαούς. Ηδη οι πρώτες αντιδράσεις από αυτή τη βαρβαρότητα έχουν αρχίσει, και όσο και αν προσπαθούν να παραποιήσουν την ιστορία οι σημερινοί προσωρινοί νικητές, η πορεία των πραγμάτων, η ταξική πάλη που δε σταματά οδηγεί αντικειμενικά στη «νέα έφοδο των εργατών προς τον ουρανό», για μια σοσιαλιστική κοινωνία που θα ξεπεράσει και τις όποιες αδυναμίες είχε η πρώτη προσπάθεια.

Τις τελευταίες μέρες η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έριξε στον προεκλογικό αγώνα της το σύνθημα του «τρίτου πόλου». Ενός πόλου ανταγωνιστικού στους άλλους δύο (;!), σ' αυτόν της ΝΔ και σ' αυτόν του ΠΑΣΟΚ. Το ότι διακρίνει το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο, καθώς και έτσι εξακολουθεί να καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό για το ρόλο του, να εξωραΐζει την εικόνα του, να αγνοεί προκλητικά την πραγματικότητα της στρατηγικής σύμπλευσης του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, ως κομμάτων που πολιτικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Πέραν αυτού όμως, ο «τρίτος πόλος» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα «πόλος» διαχείρισης του συστήματος, όπως προκύπτει από τις ίδιες τις θέσεις και τις προτάσεις τους, από την ευλαβική τους προσήλωση στην ΕΕ των μονοπωλίων και στον «ευρωμονόδρομο». Ο λαός, όμως, δεν έχει ανάγκη από έναν ακόμα «πόλο», από έναν ακόμα διαχειριστή του συστήματος της εκμετάλλευσης, το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί, αλλά παραμυθιάζει τον κόσμο πως θα το «εξανθρωπίσει», θα του θέσει κανόνες και όρους, θα το αναγκάσει - πώς, άραγε; - να αποδεχτεί να τεθούν οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη. Τέτοιους «πόλους» άλλοι λαοί γνώρισαν ουκ ολίγους και διαπίστωσαν πολύ γρήγορα ότι κάθε άλλο παρά τα δικά τους συμφέροντα ήρθαν να υπηρετήσουν. Το πραγματικό δίλημμα δεν τίθεται ανάμεσα στους πόλους της «δεξιάς», της «σοσιαλδημοκρατίας» ή κάποιων άλλων «τρίτων» της αυτοαποκαλούμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Πίσω απ' αυτό, καιροφυλακτούν η ενσωμάτωση και ο συμβιβασμός. Εκεί, δηλαδή, όπου ανήκουν και όσοι ισχυρίζονται ότι μπορούν να είναι και με τους δύο, και με τα μονοπώλια και με το λαό.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αφορμή για την «ανταρσία» ήταν το «σκάνδαλο με τα βουλευτικά έξοδα» που έκανε τη λαϊκή οργή να ξεχειλίσει. Η λαϊκή οργή όμως δεν είναι προϊόν των σκανδάλων αλλά της ασκούμενης πολιτικής της ασυδοσίας της αγοράς και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αρχικά με την Μάργκαρετ Θάτσερ και κατόπιν με τον Τόνι Μπλερ η Βρετανία αποδιαρθρώθηκε πλήρως. Δημόσιες επιχειρήσεις και το πάλαι ποτέ κραταιό κοινωνικό κράτος παραδόθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Η βαριά βιομηχανία πωλήθηκε, διαλύθηκε, μετακόμισε. Η επίθεση στις θέσεις εργασίας και τα εισοδήματα ήταν ανηλεής. Οι περίφημοι δείκτες της οικονομίας που εμφανίζονταν «υγιείς», ήταν μία φενάκη. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση διέλυσε τη φενάκη αποκαλύπτοντας την ασυδοσία, την απληστία του κεφαλαίου και της εξουσίας.

Αυτή είναι η πραγματική αιτία της λαϊκής έκρηξης και όχι φυσικά τα σκάνδαλα με τα βουλευτικά έξοδα. Μία έκρηξη που δε δύναται να εκτονωθεί με την παραίτηση ή όχι του πρωθυπουργού και δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει δύναμη ανατροπής εξαιτίας της έλλειψης ενός αγωνιστικού ταξικού κινήματος.