Το γνωστό παραμύθι περί «στήριξης των εργασιακών δικαιωμάτων», την ώρα που εντείνεται η αντεργατική επίθεση, όπως και το άθλιο παιχνίδι στις πλάτες εκατομμυρίων συνταξιούχων γύρω από τις νέες περικοπές στις συντάξεις που έχει ήδη ψηφίσει και προϋπολογίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, βρίσκονται στο επίκεντρο της κυβερνητικής προπαγάνδας για τη λεγόμενη «μεταμνημονιακή περίοδο».

Αναμασώντας σε διάφορες παραλλαγές τους ίδιους και τους ίδιους κάλπικους ισχυρισμούς, η προπαγάνδα της κυβέρνησης, με ορόσημα την 21η Αυγούστου και την περιβόητη «έξοδο από τα μνημόνια», όπως και την ΔΕΘ στις αρχές Σεπτέμβρη, επιχειρεί να καλλιεργήσει εφησυχασμό στους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο να σπείρει την αυταπάτη ότι από δω και πέρα έχουν να περιμένουν μόνο θετικές εξελίξεις, ανάκτηση απωλειών και ενίσχυση δικαιωμάτων από μέτρα τα οποία τάχα ήδη προωθούνται.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση όχι μόνο διατηρεί όλο τον πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων όλων των προηγούμενων χρόνων, αλλά διευρύνει ασταμάτητα το αντεργατικό οπλοστάσιο των επιχειρηματικών ομίλων για να βαθαίνουν συνεχώς το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας που έχουν επιβάλει, την ίδια στιγμή που έχει ήδη προσθέσει τεράστια βάρη στις πλάτες συνταξιούχων και ασφαλισμένων, η κυβέρνηση καλεί το λαό να κάνει υπομονή, να εμπιστευτεί τις... «φιλεργατικές» και «φιλολαϊκές ευαισθησίες» της.

Στην προπαγανδιστική προσπάθεια αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Με νέα ανάρτησή του στην ιστοσελίδα του το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Αλ. Τσίπρας επικεντρώνεται στον πρόσφατο νόμο 4554/2018 και τις «ρυθμίσεις» του για την αδήλωτη εργασία και την επισφαλή εργασία.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο συγκεκριμένος νόμος δεν περιέχει τίποτα περισσότερο από ορισμένες αποσπασματικές προβλέψεις για τις εργασιακές σχέσεις, που αφήνουν στο απυρόβλητο τη ρίζα η οποία γεννάει τα ζητήματα που υποτίθεται ότι «ρυθμίζουν», αφήνουν ανέγγιχτες τις βασικές και μεγάλες ανατροπές που επιβλήθηκαν στα Εργασιακά με ιδιαίτερη ένταση μετά το 2010. Ετσι, ενώ υποτίθεται ότι η κυβέρνηση παρεμβαίνει σε πλευρές τις περιβόητης «ευελιξίας» στην εργασία, στην πράξη παραμένει αλώβητος ο ίδιος ο πυρήνας του αντεργατικού καθεστώτος της «ευέλικτης» και επισφαλούς εργασίας, η οποία όπως επιβεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία, γιγαντώνεται μέσα από δεκάδες μορφές, κυριαρχεί σταθερά πλέον στις νέες προσλήψεις.

Την ίδια ώρα, στο όνομα αυτών των αποσπασματικών «ρυθμίσεων», εισάγονται και νέα αντεργατικά μέτρα. Χαρακτηριστικά, ο πρωθυπουργός υπερηφανεύεται για την αλλαγή στην «αρχιτεκτονική του προστίμου της αδήλωτης εργασίας», όταν στην πραγματικότητα, στο όνομα της «καταπολέμησης της αδήλωτης εργασίας», το νομοσχέδιο προβλέπει μεγάλες εκπτώσεις στα πρόστιμα που επιβάλλονται σε επιχειρήσεις, αν οι εργοδότες δείξουν... καλή διαγωγή και προσλάβουν εργαζόμενους «για ορισμένο χρονικό διάστημα». Ουσιαστικά, δηλαδή, δημιουργεί κίνητρα για τη διαιώνιση της αδήλωτης εργασίας, αφού προσφέρει εναλλακτικές και στην περίπτωση της επιβολής προστίμου...

Ισχυρίζεται ακόμα ο πρωθυπουργός ότι «για πρώτη φορά τίθενται κανόνες στο καθεστώς των εργολαβιών και υπεργολαβιών...». Δηλαδή, μένει ανέγγιχτο το ίδιο το αντεργατικό καθεστώς της εργολαβίας, όπως και το αίσχος της «ενοικίασης» εργαζομένων, εργαλεία και τα δύο για την ένταση της εκμετάλλευσης, και η κυβέρνηση μας λέει ότι... «τίθενται κανόνες»! Πρόκειται για το γνωστό μύθο της «ευελιξίας» με «ασφάλεια» για τους εργαζόμενους, η περίφημη «ευελφάλεια» της ΕΕ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων του κεφαλαίου... Γι' αυτό ακριβώς η κυβέρνηση αρνείται οποιαδήποτε ουσιαστική ρύθμιση, που θα στεκόταν πραγματικό εμπόδιο στην εργοδοτική ασυδοσία, όπως απέρριψε την πρόταση του ΚΚΕ οι εργολαβικοί εργαζόμενοι να καλύπτονται από τις Συλλογικές Συμβάσεις που καλύπτουν τους εργαζόμενους του ίδιου χώρου ή κλάδου...

Ανάλογη είναι η προσέγγιση της κυβέρνησης και στο ζήτημα του καθεστώτος «της πρακτικής άσκησης και της μαθητείας», που ισχυρίζεται ότι ρυθμίζει. Η «υποχρεωτική αναγραφή των μαθητευόμενων» στο σύστημα «Εργάνη», όμως, την οποία διαφημίζει ο πρωθυπουργός, δεν αγγίζει το γεγονός ότι η μαθητεία και η πρακτική άσκηση αποτελούν ισχυρό όπλο στα χέρια της εργοδοσίας και στην πράξη έχουν μετατραπεί σε δεξαμενές για την άντληση φτηνού εργατικού δυναμικού χωρίς δικαιώματα...

Με μια κουβέντα, η κυβέρνηση ενώ όχι μόνο αφήνει ανέγγιχτο τον πυρήνα των αντεργατικών ανατροπών, αλλά προσθέτει συνεχώς νέα βάρβαρα μέτρα, όπως είναι η ουσιαστική «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, οι ρυθμίσεις διευκόλυνσης της δράσης των περιβόητων «δουλεμπορικών» γραφείων, το παραπέρα χτύπημα στην κυριακάτικη αργία, η επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα και πολλά άλλα που ψήφισε στη διάρκεια της θητείας της, εμφανίζει ορισμένα μπαλώματα δήθεν ως το φάρμακο για τη «ρύθμιση» της εργασιακής ζούγκλας που διευρύνει και μονιμοποιεί. Διαφημίζει δηλαδή «ρυθμίσεις» - φερετζέδες για την ακόμα πιο σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Τα ίδια ισχύουν και για τις αναφορές του πρωθυπουργού περί «επαναφοράς των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων»: Πρόκειται για προπαγανδιστικό «εύρημα», πίσω από το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει ότι όχι μόνο δεν καταργεί τους αντεργατικούς νόμους που πετσόκοψαν μισθούς και εργατικά δικαιώματα, αλλά θα διατηρήσει το αίσχος του «υποκατώτατου» μισθού και ετοιμάζεται να βάλει για πρώτη φορά σε εφαρμογή τον νόμο Βρούτση - Σαμαρά (ν.4172/2013), με βάση τον οποίο ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με απόφαση του αστικού κράτους, χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις και με καθοριστικό στοιχείο τη «διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου. Σε μια τέτοια βάση για τον κατώτατο μισθό και τον καθορισμό του, είναι φανερό ότι καμιά πραγματική «επαναφορά» δεν μπορεί να υπάρξει στις κλαδικές συλλογικές διαπραγματεύσεις και στη σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων. Καμιά «επαναφορά» δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να φύγει από τη μέση όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο των προηγούμενων χρόνων, γι' αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κυβέρνηση απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες την πρόταση νόμου 530 συνδικάτων για κατώτερο μισθό 751 ευρώ και κατάργηση των αντεργατικών νόμων, την οποία έφερε το ΚΚΕ στη Βουλή.

Στα παραπάνω, μάλιστα, η κυβέρνηση προσθέτει και νέα αντεργατικά εμπόδια, όπως ο πολυπλόκαμος μηχανισμός που θεσμοθέτησε για τον έλεγχο της «αντιπροσωπευτικότητας» μιας κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης, ο οποίος μάλιστα για την επέκταση μιας σύμβασης στο σύνολο του κλάδου δίνει αμετάκλητα τον τελικό λόγο στις εργοδοτικές ενώσεις και στην απόφασή τους να προχωρήσουν ή όχι στη διαδικασία!

Τον ίδιο στόχο, καλλιέργειας εφησυχασμού και κάλπικων προσδοκιών, υπηρετεί και η καθημερινή φιλολογία των κυβερνητικών στελεχών για τις συντάξεις, όπως και το ξαναζέσταμα της απάτης με τα «αντίμετρα».

Μέσα απ' έναν ορυμαγδό τοποθετήσεων, σε διάφορες παραλλαγές, επαναλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση «δεσμεύεται» από τους στόχους για το Ασφαλιστικό (δηλαδή το πόσο θα πετσοκοπούν τα κονδύλια για τις συντάξεις) και όχι το πώς αυτοί θα πιαστούν (δηλαδή με ποιον τρόπο θα πετσοκόψουν κι άλλο συνταξιούχους και ασφαλισμένους!), αφήνοντας έτσι ως υπονοούμενο πως ορισμένες περικοπές που έχει ήδη ψηφίσει και προϋπολογίσει, μπορεί και να μην εφαρμοστούν.

Στο Μεσοπρόθεσμο που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση, βέβαια, δεν έχουν τεθεί μόνο οι στόχοι, αλλά καταγράφονται λεπτομερώς και τα συγκεκριμένα μέτρα, με την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», το πάγωμα των συντάξεων κ.ά., μέτρα που οδηγούν σε μείωση κατά δύο συντάξεις και πλέον το χρόνο... Ακόμα και αν προς στιγμή το παραβλέψει κανείς αυτό, οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν την επίθεση διαρκείας στο Ασφαλιστικό, για να πιάνονται οι στόχοι στη μείωση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης.

Απ' αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστικό το ίδιο το «Αναπτυξιακό Σχέδιο» για την οικονομία, που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό. Εκεί, σύμφωνα με τα κυβερνητικά σχέδια, τα οποία μάλιστα διαφημίζει ως στοιχείο επιτυχίας της πολιτικής της, οι δαπάνες για τις συντάξεις αναμένεται να μειωθούν από το 17,3% του ΑΕΠ το 2016, χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος - λαιμητόμος (4387), στο 13,4% του ΑΕΠ το 2020 (-3,9% του ΑΕΠ), ενώ η μείωση θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, απόδειξη ότι οι συντάξεις θα βρίσκονται διαρκώς στη μέγγενη των περικοπών.

Πανηγυρίζοντας για τις «επιτυχίες» της, δηλαδή για την τεράστια αφαίμαξη των συνταξιούχων, η κυβέρνηση αναφέρει στο ίδιο κείμενο ότι «από το 2025 και μετά, η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει μόνο την εθνική σύνταξη (4,8% του ΑΕΠ) και δεν θα είναι απαραίτητη πρόσθετη χρηματοδότηση...», ενώ «οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών(σ.σ. που προκύπτουν πάλι από τη δουλειά των εργαζομένων)θα αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλες τις εισφορές του συστήματος από το 2026 και μετά». Με άλλα λόγια, πάνω από 7 δισ. ευρώ θα αρπάζει κάθε χρόνο η κυβέρνηση από ασφαλισμένους και συνταξιούχους, για να «ταΐσει» την ανάπτυξη για τους μονοπωλιακούς ομίλους, ενώ το βάρος της χρηματοδότησης από εδώ και πέρα πέφτει αποκλειστικά στις πλάτες των ασφαλισμένων, στοιχείο που αποτελεί την πεμπτουσία του νόμου 4387 και που βέβαια περικλείει όλες τις περικοπές, σημερινές και μελλοντικές.

Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι καμία ανάκτηση απωλειών και επανάκτηση δικαιωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει για τους εργαζόμενους και το λαό, χωρίς την κατάργηση όλων των μνημονιακών - αντεργατικών νόμων που ψήφισαν όλα τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον που μπροστά βρίσκεται το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» που έχει ήδη υπογράψει η κυβέρνηση.

Καμιά «βελτίωση της θέσης των εργαζομένων» δεν φέρνουν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και όλες οι δυνάμεις που ορκίζονται στη «βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος», στη «στήριξη της ανταγωνιστικότητας», στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Γιατί αυτή η πολιτική προϋποθέτει τη συνεχή επέκταση του σημερινού εργασιακού μεσαίωνα για να υπηρετηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Εμπόδια στην αντεργατική επίθεση και πραγματική βελτίωση της θέσης τους οι εργαζόμενοι μπορούν να δουν μόνο με την οργάνωση της δικής τους πάλης ενάντια σε αυτήν την πολιτική, με ενίσχυση των αγώνων για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς, προτάσσοντας την κάλυψη των τεράστιων απωλειών τους και την πάλη για τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.