Η κοντόφθαλμη στάση της παγκόσμιας κοινότητας, που αποδεικνύει όλα όσα αναφέραμε για το κόστος της ειρήνης και το κόστος του πολέμου, αποδεικνύεται με τη στάση της στην περίπτωση της Ρουάντα. Τον Απρίλη του 1994 εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα της γενοκτονίας μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων φυλών. Τότε η αντίδραση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν να μειώσει(!) την ειρηνευτική δύναμη που στάθμευε στην περιοχή. Ενα μήνα μετά ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, κάτω από τη γενική κατακραυγή των όσων συνέβαιναν, πρότεινε την αύξηση των ανδρών της στρατιωτικής δύναμης του Οργανισμού σε 5.500, που το ετήσιο κόστος τους θα ξεπερνούσε τα 250 εκατ. δολάρια. Ομως η αντίδραση του «προοδευτικού σοσιαλδημοκράτη» Κλίντον καθυστέρησε την έγκριση του ποσού και η παράλληλη απροθυμία της Ευρώπης και άλλων αναπτυγμένων κρατών να χρηματοδοτήσουν την ειρηνευτική αποστολή είχαν σαν αποτέλεσμα το μισό εκατομμύριο της σφαγής αμάχων. Χιλιάδες ήταν αυτοί που κατέφυγαν στο γειτονικό Ζαΐρ, αλλά επιδημίες χολέρας και δυσεντερίας ξεκλήρισαν πολλούς από αυτούς εξαιτίας της έλλειψης φαρμάκων. Τότε ο «πολιτισμένος» κόσμος ξεκίνησε να στέλνει αποστολές με ανθρωπιστική βοήθεια, που συχνά δεν έφτανε ποτέ, μια και κατέληγε στους διάφορους στρατούς. Τέλη Ιουλίου του 1994 ο ΟΗΕ εκτιμούσε ότι απαιτούνταν πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια για το επόμενο εξάμηνο. Τα όσα εκτυλίχτηκαν στη Ρουάντα είναι άκρως διδακτικά. Το οικονομικό κόστος ήταν αυτό που υποτίθεται μπλόκαρε την ανάπτυξη μιας ικανής ειρηνευτικής δύναμης που θα απέτρεπε αυτά που ακολούθησαν. Ομως μιλώντας με οικονομικούς όρους και «ξεχνώντας» το μισό εκατομμύριο αυτών που έχασαν τη ζωή τους, το κόστος μετά τα γεγονότα ήταν πολλαπλάσιο. Παράλληλα η κατάσταση στη χώρα αυτή παραμένει αμφίβολη και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον της...