Την αντίθεση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και σ' αυτόν τον κλάδο, ανέδειξε ο Ορέστης Βέρκτας.

Οπως είπε «βασική επιδίωξη κράτους και καπιταλιστών είναι η εργατική δύναμη που μισθώνουν να έχει όσο το δυνατόν χαμηλότερη τιμή, να την εκμεταλλεύονται στο μέγιστο βαθμό εντατικοποιώντας την εργασία, επιβάλλοντας συνθήκες που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι με αυτόν τον τρόπο θα αυξήσουν την κερδοφορία τους.

(...) Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η μείωση του κατώτερου μισθού και όλοι οι αντεργατικοί νόμοι, σε συνδυασμό με την εκτίναξη της ανεργίας, δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις ώστε οι εργαζόμενοι της "Ελληνικός Χρυσός" να αισθάνονται "τυχεροί" που δουλεύουν σε μία εταιρεία που θεωρείται "καλός εργοδότης".

Οι περίπου 1.000 εργαζόμενοι της "Ελληνικός Χρυσός", διαφόρων ειδικοτήτων (μεταλλωρύχοι, επιστήμονες, τεχνικό προσωπικό, χειριστές, ανειδίκευτοι εργάτες), είναι ένα εξειδικευμένο τμήμα της εργατικής τάξης, σκληρά εκμεταλλευόμενο και ταυτόχρονα εκτεθειμένο σε μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια, την υγιεινή, για την ίδια τους τη ζωή.

Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν καθημερινά τις δύσκολες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα ορυχεία και στα εργοστάσια επεξεργασίας - εμπλουτισμού του μεταλλεύματος. Δουλεύοντας μέσα στα χημικά, στη σκόνη, στις δονήσεις, στον τεχνητό φωτισμό, στις εκρήξεις, στις μεταφορές τεράστιων φορτίων, η ψυχική και σωματική υγεία των εργαζομένων επιβαρύνεται ανεπανόρθωτα.

Οι συνθήκες εργασίας επιβαρύνονται ιδιαίτερα από τις κυλιόμενες βάρδιες, τη νυχτερινή εργασία, που σε συνδυασμό με το κυνήγι των στόχων παραγωγής αυξάνουν την εκμετάλλευση των εργατών και την εντατικοποίηση της εργασίας.

(...) Οι εργαζόμενοι στις υπεργολαβίες αποτελούν το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι, με εντατικοποίηση της εργασίας, με απασχόληση ανάλογα με τις ανάγκες του έργου, με αμέτρητες ώρες υπερωριών, με χαμηλούς μισθούς και συμπιεσμένα δικαιώματα. Είναι γεγονός ότι οι δυσκολότερες εργασίες, τα πιο βαριά και ανθυγιεινά πόστα της παραγωγής, εκτελούνται από εργολαβικούς εργαζόμενους. Ο μισθός των εργολαβικών εργαζομένων είναι ο κατώτερος, με τις αποδοχές τους να ξεκινούν από τα 586 ευρώ μεικτά, με μικρές αυξήσεις σε διάφορες ειδικότητες, όπως οι χειριστές και το τεχνικό προσωπικό.

Αντικειμενικά, τα διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα των εργολαβικών, σε συνδυασμό με επιχειρήματα όπως η χαμηλή κερδοφορία, ασκούν πίεση για μειώσεις - "πάγωμα" στους μισθούς και του μόνιμου προσωπικού της "Ελληνικός Χρυσός".

Η "Ελληνικός Χρυσός" αναπτύσσει την επιχειρηματολογία της ώστε να εξασφαλίσει πολύτιμους συμμάχους για την επένδυσή της, μέσα στους εργάτες του έργου.

Απαιτεί από τους εργαζόμενους "εργασιακή ειρήνη", ώστε να συνεχίσει να συσσωρεύει κέρδη χωρίς αντιδράσεις. Βέβαια το πιο απαιτητικό της αίτημα, που θέλει οι εργαζόμενοι όχι απλώς να υιοθετήσουν, αλλά να το υπερασπίζονται με κάθε τρόπο, είναι η διασφάλιση και η συνέχιση της επένδυσής της στα μεταλλεία της Β/Α Χαλκιδικής.

Η ιστορική πείρα όμως της περιοχής και της εκμετάλλευσης των μεταλλείων οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. Κάθε φορά που ο επενδυτής δεν είχε το αναμενόμενο κέρδος ή είχε σκοπό να επενδύσει σε άλλο κλάδο της οικονομίας, πιο κερδοφόρο, έκλεινε το εργοστάσιο και πετούσε στην ανεργία τους εργαζόμενους.

Γι' αυτό λέμε καθαρά ότι οι εργάτες δεν πρέπει να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με τα συμφέροντα της "Ελληνικός Χρυσός" και των άλλων εταιρειών που δρουν στην περιοχή.

Η εξασφάλιση της αγωνιστικής ταξικής ενότητας των εργατών δεν μπορεί να περνά μέσα από την υπεράσπιση των καπιταλιστών, αλλά από την αντικαπιταλιστική πάλη. Ταξική ενότητα που ταυτόχρονα πρέπει να κατακτιέται σε συνδυασμό με την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, κόντρα στα συμφέροντα, άρα και στην οικονομία και την εξουσία των μονοπωλίων».