Παρά την πολύμορφη, συνεχή προπαγάνδα της άρχουσας τάξης, χιλιάδες νέοι, μαθητές, εργαζόμενοι, φοιτητές, σπουδαστές, χιλιάδες άνεργοι και συνταξιούχοι δυσανασχετούν με τη σημερινή κατάσταση. Ολοι αυτοί αναρωτιούνται σήμερα αν μπορούμε να ξεφύγουμε απ' το σημερινό βάλτο της ανασφάλειας, της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα.

Παρότι η άρχουσα τάξη προσπαθεί επίμονα να μας πείσει ότι είμαστε όλοι μια οικογένεια και ότι η πάλη των τάξεων ανήκει στο παρελθόν, η σκληρή πραγματικότητα συντρίβει την αστική μυθοπλασία ότι ήρθε το «τέλος της ιστορίας». Αυτοί που μας μιλούν για το τέλος της ταξικής πάλης είναι η τάξη των καπιταλιστών, που καθημερινά παλεύει, επιτίθεται, πολεμά, ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας, σφαγιάζει τις ανάγκες μας, κατοχυρώνει την εκμετάλλευση με αντεργατικούς νόμους.

Αυτοί που λένε ότι η ταξική πάλη είναι ιστορικά ξεπερασμένη, αναχρονιστική, είναι αυτοί που θέλουν τα πράγματα να μείνουν όπως είναι σήμερα, με τη νεολαία υπάκουη, ανοργάνωτη, με μισθούς πείνας, ελαστικά ωράρια και ελαστικές συνειδήσεις. Είναι οι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων, μια χούφτα παράσιτα, που συχνά κερδίζουν από επιχειρήσεις που δεν τις έχουν δει ούτε σε φωτογραφία, δεν ξέρουν καν πού βρίσκονται. Ορισμένοι, μάλιστα, απ' τους κορυφαίους του αστικού στρατοπέδου δε διστάζουν να πουν τα πράγματα με τ' όνομά τους, όπως ο Αμερικανός χρηματιστής Γουόρεν Μπάφετ, που είπε: «Ναι υπάρχει ταξικός πόλεμος, με τη διαφορά ότι αυτός διεξάγεται απ' τη δική μου τάξη και τον κερδίζουμε αυτόν τον πόλεμο».

Απέναντι στους καπιταλιστές βρίσκονται αντικειμενικά οι μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο αλλά δεν τον καρπώνονται. Σε αυτούς απευθυνόμαστε καθημερινά και μαχητικά εμείς οι κομμουνιστές, για να φωτίσουμε με τη δράση μας και τις προγραμματικές μας θέσεις ότι υπάρχουν οι δυνατότητες να ζήσουμε πολύ καλύτερα, να έχουν όλοι δουλειά χωρίς τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργαζόμαστε λιγότερες ώρες, απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής, να έχουμε υψηλού επιπέδου δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και Εκπαίδευσης.

Σε αυτούς απευθυνόμαστε για να φωτίσουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ο δρόμος της ανάπτυξης με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος, ο δρόμος της κοινωνικής κρατικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ο δρόμος της εργατικής εξουσίας. Να φωτίσουμε ότι μόνο αν η εργατική τάξη πάρει στα χέρια της το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας, μπορεί να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.

Εμείς οι κομμουνιστές μιλούσαμε και μιλάμε πάντα καθαρά στους νέους, στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα, για το πώς μπορεί να αλλάξει ριζικά η κοινωνία, για το πώς μπορεί η εποχή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Τονίζουμε ότι η παλιά, γερασμένη κοινωνία του καπιταλισμού που σαπίζει, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί ομαλά, σταδιακά, ειρηνικά, στη νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ανασφάλεια, φτώχεια, ανεργία και πολέμους, στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Τονίζουμε ότι ο μόνος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι η σχεδιασμένη και οργανωμένη επίθεση της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης. Ο μόνος δρόμος είναι η σοσιαλιστική επανάσταση, μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Η επανάσταση ως άλμα στην ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας, ως βίαιο πέρασμα που αλλάζει το χαρακτήρα της κοινωνικής οργάνωσης και της οικονομικής ζώνης, δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά με την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917. Το πέρασμα απ' τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, η άνοδος της αστικής τάξης στην εξουσία έγινε επίσης με βίαιες αστικές επαναστάσεις, που γκρέμισαν την εξουσία των ευγενών φεουδαρχών γαιοκτημόνων και την απόλυτη μοναρχία.

Με άλλα λόγια, ο Λουδοβίκος και η Μαρία Αντουανέτα δεν έφυγαν απ' το προσκήνιο της Ιστορίας με κάποιο δημοψήφισμα ή με ειρηνικό κοινωνικό διάλογο, αλλά με την αστική Γαλλική Επανάσταση, με την ένοπλη πάλη και τις γκιλοτίνες, με χιλιάδες θύματα. Ακόμα και μέσα στο επαναστατικό αστικό στρατόπεδο, η ένοπλη βίαιη αντιπαράθεση των ριζοσπαστών ιακωβίνων με τους συντηρητικούς Γιρονδίνους συνεχίστηκε για χρόνια, μέχρι και το 1793.

Ολα αυτά τα υποβαθμίζει ή τα διαστρεβλώνει η σύγχρονη χυδαία αστική ιστοριογραφία, που τολμά να κατηγορεί ακόμα και τον Ροβεσπιέρο για ολοκληρωτισμό.

Ωστόσο, πολλοί νέοι αναρωτιούνται καλοπροαίρετα: Δεν μπορεί άραγε σήμερα να υπάρξει ένας ανώδυνος, ειρηνικός δρόμος για να μειωθούν και να εξαλειφθούν οι κοινωνικές ανισότητες; Δεν μπορεί με την ανάδειξη μιας προοδευτικής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού να εφαρμοστεί μια πολιτική προς όφελος των λαϊκών αναγκών; Ας σκεφτούμε με βάση την πείρα μας.

Το πρόσφατο πάθημα απ' την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση από το 2015 μέχρι σήμερα πρέπει να γίνει μάθημα. Αποδείχτηκε ότι η νέα κυβέρνηση όχι μόνο δεν προχώρησε στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά κλιμάκωσε την αντιλαϊκή επίθεση για να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Ομως το ελληνικό παράδειγμα δεν είναι το μοναδικό. Μια σειρά κόμματα που αναδείχθηκαν στην κυβέρνηση με φιλολαϊκές διακηρύξεις, συχνά και με τη στήριξη Κομμουνιστικών Κομμάτων, εφάρμοσαν στη συνέχεια αντιλαϊκή πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου, που έφτασε στην περίπτωση της Ιταλίας μέχρι τη συμμετοχή στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. Αυτό επιβεβαιώνει η πείρα απ' την Πορτογαλία, τη Γαλλία και την Ιταλία, μέχρι την Κύπρο. Η ιστορική πείρα επιβεβαιώνει ότι καμιά αλλαγή αστικής κυβέρνησης δεν μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτό που διδάσκει η Ιστορία είναι ότι το κράτος υπηρετεί πάντοτε την εκάστοτε άρχουσα τάξη, δηλαδή σήμερα την αστική τάξη, την τάξη των καπιταλιστών. Δεν υπάρχει κράτος που να στέκεται έξω και πάνω απ' τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα της κοινωνίας. Επομένως, όσοι μηχανοδηγοί, όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν μέσα στο τρένο του αστικού κράτους, αυτό θα κινείται σταθερά πάνω στις ράγες που καθορίζουν τα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης.

Το στρατηγικό συμφέρον της αστικής τάξης όχι απλά δε συμβαδίζει, αλλά αντιστρατεύεται την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Η ανάκαμψη και γενικότερα η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου απαιτεί φτηνή εργατική δύναμη, μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, συνεχείς θυσίες των κοινωνικών αναγκών, απ' το λαϊκό εισόδημα μέχρι τη δημόσια υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος.

Το σύνολο των λειτουργιών του αστικού κράτους, το σύνολο των νόμων και του Συντάγματος υπηρετεί τον ίδιο κοινό στόχο: Να διασφαλίζεται η κυριαρχία και η εξουσία του κεφαλαίου και να ενισχύεται η καπιταλιστική κερδοφορία.

Σκεφτείτε τι διδάσκουν στα σχολεία, πώς αντιμετωπίζουν η αστυνομία και τα δικαστήρια τους εργατικούς αγώνες, από ποιον παίρνει και σε ποιον δίνει ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός.

Αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη ότι αυτό το αστικό κράτος μπορεί να το χρησιμοποιήσει προς όφελός της η εργατική τάξη. Ακόμα μεγαλύτερη αυταπάτη είναι να πιστεύει κανείς ότι η αστική τάξη θα παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία της μετά από ένα αρνητικό γι' αυτήν αποτέλεσμα στις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Καταρχήν η αστική τάξη παρεμβαίνει καθημερινά και αποφασιστικά στις λαϊκές συνειδήσεις και επομένως στη διαμόρφωση του εκάστοτε αποτελέσματος των εκλογών. Μπορεί όλοι να έχουμε από μια ψήφο, όμως για παράδειγμα δε διαθέτουμε όλοι τηλεοπτικά κανάλια για να επιδράσουμε στη συνείδηση των εργαζομένων, ούτε είμαστε όλοι μεγαλομέτοχοι ομίλων για να απειλούμε με απολύσεις και να υποσχόμαστε νέες προσλήψεις, ούτε είμαστε ιδιοκτήτες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων.

Στην πραγματικότητα, η αυταπάτη για φιλολαϊκή λύση μέσα απ' τις αστικές εκλογές δίνει ανάσες και σταθεροποιεί την αστική εξουσία, ιδιαίτερα όταν αυτή αντιμετωπίζει δυσκολίες.

Εξάλλου, αν η αστική τάξη διαπιστώσει τον παραμικρό άμεσο κίνδυνο, δε διστάζει να περάσει σε πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, να αξιοποιήσει δικτατορικές ή φασιστικές κυβερνήσεις για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η δικτατορία του κεφαλαίου.

Η ιστορική πείρα απ' τη Χιλή μέχρι την Ισπανία και απ' τη Γερμανία μέχρι την Ελλάδα επιβεβαιώνει αυτό το συμπέρασμα. Σκεφτείτε πόσες δεκαετίες ήταν παράνομο το ΚΚΕ στον 20ό αιώνα.

Η εργατική τάξη δεν μπορεί να αξιοποιήσει τους αστικούς θεσμούς για την οργάνωση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Πρέπει να τσακίσει επαναστατικά το αστικό κράτος. Το νέο σοσιαλιστικό κράτος απαιτεί νέα όργανα και θεσμούς, που σε μεγάλο βαθμό τούς γεννά η επαναστατική ταξική πάλη μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Οι αστικοί θεσμοί είναι φτιαγμένοι για να κρατούν την εργατική τάξη μακριά απ' τη λήψη των αποφάσεων. Τα όργανα και οι θεσμοί της νέας εργατικής εξουσίας απαιτούν και προϋποθέτουν τη συνεχή ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων. Είναι θεσμοί που πρέπει να διευκολύνουν τη συνειδητή δράση της εργατικής τάξης για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Γενικότερα οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Ο Μ. Παπαδόπουλος, αφού αναφέρθηκε στην επαναστατική κατάσταση και το πώς αυτή εκδηλώθηκε στην περίπτωση της Ρωσίας τον Οκτώβρη του 1917, καθώς και στο πώς την αξιοποίησαν οι μπολσεβίκοι στη συνέχεια, σημείωσε:

«Αυτήν την πολύτιμη ιστορική πείρα πρέπει να μελετά κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα. Μια πείρα που υπογραμμίζει ότι εμείς οι κομμουνιστές, στις σημερινές συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, δεν περιμένουμε παθητικά να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα της επαναστατικής κατάστασης. Παλεύουμε καθημερινά για να δημιουργηθούν πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης σε κάθε εργασιακό χώρο, κάθε κλάδο, κάθε σχολείο, ΤΕΙ, πανεπιστήμιο. Παλεύουμε καθημερινά για να ωριμάσει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων και να σημαδέψει καθαρά τον ταξικό εχθρό, την εξουσία του κεφαλαίου.

Παλεύουμε ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, με κορυφαίο παράδειγμα τη στάση που κράτησε το ΚΚΕ απέναντι στις πολύμορφες πιέσεις που του ασκήθηκαν για να συμμετάσχει ή να στηρίξει τη λεγόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση που κράτησε το ΚΚΕ δεν ήταν ευκαιριακή και δικαιώθηκε απ' τις εξελίξεις. Ηταν αποτέλεσμα βασανιστικής θεωρητικής επεξεργασίας, ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής απόφασής μας να μην υποχωρήσουμε απ' το Πρόγραμμά μας, την επαναστατική στρατηγική και από τα άμεσα καθήκοντα της πάλης, να υπηρετήσουμε το πραγματικό συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι εμείς οι κομμουνιστές δεν παλεύουμε αποφασιστικά για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στις βουλευτικές εκλογές. Επιδιώκουμε σταθερά την εκλογική άνοδο του Κόμματος, ώστε από καλύτερες θέσεις να αξιοποιούμε το βήμα του κοινοβουλίου για να αποκαλύψουμε την αστική πολιτική, να προβάλλουμε ριζοσπαστικά αιτήματα για τα λαϊκά προβλήματα, να φωτίζουμε την ανάγκη ανατροπής της δικτατορίας του κεφαλαίου. Ομως, η προεκλογική δράση μας εντάσσεται στην ευρύτερη προσπάθεια για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.

Συχνά ακούμε τον εξής αντίλογο: Ακόμα και αν όσα λέτε είναι γενικά σωστά, δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα. Αν ο λαός σηκώσει το ανάστημά του και αποφασίσει να συγκρουστεί, θα τον συντρίψει το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η εγχώρια άρχουσα τάξη.

Καταρχήν, δεν πρέπει να σκεπτόμαστε μια τόσο ριζική αλλαγή, όπως η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα, με τον υπόλοιπο κόσμο να μένει ακίνητος. Να σκεφτόμαστε, δηλαδή, λαθεμένα ότι ο αρνητικός συσχετισμός σε βάρος των λαών που υπάρχει σήμερα στην περιοχή μας, θα έχει μείνει αμετάβλητος, στατικός.

Η εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης σε μια χώρα των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου όπως η Ελλάδα, δεν θα "πέσει απ' τον ουρανό". Ασφαλώς οι συγκεκριμένοι παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση δεν μπορούν να προβλεφθούν σήμερα με ακρίβεια. Ομως, όποια και αν είναι η πολύ συγκεκριμένη αφετηρία, για παράδειγμα μια βαθιά, μακρόχρονη οικονομική κρίση ή κάποια εμπλοκή της χώρας σ' έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η όξυνση της ταξικής πάλης δεν πρόκειται να περιοριστεί μόνο στη χώρα μας. Θα αγκαλιάζει και θα αφορά μια ευρύτερη περιοχή.

Πάντα συμβαίνει αυτό όταν υπάρχουν μεγάλες και έντονες εξελίξεις. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο γρήγορα αλλάζει η εικόνα και η κατάσταση στη Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια, παρότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα δεν είναι ακόμα ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Ενα νικηφόρο επαναστατικό άλμα στην Ελλάδα ή σε μια γειτονική χώρα θα επιδράσει στην πορεία της ταξικής πάλης στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό έδειξε η πείρα της νικηφόρας Επανάστασης του Οκτώβρη του '17 στη Ρωσία, που με τη διεθνή ακτινοβολία της αποτέλεσε τον καταλύτη για να συγκροτηθούν και να ισχυροποιηθούν πολλά ΚΚ, καθώς και για την επαναστατική άνοδο, για τις εξεγέρσεις που εκδηλώθηκαν στη συνέχεια στην Ουγγαρία, στη Γερμανία, στην Ιταλία.

Αντίστροφα, την εποχή εκείνη η έμπρακτη υποστήριξη, η ταξική αλληλεγγύη των εργατών πολλών ευρωπαϊκών κρατών συνέβαλε σημαντικά στη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Επίσης, η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν, δεν είναι παντοδύναμες και ιδιαίτερα σε επαναστατικές συνθήκες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Είναι η περίοδος που ο ανταγωνισμός τους με άλλες αστικές τάξεις και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κορυφώνεται, συγκρούονται ανοιχτά οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα και η εργατική εξουσία σε μια χώρα μπορούν να αξιοποιήσουν αυτές τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Πιο σωστά, μόνο η επαναστατική πρωτοπορία του ΚΚ και στη συνέχεια μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού αυτές τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Βασικοί όροι για να συμβεί αυτό, είναι να διαφυλαχτεί η ταξική ανεξαρτησία του επαναστατικού εργατικού κινήματος απ' τις επιδιώξεις και τους στόχους κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, να μη γίνει δηλαδή ουρά κανενός ιμπεριαλιστικού κέντρου. Να υπάρχει σταθερός προσανατολισμός για την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τόσο στην περίοδο του ιμπεριαλιστικού πολέμου όσο και στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.

Οι μπολσεβίκοι αξιοποίησαν τις οξυμένες αντιθέσεις μεταξύ της Γερμανίας και της Βρετανίας την περίοδο του Α' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου με θεαματικά αποτελέσματα. Προέβλεψαν σωστά ότι, λόγω των οξυμένων αντιθέσεων, ο γερμανικός στρατός δεν θα προχωρούσε σε άμεση συνεργασία με τις αντίπαλες δυνάμεις της στρατιωτικής συμμαχίας της Αντάντ (δηλαδή της Αγγλίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας), με στόχο την εξουδετέρωση των μπολσεβίκων. Δεν θα συνέβαινε, δηλαδή, αυτό που συνέβη το 1871, όταν μετά το Γαλλο-πρωσικό Πόλεμο ο γαλλικός αστικός στρατός έπνιξε στο αίμα την Παρισινή Κομμούνα, με τη στήριξη των πρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής.

Μετά τη νίκη της Επανάστασης, οι μπολσεβίκοι κέρδισαν πολύτιμο χρόνο για την εδραίωση της σοβιετικής εξουσίας, παραχωρώντας προσωρινά στη Γερμανία κάποια ρωσικά εδάφη, χωρίς όμως να συμμαχήσουν και να στηρίξουν τα γερμανικά ιμπεριαλιστικά σχέδια. Υπέγραψαν μια Συνθήκη Ειρήνης με επώδυνους όρους για να εδραιώσουν τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία και τα κατάφεραν.

Το παράδειγμα των μπολσεβίκων απέδειξε ότι μόνο η εργατική εξουσία μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαού τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, γιατί δεν την κρατά στο χέρι καμία ιμπεριαλιστική συμμαχία. Γι' αυτό και μπορεί να συνάπτει αμοιβαία επωφελείς οικονομικές συμφωνίες, που θα υπηρετούν τα συμφέροντα του νέου εργατικού κράτους.

Ετσι, μια σειρά προβλήματα που πιθανά θα εμφανιστούν τον πρώτο καιρό μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σχετικά με την επάρκεια καυσίμων, φαρμάκων, σύγχρονων όπλων, μπορούν να αντιμετωπιστούν απ' την εργατική εξουσία, η οποία θα αξιοποιήσει προς όφελός της τον ανταγωνισμό, τις οξυμένες αντιθέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο και το μοίρασμα των αγορών της Ανατολικής Μεσογείου.

Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμάμε τις μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες και τον πλούτο που παράγεται σήμερα στη χώρα μας. Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να υποτιμάμε τις δυνατότητες να αναπτυχθεί γρήγορα και να απογειωθεί η εγχώρια παραγωγή αν απαλλαγεί απ' τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα σε ενεργειακές πηγές, σε λιγνίτη, υδρογονάνθρακες, αιολικό και υδάτινο δυναμικό. Είναι πλούσια χώρα σε ορυκτούς πόρους, σε αποθέματα χρυσού, βωξίτη, νικελίου, χαλκού. Διαθέτει σύγχρονη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή. Πάνω απ' όλα διαθέτει πολυάριθμο, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μεγάλο αριθμό επιστημόνων. Διαθέτει δηλαδή τη βασική παραγωγική δύναμη που μπορεί να φτιάξει νέα εργοστάσια, νέα θερμοκήπια, νέα καράβια, νέες οικοδομές.

Το βασικότερο όμως είναι ότι οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τη γη, η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, μπορούν να απελευθερώσουν μια σειρά από αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Δυνατότητες που σήμερα φυλακίζονται, αφού όλες οι αποφάσεις για το τι και πόσο θα παραχθεί λαμβάνονται με γνώμονα το κέρδος του κεφαλαίου.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, γιατί στις μέρες μας στην Ελλάδα έχει ουσιαστικά σταματήσει η κατασκευή σπιτιών, την ίδια ώρα που χιλιάδες νέοι ζουν αναγκαστικά με τους γονείς τους. Η οικοδομική δραστηριότητα σταμάτησε διότι σήμερα δεν καθορίζεται απ' τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά απ' τη δυσκολία των καπιταλιστών του κλάδου να πουλήσουν σπίτια με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Ας σκεφτούμε γιατί χιλιάδες νοικοκυριά ζουν σήμερα σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, ενώ η Ελλάδα είναι πολύ πλούσια σε ενεργειακές πηγές. Διότι στον καπιταλισμό η Ενέργεια είναι εμπόρευμα και όχι κοινωνικό αγαθό, κοινωνικό δικαίωμα.

Τα πράγματα, όμως, θα είναι πολύ διαφορετικά στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας. Θα αλλάξουν ο σκοπός και ο ρυθμός που θα αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις. Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας θα οργανώσει την παραγωγή και θα κατανέμει τα προϊόντα με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, που συνεχώς διευρύνονται. Οι εργαζόμενοι δε θα αναζητούν κάποιο αφεντικό μέσα στη ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να επιβιώσουν. Η ανασφάλεια και η εκμετάλλευση θα είναι πλέον παρελθόν.

Οι εργαζόμενοι θα συμμετέχουμε στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, θα ελέγχουν και θα ανακαλούν τους αντιπροσώπους τους στη Γενική Συνέλευση σε κάθε εργασιακό χώρο. Θα συνδέονται με τα μέσα παραγωγής μέσα απ' τον κεντρικό σχεδιασμό, δηλαδή με τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και οικονομίας.

Δεν χαράσσουμε ένα ουτοπικό σχέδιο επί χάρτου. Βασιζόμαστε στην ιστορική πείρα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα. Πριν την Επανάσταση του '17, πολλοί έλεγαν ότι η Ρωσία δεν είναι ώριμη για σοσιαλισμό αφού δεν είχε καν ολοκληρωθεί ο εξηλεκτρισμός της χώρας. Οι μπολσεβίκοι απέδειξαν ότι η σοβιετική εξουσία κατάφερε γρήγορα να ολοκληρώσει τον εξηλεκτρισμό. Η σοβιετική εξουσία έφερε τον πλήρη εξηλεκτρισμό της χώρας και όχι το αντίστροφο. Η Σοβιετική Ενωση κατάφερε να καλύψει το σύνολο των ενεργειακών αναγκών του λαού σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χάρη στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό.

Τέλος, δεν παραγνωρίζουμε ότι η σοσιαλιστική επανάσταση στις σύγχρονες συνθήκες θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια πολύ πιο οργανωμένη λειτουργία του αστικού κράτους, με σύγχρονα μέσα παρακολούθησης, καταστολής και μαζικής καταστροφής συγκριτικά με την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ομως, ο αποφασιστικός παράγοντας για τη χρήση και την αξιοποίηση όλων αυτών των σύγχρονων μέσων και μηχανισμών παραμένει ο άνθρωπος. Επομένως, η επαναστατική δράση, η αποφασιστική ταξική πάλη, η ωρίμανση της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων μπορεί να εξουδετερώσει την κρατική καταστολή και να αξιοποιήσει τη νέα τεχνολογία για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης».

Ο ομιλητής στάθηκε σε συμπεράσματα από την πείρα των ανατροπών απαντώντας σε ερωτήματα και προβληματισμούς για τις αιτίες τους που συχνά δημιουργούνται σε νέους, εξηγώντας τις θέσεις του ΚΚΕ για το πώς φτάσαμε στην αντεπανάσταση του 1991. Συνεχίζοντας σημείωσε:

«Σήμερα, επίσης, έχουμε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες ώστε ο κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας να διασφαλίζει όχι μόνο την επάρκεια, αλλά και την ταχεία βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και των υπηρεσιών που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.

Η εκρηκτική διάδοση της πληροφορικής, η δυνατότητα γρήγορης επεξεργασίας μεγάλου όγκου πληροφοριών και δεδομένων, οι δυνατότητες μεγάλης αύξησης της παραγωγικότητας που εξασφαλίζει η ρομποτική και η πλήρης αυτοματοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής, θα αποτελέσουν ισχυρά όπλα στα χέρια της εργατικής εξουσίας. Στα χέρια του κεφαλαίου αυτές οι τεχνολογικές δυνατότητες μεταφράζονται σε νέα βάσανα για τους εργαζόμενους, μεταφράζονται σε απολύσεις, εντατικοποίηση όσων δουλεύουν, εξαθλίωση της στρατιάς των ανέργων.

Ομως, στα χέρια της εργατικής εξουσίας θα μεταφραστούν σε περισσότερο, δημιουργικό ελεύθερο χρόνο και μεγαλύτερες δυνατότητες ενεργούς συμμετοχής στη λήψη και στον έλεγχο αποφάσεων για την παραγωγή και κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής.

Ματαιοπονούν, λοιπόν, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, που επαναλαμβάνουν μονότονα, δογματικά ότι ο καπιταλισμός είναι αναντικατάστατος, αιώνιος, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, η θετική αλλά και η αρνητική πείρα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, οι σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες και η ιστορική πείρα της επαναστατικής ταξικής πάλης, αποδεικνύουν ότι είναι εφικτή μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καπιταλιστές, χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αποδεικνύουν ότι η εργατική τάξη μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μ' αυτήν την κόκκινη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης βαδίζουμε κάθε μέρα, αποφασιστικά, μαχητικά, χωρίς ταλαντεύσεις, για να έρθει πιο γρήγορα το μέλλον.

Βαδίζουμε με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και ξέρουμε ότι ο λαός θα πει την τελευταία λέξη».