Η κυβέρνηση προχώρησε σήμερα (σ.σ. την Παρασκευή) στη Βουλή σε ένα ακόμα πραξικόπημα, σε μια μεγάλη πολιτική αλητεία. Με διαδικασία κατεπείγοντος έφερε μέσα σε λίγες ώρες μια τροπολογία - δολοφόνο των εργατικών δικαιωμάτων, των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των εργατικών - λαϊκών, συνδικαλιστικών ελευθεριών, μέτρα συμπληρωματικά στο 4ο μνημόνιο που πάλι η ίδια έφερε και ψήφισε, λέγοντας μάλιστα πριν από δέκα μέρες ότι είναι τα τελευταία μέτρα. Και μάλιστα, τα φέρνει αυτά μέσα σε ένα άσχετο νομοσχέδιο, για τα ψάρια, για την αλιεία. Δεν ταιριάζει εδώ το "ο κατήφορος δεν έχει πάτο".

Από δω και πέρα πλέον, επειδή, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, θα παραδοθούν στη χλεύη της Ιστορίας, το μόνο που μπορούμε να προβλέψουμε είναι ότι το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» θα τους κυνηγά στον ύπνο και στον ξύπνο τους. Οι 153 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με τα επιπλέον 2 και... μνημόνια που έχουν ψηφίσει, δεν θα έχουν πού να σταθούν σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα, οι σκεπτόμενοι ακόμα άνθρωποι αυτού του τόπου πρέπει να τους κηρύξουν ανένδοτο αγώνα, μέχρι την οριστική ανατροπή αυτής της σαπίλας, αυτού του διεφθαρμένου συστήματος, του πολιτικού του προσωπικού, με όποια ταμπέλα και αν εμφανίζεται.

Οσο για το παραμύθι των «αντίμετρων», δεν το λένε πια ούτε αυτοί που το εμπνεύστηκαν. Ποιος μιλάει για τα «αντίμετρα»;

Ολοι, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, μιλούν για τον ένα μισθό και τις δύο συντάξεις που θα χάσουν.

Μιλούν για τα ματωμένα πλεονάσματα που φτάνουν μέχρι και το 2060.

Γι' αυτό και τα όσα λέει η κυβέρνηση, πως «κλείνει η αξιολόγηση και επιτέλους ανοίγει ο δρόμος για μια συνολική συμφωνία για το χρέος, για την οριστική έξοδο από την επιτροπεία και τα μνημόνια», είναι μεγάλη κοροϊδία, εκτός από πολιτική ανοησία.

Δεν υπάρχει οριστική έξοδος από την επιτροπεία, για μια χώρα που βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και είναι υπό τη μόνιμη επιτροπεία της εξουσίας του κεφαλαίου.

Δεν υπάρχει έξοδος από τα μνημόνια για μια χώρα - μέλος της ΕΕ, υποχρεωμένη από τη στρατηγική αυτής της καπιταλιστικής ένωσης να υλοποιεί μνημόνια διαρκείας που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη, ανεξάρτητα αν έχουν υψηλά χρέη, ελλείμματα, αν βρίσκονται σε πρόγραμμα, δηλαδή σε επίσημο μνημόνιο.

«Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια», λέει ο λαός μας και έχει δίκιο.

Γιατί, έξοδος από τα μνημόνια σημαίνει να καταργηθούν όλοι οι αντιλαϊκοί, οι αντεργατικοί νόμοι που συνοδεύουν τα μνημόνια.

Σημαίνει να επιστραφούν πίσω στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους όλα αυτά που έχασαν με τα μνημόνια.

Κι αυτό βέβαια δεν το λέει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως δεν το λένε ούτε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όταν υπερασπίζονται το δικό τους σχέδιο για δήθεν έξοδο από τα μνημόνια.

Και είναι αλήθεια ότι η επίθεση του κεφαλαίου στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα σε άλλες χώρες της ΕΕ βρήκε την έκφρασή της στις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» και τους «εκσυγχρονισμούς».

Ενώ στη χώρα μας εκφράστηκε με τα μνημόνια, που αποτελούν τα εργαλεία μόνο για την ολομέτωπη - χωρίς σταματημό - επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο λαό μας.

Κι αυτή η επίθεση σε όλους τους λαούς, σε όλες τις χώρες είναι επίθεση διαρκείας, γιατί μόνιμη και διαρκής είναι η ανάγκη του κεφαλαίου να διασφαλίσει τα ματωμένα κέρδη του.

Και μαζί με τις αυταπάτες και τις ψεύτικες προσδοκίες που καλλιεργεί η κυβέρνηση για μια συνολική συμφωνία για το χρέος, προσπαθεί να φορτώσει στο λαό και την ευθύνη για τη διόγκωσή του, όπως άλλωστε έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. Το κρατικό χρέος δημιουργήθηκε διαχρονικά και εκτοξεύτηκε από την πολιτική στήριξης των συμφερόντων και των κερδών των μεγάλων επιχειρηματιών.

Σε αυτό περιέχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι έμμεσες και άμεσες ενισχύσεις, οι φοροαπαλλαγές και οι εισφοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, οι κρατικές εγγυήσεις για φτηνά τραπεζικά δάνεια, η χρηματοδότηση έργων και υποδομών με αποκλειστικό κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία και όχι το συμφέρον του λαού, όπως έγινε την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας.

Βέβαια, η υπερχρέωση κρατών αντανακλά και τις συνέπειες μιας οικονομικής ένωσης όπως η ΕΕ και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε ένα ευρώ από το κρατικό χρέος δεν δαπανήθηκε για το λαό μας.

Αλλωστε, ο ίδιος ο ΣΕΒ το παραδέχεται, όταν λέει ότι «ο ρόλος του κράτους στην προώθηση των ιδιωτικών επενδύσεων είναι καθοριστικός. Πρέπει να κατευθύνει διαθέσιμους πόρους σε οικονομικές και κοινωνικές υποδομές και να υιοθετεί πολιτικές διαμόρφωσης ενός φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος», με στόχο τη «μεγιστοποίηση των κερδών των επιχειρήσεων».

Τι ακριβώς λέει ο ΣΕΒ;

Ακόμα και τώρα, το όποιο «όφελος» προκύψει για τα δημοσιονομικά από την παράταση στην αποπληρωμή των δόσεων για το κρατικό χρέος και την αναπροσαρμογή των επιτοκίων, πρέπει να κατευθυνθεί με διάφορους τρόπους πάλι στο μεγάλο κεφάλαιο για να χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις του.

Ούτε ένα ευρώ από την πιθανή «ελάφρυνση» δεν πρόκειται να μετατραπεί σε αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κονδύλια για την Υγεία, τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Είναι άλλωστε αποκαλυπτικό το γεγονός ότι την ώρα που η διευθέτηση του χρέους παρουσιάζεται πιο κοντά από ποτέ - όπως λένε -, η κυβέρνηση κόβει συντάξεις, διατηρεί τους μισθούς στα άθλια επίπεδα του κατώτερου, πετσοκόβει δαπάνες για την Υγεία και τα εναπομείναντα προνοιακά επιδόματα και ομολογεί κυνικά ότι αυτά είναι «προαπαιτούμενα» της συμφωνίας για το χρέος.

Αντίστροφα, μελετά νέα μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών, νέες επιδοτήσεις και χρηματοδοτήσεις για το μεγάλο κεφάλαιο.

Η κυβέρνηση λέει, επίσης, ότι δίνει μάχη για το χρέος και ζητάει από το λαό να της το πιστώσει.

Για τις καθυστερήσεις ρίχνει τα βάρη μόνο στον Σόιμπλε ή στον Τόμσεν του ΔΝΤ.

Πάλι δεν λέει η κυβέρνηση όλη την αλήθεια.

Και η αλήθεια ολόκληρη είναι ότι η συζήτηση γενικά για το χρέος είναι αντικείμενο διαμάχης και ανταγωνισμών ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, αλλά και ανάμεσα σε κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, που διεκδικούν ανάλογες διευθετήσεις για τις δικές τους υπερχρεωμένες οικονομίες.

Στην πραγματικότητα, η όποια διευθέτηση χρέους ισοδυναμεί με καταστροφή κεφαλαίου και το παζάρι που τώρα κορυφώνεται, αφορά το πώς και ανάμεσα σε ποιους θα διαχυθεί η χασούρα, την οποία, όπως απέδειξε και το PSI, θα τη φορτώσουν τελικά στο λαό.

Το χρέος δεν πρέπει να το αναγνωρίσει ο ελληνικός λαός, γιατί δεν φταίει στο ελάχιστο για τη δημιουργία του.

Δεν έχει κανένα λόγο να πληρώνει τα σπασμένα των άλλων, του συστήματος της εκμετάλλευσης, της κερδοφορίας των λίγων.

Εμείς λέμε να το πληρώσουν μόνο αυτοί που το δημιούργησαν.

Αλλωστε, και με την όποια διευθέτηση, για την οποία κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι ο λαός θα την πληρώσει με νέα μέτρα και προαπαιτούμενα.

Απέναντι στην εικονική πραγματικότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη, ο λαός και εδώ στη Θράκη, στην Ξάνθη, σε όλους τους νομούς.

Που δίνει τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης γνωρίζοντας πως τίποτα καλό για τη ζωή και τα δικαιώματά του δεν έχει να περιμένει από τα παζάρια της κυβέρνησης για το χρέος, από τις συμφωνίες της, που δήθεν θα βάλουν τέλος στα μνημόνια, στην επιτροπεία και ανοίγουν το δρόμο για την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Τι μπορεί, για παράδειγμα, να περιμένουν από μια τέτοια συμφωνία οι εργάτες που δουλεύουν στις μεγάλες βιομηχανίες της περιοχής, οι νέοι εργαζόμενοι στον κλάδο της τηλεπικοινωνίας, οι εργαζόμενοι στα μεγάλα συσκευαστήρια, οι εργάτες γης στα μεγάλα θερμοκήπια;

Επιχειρήσεις, οι οποίες στο παρελθόν επιδοτήθηκαν με κίνητρα στη φορολογία, με κρατικές ενισχύσεις, μείωσαν τους μισθούς, αξιοποίησαν όλο το αντεργατικό οικοδόμημα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που διατήρησε και ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βλέπουν την κερδοφορία τους να αυξάνεται.

Τι μπορεί να περιμένουν οι εργαζόμενοι πέρα από τους μισθούς πείνας που δεν είναι προσωρινοί, πέρα από τη μεγάλη εντατικοποίηση;

Τι μπορεί να περιμένουν οι χιλιάδες παλιννοστούντες από την πρώην ΕΣΣΔ που είδαν τις συντάξεις τους να κόβονται λόγω των μνημονιακών δεσμεύσεων;

Τι μπορεί να περιμένει η εργατική τάξη, ο λαός, από την περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία - ακόμα κι αυτή - θα είναι βασανιστική, αβέβαιη και λόγω των αντιθέσεων στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία;

Μας λένε ότι με την καπιταλιστική ανάπτυξή τους θα σωθούν οι εργαζόμενοι. Ποιον πάνε να ξεγελάσουν για μια ακόμα φορά;

Μήπως θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις; Πριν από λίγες μέρες ψήφισαν το νέο τσεκούρι στις συντάξεις, στο αφορολόγητο, ακόμα και στα επιδόματα, και σήμερα συνέχισαν παραπέρα.

Θα καταργηθούν φόροι και χαράτσια;

ΕΝΦΙΑ και ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης πληρώνουν ακόμα και οι άνεργοι.

Θα ανακοπεί η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας;

Τι θα αλλάξει στον τομέα της Υγείας, όπου η συγκυβέρνηση, σε συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων, συνεχίζει την περαιτέρω ενίσχυση του επιχειρηματικού χαρακτήρα των κρατικών μονάδων Υγείας;

Τα νοσοκομεία, για παράδειγμα, ύστερα και από τη διοικητική συγχώνευσή τους, βρίσκονται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση καθώς ο προϋπολογισμός όλο και μειώνεται.

Η κατάσταση είναι επικίνδυνη εξίσου για εργαζόμενους και ασθενείς, λόγω της υποστελέχωσής τους σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Βασικές ελλείψεις υπάρχουν και σε νοσοκομειακό υλικό.

Τι θα αλλάξει στον τομέα της Παιδείας όπου, για παράδειγμα, η φοίτηση για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης είναι απαγορευτική λόγω του κόστους στέγασης, σίτισης, άλλων δαπανών;

Την απάντηση στο ερώτημα «ποιος θα κερδίζει από την καπιταλιστική ανάπτυξη;» τη δίνει η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία στρώνει το έδαφος στο κεφάλαιο για να ανακάμψει πατώντας πάνω στα κατεστραμμένα λαϊκά δικαιώματα.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η επέκταση των μνημονιακών ρυθμίσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η ουσιαστική νομοθέτηση του lock out, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, το ξήλωμα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, μέσω της διευκόλυνσης για να βγαίνει παράνομη, είναι εργασιακός μεσαίωνας «made in ΣΥΡΙΖΑ».

Ο καβγάς του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ για το ποιος θα υλοποιήσει πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά τις μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, για το ποιος θα ηγηθεί της πορείας ανάκαμψης των κερδών τους, δε γίνεται φυσικά από τη σκοπιά των εργαζομένων, των συμφερόντων τους.

Κατηγορεί η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ ότι με την πολιτική του η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που παραμένει σε ύφεση, ενώ γειτονικές χώρες, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία αλλά και πιο μακριά, η Πολωνία, καταγράφουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Παραβλέπει όμως η ΝΔ να πει για τους εξευτελιστικούς μισθούς με τους οποίους αμείβονται οι εργαζόμενοι σ' αυτές τις χώρες, όπου η λέξη «δικαίωμα» πλέον, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, είναι άγνωστη!

Το μόνο που δεν μπορεί να παραβλέψει, γι' αυτό κι έχει ανέβει στα κεραμίδια η ΝΔ, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τής έχει πάρει την μπουκιά απ' το στόμα, υλοποιεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τις εργασιακές ανατροπές που εκείνη δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αλλά και η ΝΔ και τα άλλα κόμματα στηρίζουν την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης, στον ανταγωνισμό της με άλλες αστικές τάξεις της περιοχής, να διεκδικήσει μερίδια, αλλά και νέες αγορές για τα ελληνικά μονοπώλια, γι' αυτό η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή κι ετοιμότητα από όλους.

Γιατί στους ανταγωνισμούς αξιοποιούνται υπαρκτά ή και ανύπαρκτα μειονοτικά προβλήματα για να διαιρέσουν λαούς, να διαμελίσουν χώρες, έτσι ώστε να υλοποιηθούν καλύτερα οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών.

Δείτε τι γίνεται σήμερα με τους Κούρδους. Η αστική τάξη εκεί έχει τα δικά της συμφέροντα. Μπλέκεται στους ανταγωνισμούς κι ενώ τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων επιβάλλουν τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, τα κουρδικά επιτελεία, με τη στήριξη των ΗΠΑ, χρησιμοποιούνται για το διαμελισμό του Ιράκ και της Συρίας.

Κι εδώ στη Θράκη, οι εργαζόμενοι, οι νέοι της μειονότητας, αλλά και της πλειονότητας, πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε εθνικιστικά και άλλα κόμματα, που στόχο έχουν να διαιρούν τους εργαζόμενους, να τους δηλητηριάζουν με το φαρμάκι της έχθρας, να τους αποκόπτουν από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, τις λαϊκές επιτροπές και την αλληλεγγύη που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από θρησκεία, αφού όλους μάς ακουμπάει και μας ταλαιπωρεί η ίδια οικονομική κρίση.

Κοινός είναι ο αντίπαλος.

Να μην επιτρέψουν τα υπαρκτά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν στην Παιδεία, στην εργασία, στη γλώσσα και τη θρησκεία, να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης τέτοιων δυνάμεων.

Αλλά να αναζητηθεί ο πραγματικός αντίπαλος, το εκμεταλλευτικό σύστημα, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα αστικά κόμματα και οι πολιτικές τους.

Το ΚΚΕ ακριβώς επειδή έχει στο στόχαστρο της πάλης του τον πραγματικό αντίπαλο, το μεγάλο κεφάλαιο και την εξουσία του, μπορεί να παλεύει και να διεκδικεί λύσεις στα οξυμένα κοινά ταξικά προβλήματα της μειονότητας και της πλειονότητας, που έχουν αυξήσει τη φτώχεια και τη βαρβαρότητα στο εσωτερικό της.

Μπορεί να παλεύει για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα, για να έχει ο άνεργος επίδομα, προστασία από τη φτώχεια, μπορεί να παλεύει για την Παιδεία, την Υγεία της φτωχής λαϊκής οικογένειας που δίνει μάχη για να μεγαλώσει τα παιδιά της και δω στην Ξάνθη.

Το ΚΚΕ παλεύει, παράλληλα, για να μπορούν οι εργαζόμενοι της μειονότητας να αναπτύξουν την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, χωρίς αποκλεισμούς, για να αποτελέσει αυτή η ιδιαίτερη ταυτότητα γέφυρα φιλίας και ενότητας και όχι πεδίο τυχοδιωκτικών αστικών αντιπαραθέσεων.

Οι εργαζόμενοι της μειονότητας, αλλά και της πλειονότητας πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε κόμματα που στόχο έχουν να διαιρούν τους εργαζόμενους, να τους δηλητηριάζουν, τη στιγμή που στην περιοχή μας οι μειονότητες πρέπει να αποτελούν γέφυρα φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς μας, στους λαούς όλων των γειτονικών χωρών.

Υπαρκτά ζητήματα της μειονότητας, που αφορούν την εκλογή μουφτή, την Εκπαίδευση, τα βακούφια και άλλα, προσπαθούν οι αστικές και άλλες εθνικιστικές δυνάμεις να τα εντάξουν στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, δηλητηριάζοντας τη συνείδηση των εργαζομένων της μειονότητας.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να προβάλλει τις δίκαιες διεκδικήσεις της μειονότητας.

Κυρίως όμως θα συνεχίσει να αναπτύσσει πρωτοβουλίες, ώστε εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέα παιδιά και γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, ανεξάρτητα σε ποιο θεό πιστεύουν, να συναντηθούν στο σωματείο, στον αγροτικό σύλλογο, στις λαϊκές επιτροπές για να διεκδικήσουν λύσεις στα προβλήματα, ανάσες ανακούφισης, μια άλλη προοπτική για όλους.

Θα συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε την προπαγάνδα, η οποία αναπτύσσεται ανοιχτά ή συγκαλυμμένα από όλα τα άλλα κόμματα, και στην ουσία θέτει το ζήτημα ότι η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη είναι συλλήβδην φορέας της τουρκικής πολιτικής.

Μια προπαγάνδα επικίνδυνη γιατί ανοίγει ζήτημα εθνικής τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, κάτι που αποτελεί πάγια γραμμή της Αγκυρας.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φλερτάρουν και να συνεργάζονται με δυνάμεις που στηρίζονται από την Τουρκία, από το DEB, το προξενείο.

Σήμερα, το DEB μαζί με το τουρκικό ΥΠΕΞ ανακινούν πάλι ζητήματα.

Μάλιστα, σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, συντονίζονται με άλλες μειονοτικές οργανώσεις και αναπτύσσουν διεθνή δράση καταγγέλλοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση δε σέβεται τη Συμφωνία της Λοζάνης και καταπιέζει τη μειονότητα.

Επιμένουν στο «δικαίωμα» συλλογικού αυτοπροσδιορισμού ως τουρκικής μειονότητας δυτικής Θράκης.

Ολα αυτά τα χρόνια, τα αστικά κόμματα, άσχετα αν στο όνομα του αστικού εθνικισμού εξέφραζαν αντιθέσεις με την Αγκυρα, προσπαθούν να έχουν «γέφυρες» με το προξενείο, μόνο και μόνο για να καρπώνονται τις ψήφους της μειονότητας σε εθνικές ή τοπικές εκλογές.

Το ΚΚΕ έχει ως βασικό άξονα της δράσης του τη σφυρηλάτηση πρώτα απ' όλα της ενότητας των εργατών, των αγροτών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, των νέων.

Η καταπίεση που δέχεται η μειονότητα έχει ως βάση τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, αλλά και ενισχύεται από τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Τουρκίας και Ελλάδας στην περιοχή.

Ακόμα και όταν η στρατηγική του κεφαλαίου σε Ελλάδα και Τουρκία ταυτίζεται και παίρνει προτεραιότητα ο αστικός κοσμοπολιτισμός και από τις δύο πλευρές, όχι μόνο δεν σταματά η εκμετάλλευση και η καταπίεση αλλά νέες αλυσίδες αξιοποιούνται για να δέσουν τα λαϊκά στρώματα σε αυτήν τη στρατηγική, για να ακολουθούν τις ξένες σημαίες των εκμεταλλευτών.

Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που έχει σχέση και με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, αλλά και τη μόνιμη επιδίωξή της για μορφές «συγκυριαρχίας» στο Αιγαίο, για διεύρυνση των «γκρίζων ζωνών», αλλά και όλα τα άλλα προβλήματα που υπάρχουν στα Βαλκάνια, με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ και μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να γίνουν θρυαλλίδα γενικότερης ανάφλεξης.

Επιμένουμε ότι ο εχθρός για το λαό δεν βρίσκεται μόνο εκτός συνόρων, αλλά είναι και μέσα στην ίδια μας τη χώρα, βρίσκεται και στο εσωτερικό της χώρας, όσο κι αν ντύνεται με δήθεν «εθνικό» μανδύα.

Το λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει στραμμένη την προσοχή του τόσο στον εξωτερικό εχθρό, ως πιθανό εισβολέα, επικυρίαρχο, όσο και στον εσωτερικό εχθρό, που για τα δικά του και μόνο ιδιοτελή συμφέροντα, για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, μπορεί να οδηγήσουν το λαό και τη νεολαία ακόμα και στο μακελειό ενός πολέμου, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους «εξωτερικούς», ιμπεριαλιστές συμμάχους τους.

Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα, να απαιτήσει καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Πρέπει να παλέψουμε για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κάτι το οποίο μπορεί να το εγγυηθεί μόνο όταν έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία. Για να γίνει πράξη το «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».

Να μην μπει ο λαός «κάτω από ξένη σημαία», να μη χύσει το αίμα του για ξένα συμφέροντα. Ο λαός εδώ και τώρα πρέπει να απομονώσει τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, αυτά τα τσιράκια των αφεντικών και των ξένων που στηρίζουν στρατιωτικές πολεμικές επιχειρήσεις και σπέρνουν το μίσος, το δηλητήριο, τη διχόνοια μέσα στο λαό, ανάμεσα στους λαούς. Στις σημερινές συνθήκες, λοιπόν, είναι απαραίτητο να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, στα σενάρια αλλαγής συνόρων, σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε τέτοια σχέδια.