Στο στόχαστρο των συνολικών αναδιαρθρώσεων του υπουργείου Παιδείας είναι οι εκπαιδευτικοί και το εκπαιδευτικό τους έργο. Το σχέδιο νόμου που προωθείται προς ψήφιση στη Βουλή για την «οργάνωση των περιφερειακών υπηρεσιών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και άλλες διατάξεις», βρίσκεται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και του εκπαιδευτικού. Στόχο έχει την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του εκπαιδευτικού αλλά και του έργου του. Ηδη, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, (ΔΟΕ) έχει απορρίψει το νομοσχέδιο στο σύνολό του και ζητά την απόσυρσή του.

Αλλωστε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο στόχο έχει την πλήρη υποταγή, χειραγώγηση αλλά και αστυνόμευση του εκπαιδευτικού. Με την αξιολόγηση επιχειρείται η ολοκλήρωση του θεσμικού επιπέδου του αντιεκπαιδευτικού νόμου 2525/97. Ο εκπαιδευτικός μετατρέπεται σε «έρμαιο», αφού η υπηρεσιακή του εξέλιξη - είτε βαθμολογική είτε μισθολογική - συνδέεται με το προϊόν της αξιολόγησης. Και η επιμόρφωση, με τη σύσταση του σχετικού οργανισμού, βρίσκεται μακριά από το αίτημα των εκπαιδευτικών για ουσιαστική επιμόρφωση με αποκλειστική ευθύνη των πανεπιστημίων.

Την ίδια στιγμή, από την κυβέρνηση ακολουθείται η πολιτική της αδιοριστίας και της χρήσης χιλιάδων αναπληρωτών αντί για μόνιμους διορισμούς (σ.σ. η σημερινή αναλογία προσεγγίζει τους 6 αναπληρωτές προς 1 μόνιμο), των συμπτύξεων σχολείων και τμημάτων. Η πολιτική συνεχίζεται σταθερά και φέτος.

«Συμπληρώνεται ήδη ο τέταρτος χρόνος εφαρμογής της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και τα αποτελέσματά της είναι ορατά, όσο και αν η κυβέρνηση επιμένει για το αντίθετο. Η ίδια η ζωή απέδειξε το βαθύ ταξικό - αντιλαϊκό της χαρακτήρα», τόνισε στο «Ρ» ο Θανάσης Γκεσούλης, εκπρόσωπος της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ. «Η κυβέρνηση - συνεχίζει - έχοντας αξιολογήσει από τα πριν την αντιεκπαιδευτική της πολιτική με άριστα, έρχεται τώρα να "αξιολογήσει" τους εκπαιδευτικούς και τα σχολεία, με βάση το πόσο άμεσα και συνειδητά συνεισφέρουν στην υλοποίηση αυτή της πολιτικής. Στόχος τους: η πλήρης ιδεολογική χειραγώγηση και υποταγή των εκπαιδευτικών από τη μια και η ταξική διαφοροποίηση και κατηγοριοποίηση των σχολείων από την άλλη».

Ο Θ. Γκεσούλης αναφέρει επίσης ότι «σίγουρο είναι πως και αυτός ο Σεπτέμβρης θα βρει τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς με πάρα πολλά προβλήματα. Οι φετινοί "κουτσουρεμένοι" διορισμοί, από τώρα προδικάζουν ότι και η νέα σχολική χρονιά θα είναι ελλειμματική και θα αργήσει να ξεκινήσει σε πολλές τάξεις και σχολεία. Από την άλλη, μετά την κατάργηση της επετηρίδας, κινδυνεύουν θεμελιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών που οι προηγούμενες γενιές κατάκτησαν με αγώνες».

Και κατέληξε: «Οι παραπάνω εξελίξεις σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δημιουργούν απογοήτευση και μοιρολατρία. Οι εκπαιδευτικοί είναι ανάγκη συσπειρωμένοι στο μέτωπο των ταξικών δυνάμεων - το ΠΑΜΕ - μαζί με τους μαθητές, τους γονείς και όλο το λαό, παραμερίζοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να συνεχίσουν τον αγώνα τους για ένα ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο, χωρίς φραγμούς και διακρίσεις, που θα καλύπτει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες».

«Τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης παραμένουν και οξύνονται», μας είπε ο Σάββας Σάββας, εκπρόσωπος της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Πάγια προβλήματα, όπως τόνισε, είναι αυτά που συνδέονται με την καθημερινότητα του σχολείου και αφορούν την κτιριακή υποδομή, τη διπλοβάρδια, τις αίθουσες, την οικονομική υποβάθμιση του εκπαιδευτικού, τα βιβλία. «Τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά και οξυμένα, αντανακλώντας συγχρόνως τις χαμηλές δαπάνες που δίνονται στην εκπαίδευση και όλα αποβαίνουν σε βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας».

Το κύριο όμως ζήτημα, όπως μας είπε ο Σ. Σάββας, που αναδεικνύεται και φέτος, είναι «η κατεύθυνση, ο προσανατολισμός της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που εμμένει στο διπλό σχολικό δίκτυο, στο ταξικό και επιλεκτικό σχολείο και στην ένταση των ταξικών φραγμών στη μόρφωση της νεολαίας. Το υπουργείο Παιδείας, προσπαθώντας να ωραιοποιήσει την κατάσταση και να συγκαλύψει τις τραγικές επιπτώσεις στα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας, εξαγγέλλει για άλλη μια φορά νέες τεχνολογίες, σε βάρος της ποιότητας της εκπαίδευσης, ξεχνώντας ότι αυτό που καθορίζει κάθε φορά την ποιότητα τής εκπαίδευσης είναι η ίδια η πολιτική, οι στόχοι και οι επιδιώξεις της».

Ετσι, «το κίνημα της εκπαίδευσης, οφείλει και φέτος να θέσει στο κέντρο των διεκδικήσεών του την κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων και την καθιέρωση του ενιαίου 12χρονου σχολείου για όλα τα παιδιά», κατέληξε.