Δεν πέφτουνε, χρυσάφι μου, τα κάστρα με ευχές, ούτε ξυπνούν τα όνειρα στις μαύρες τις οθόνες, δεν ξεγελούν τον ίσκιο τους οι μοναχές καρδιές, φτιάχνουν χαρμάνι λησμονιάς μα ξημερώνουν μόνες».

«Περσείδες» (Μια σπουδή στην απώλεια) είναι ο τίτλος του νέου cd του Μίλτου Πασχαλίδη, που περιλαμβάνει δέκα τραγούδια και δύο ορχηστρικά κομμάτια. Με ευαισθησία, ταλέντο, άποψη, φωνή ξεχωριστής δύναμης, μας συστήνει ξανά «από καρδιάς» τα καινούργια τραγούδια του. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, για άλλη μια φορά, καταφέρνει να ενσωματώσει στα τραγούδια του την ελληνική παράδοση με τον πιο πετυχημένο τρόπο. Με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, αλλά και βαθιά γνώση της ελληνικής μουσικής, κινείται με άνεση μεταξύ του σύγχρονου τραγουδιού και της παράδοσης. Ρυθμοί και χρώματα από διαφορετικά γεωγραφικά σημεία, αναζητούν μέσα από το χρόνο να «συμφιλιωθούν» με τη συνείδηση και να γίνουν σώμα αδιαίρετο.

«Οσοι παλεύουν με καρδιές βγαίνουνε νικημένοι. Κι όσο γυρεύεις γιατρικό τη λησμονιά να φέρεις. Πώς με κερδίζεις χάνοντας μόνο εσύ το ξέρεις...».

Οι στίχοι του σαν τη φωτιά, που πρέπει να εκτονωθεί, αλλιώς σου καίει τα σπλάχνα και η μουσική του σαν το νερό που βρίσκει δίοδο για να κυλήσει στις όχθες της ευαισθησίας, σμιλεύουν δέκα ξεχωριστά τραγούδια, που εστιάζουν στην ουσία των συναισθημάτων και με το μελωδικό τους παλμό μάς «ταξιδεύουν» σε υπέροχα μελωδικά «τοπία».

Ενας κύκλος τραγουδιών γεμάτα εικόνες και «χρώματα», που αφηγούνται ιστορίες με το γνώριμο και γεμάτο ευαισθησία τρόπο του δημιουργού. Λέξεις, νότες, ψίθυροι, κραυγές... Τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα, τα μικρά και μεγάλα πάθη των ανθρώπων, ενώ συνυπάρχουν οι κοινωνικές αναφορές, η ποίηση, αλλά και περισσότερο από τις άλλες φορές η μελαγχολία.

«Τρέχουν τα μάτια σου πανσέληνα νερά και μια γοργόνα τραγουδάει μεθυσμένη: Δεν έχει θάλασσες εδώ μήτε στεριές και οι αγάπες σου κρυφτήκανε στο χάρτη, Αύγουστο μήνα φέτος ήρθαν οι βροχές. Να σου θυμίσουνε τα όνειρα του Μάρτη».

«Πάντα με συγκινούσε το μάταιο των ευχών», σημειώνει ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Ειδικά εκείνων των ευχών που πασχίζουν να ξορκίσουν την απώλεια. Και η απώλεια είναι το μόνο που αξίζει να ειπωθεί. Το δημιουργικό κομμάτι αυτής της εργασίας - 11 τραγούδια και 2 ορχηστρικά θέματα - στήθηκε το διάστημα από 14 έως 23 Αυγούστου 2016 σαν σε διαρκή πυρετό, καταργώντας εντός μου τη βεβαιότητα ότι χρειάζεται χρονική απόσταση από ένα γεγονός για να περιγραφεί αυτό με καθαρή ματιά και ψυχραιμία. Εδώ δεν κυριάρχησε τίποτα απ' τα δύο. Μόνο η καθαρή καρδιά. Οταν διαλύεται ένα σύμπαν, ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο για να έχεις κάπου να κατοικήσεις. Αυτές είναι οι Περσείδες, οι κόρες του Περσέα. Τα δικά μου πεφταστέρια».