Οσο προχωράνε τα παζάρια και οι συνεννοήσεις της κυβέρνησης με το κουαρτέτο για τις νέες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και τη διασφάλιση όσο γίνεται ευνοϊκότερων όρων για την ανάκαμψη των κερδών του, τόσο όλα τα επιτελεία του συστήματος πασχίζουν να κάνουν έγνοια του λαού τους δικούς τους αντιλαϊκούς στόχους και τα δικά τους χρονοδιαγράμματα, το πότε θα συνεδριάσουν ή δε θα συνεδριάσουν, θα καταλήξουν ή δε θα καταλήξουν, το Euro Working Group, το Eurogroup, το Washington Group και γενικώς τα κάθε είδους...group του κεφαλαίου, λες και το α ή β χρονοδιάγραμμα πρόκειται να αλλάξει το χαρακτήρα των παζαριών και το αντεργατικό αποτέλεσμά τους.

Οπως και σε κάθε νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, η κυβέρνηση, με τη συνδρομή διάφορων αστικών επιτελείων, παίζει το γνωστό παιχνίδι που συνδυάζει την καλλιέργεια εφησυχασμού με το στήσιμο σκηνικού εκβιασμού: Από τη μια ξεθάβει τη γνωστή απάτη των «κόκκινων» γραμμών, διαβεβαιώνει ότι «συνεχίζει τη διαπραγμάτευση» και ότι «θα προστατεύσει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας» (προφανώς όπως τα... προστάτευσε με το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό) και από την άλλη επισείει τον κίνδυνο της «αστάθειας» στην περίπτωση που δεν κλείσει έγκαιρα η δεύτερη «αξιολόγηση», όταν τα αντιλαϊκά μέτρα που αυτή περιλαμβάνει θα εντείνουν περαιτέρω την «αστάθεια» και την ανασφάλεια στις ζωές των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Απέναντι σε αυτόν τον καταιγισμό για τα χρονοδιαγράμματα των αντιλαϊκών παζαριών για λογαριασμό του κεφαλαίου, απέναντι στην παράλληλη επιχείρηση εφησυχασμού και εκβιασμού, στη γνωστή λογική του «μικρότερου κακού» που από την πείρα του ο λαός γνωρίζει πλέον ότι οδηγεί πάντα στο ακόμα μεγαλύτερο κακό, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να αντιπαρατάξουν το δικό τους σχέδιο και τις δικές τους ανάγκες, τη δική τους πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, με κομβικό σταθμό αυτού του σχεδίου την πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη και τις απεργιακές συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα (10.30 στην Ομόνοια) και όλη τη χώρα.

Η δεύτερη «αξιολόγηση» του μνημονίου, μεταξύ όλων των νέων αντιλαϊκών παρεμβάσεων που περιλαμβάνει, έχει στο επίκεντρό της τα Εργασιακά: Πρώτα από όλα, έρχεται να μονιμοποιήσει και να κατοχυρώσει θεσμικά την εργασιακή ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια, με βάση τη στρατηγική του κεφαλαίου, που έχει χαραχθεί πολύ πριν από την κρίση και η υλοποίηση της οποίας επιταχύνθηκε κατά τη διάρκειά της. Ταυτόχρονα, στο φόντο και των εντεινόμενων «αβεβαιοτήτων» της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα και διεθνώς, έρχεται να προσθέσει νέα αντεργατικά μέτρα, με κυρίαρχο στοιχείο την ακόμα μεγαλύτερη γενίκευση της «ευελιξίας», της δυνατότητας του κεφαλαίου να έχει ακόμα πιο λυμένα χέρια για να εκμεταλλεύεται όποτε θέλει, όσο θέλει και όπως θέλει τους εργαζόμενους, με βάση τις ανάγκες του.

Την ίδια ώρα, τα «προαπαιτούμενα» της «αξιολόγησης» περιλαμβάνουν την πλήρη εφαρμογή του νόμου - λαιμητόμου για το Ασφαλιστικό, γεγονός που θα επιφέρει νέες ανατροπές στις ζωές εκατομμυρίων συνταξιούχων και ασφαλισμένων. Το «κερασάκι» βάζουν ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2017 που θα συζητείται και θα ψηφίζεται στην Ολομέλεια της Βουλής τις μέρες της απεργίας, όπως και τα σχέδια του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2017 - 2020, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι οι προβλέψεις για επιστροφή σε ρυθμούς καπιταλιστικής ανάκαμψης περιλαμβάνουν και προϋποθέτουν τη μονιμοποίηση και κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων, της φοροληστείας σε βάρος του λαού και της περικοπής κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του.

Απέναντι σε όλη αυτήν την επίθεση, ο λαός δεν μπορεί να μένει θεατής, ούτε βέβαια να εύχεται την... «έγκαιρη και επιτυχή ολοκλήρωσή της».

Οι κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς, η απεργία των εργαζομένων στο Δημόσιο και τα καράβια την περασμένη Πέμπτη, η συμμετοχή Λαϊκών Επιτροπών, συνταξιούχων, φοιτητών, σπουδαστών, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών στις απεργιακές συγκεντρώσεις και σε άλλες κοινές αγωνιστικές παρεμβάσεις, είναι μια καλή μαγιά για τη συνέχεια και μπροστά στην πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη, αποτυπώνουν την ανάγκη για ενιαία πάλη των εργαζομένων, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, για ενίσχυση μέσα στο κίνημα εκείνου του ρεύματος που παλεύει για πιο βαθιές αλλαγές, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα κόμματά του και τους ανθρώπους τους στα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς.

Πολύ περισσότερο, η ίδια η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο βρίσκει τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος πιο δυνατές: Η πλούσια ανταλλαγή πείρας για την οργάνωση της πάλης και την υπερνίκηση εμποδίων και αντικειμενικών δυσκολιών, οι δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που παρότι δεν συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν αποκτήσει επαφή μαζί του στις αγωνιστικές δραστηριότητες που αναπτύσσει και αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις εργασίες της Συνδιάσκεψής του, η ίδια η διαδικασία μπροστά στη Συνδιάσκεψη, με την πραγματοποίηση εκατοντάδων γενικών συνελεύσεων, συσκέψεων, συζητήσεων σε κλαδικά και πρωτοβάθμια σωματεία, σε Επιτροπές Αγώνα, σε χώρους δουλειάς σε όλη τη χώρα και σε μια σειρά κλάδους, αποτελούν πολύτιμη πείρα, παρακαταθήκη που πρέπει να γίνει μόνιμος τρόπος δουλειάς, μπροστά στην απεργία, αλλά και μετά από αυτήν.

Με οδηγό αυτήν την πείρα, μάχη για την απεργία στις 8 Δεκέμβρη, σημαίνει δουλειά για να γίνει η επιτυχία της υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς.

Με γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις παντού, με πρόγραμμα αγωνιστικών παρεμβάσεων και κινητοποιήσεων, που θα διαμορφώνει ετοιμότητα άμεσης απάντησης απέναντι σε οποιονδήποτε ελιγμό ενδεχομένως επιχειρήσει η κυβέρνηση, φέρνοντας αιφνιδιαστικά τα μέτρα στη Βουλή.

Με κινητοποιήσεις σε κλάδους και χώρους δουλειάς, σε λαϊκές συνοικίες, για κάθε πρόβλημα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για τη διεκδίκηση της κάλυψης των αναγκών τους, με περιεχόμενο που θα αναδεικνύει τη δύναμη της συμμαχίας τους απέναντι στον κοινό αντίπαλο, στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τις λυκοσυμμαχίες του.

Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν αυτήν την βδομάδα οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό - Τουρισμό με αιχμή την πάλη ενάντια στις περικοπές στο εφάπαξ των ξενοδοχοϋπαλλήλων και οι εργαζόμενοι στο Φάρμακο για την υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης, οι κινητοποιήσεις των Λαϊκών Επιτροπών της Δυτικής Αθήνας για τα ζητήματα της Υγείας, αποτελούν καλά παραδείγματα για την αγωνιστική δραστηριότητα που μπορεί να αναπτυχθεί μπροστά στην απεργία, σπάζοντας το κλίμα εφησυχασμού και μοιρολατρίας και βάζοντας περισσότερες δυνάμεις στη μάχη για την οργάνωσή της.

Παράλληλα, συστατικό στοιχείο για την επιτυχία της απεργίας είναι και η μάχη της ενημέρωσης για το χαρακτήρα των αντεργατικών μέτρων, η ανάδειξη του γεγονότος ότι αποτελούν πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου και όχι... «εμμονές» κάποιων «ακραίων κύκλων», όπως επιχειρεί να τις παρουσιάσει η κυβέρνηση. Ξεχωριστή σημασία σε αυτήν τη μάχη της αποκάλυψης του χαρακτήρα των μέτρων έχει η επαφή με την εργαζόμενη νεολαία, η οποία δεν έχει γνωρίσει τίποτα άλλο πέρα από τη σημερινή εργασιακή ζούγκλα, κινείται συνεχώς μεταξύ ανεργίας και υποαπασχόλησης με ημερομηνία λήξης και είναι αυτή που θα υποστεί πρώτη από όλους το σύνολο των αντεργατικών μέτρων που προωθούνται.

Κόντρα στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που αναπαράγονται από διάφορες μπάντες, περί «καλών» και «κακών» θεσμών, «συνεννοήσιμων» και «ακραίων», περί «υπεύθυνων κοινωνικών εταίρων» ή παραγόντων που «συντάσσονται με τους ακραίους», πρέπει να αναδειχθεί η κοινή βάση όλων των πλευρών που συμμετέχουν στην αντιλαϊκή διαπραγμάτευση: Η υπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η οποία και προϋποθέτει το διαρκές τσάκισμα του λαού. Τα διάφορα πορίσματα και υπομνήματα, των «εμπειρογνωμόνων» που επικαλείται ως «όπλο» η συγκυβέρνηση, του κουαρτέτου, αλλά και του ΣΕΒ, φανερώνουν την ουσιαστική συμφωνία τους στα αντιλαϊκά μέτρα, επιβεβαιώνουν ότι αλλού σκαλώνουν - όταν σκαλώνουν - τα παζάρια τους, στην ενδοκαπιταλιστική μοιρασιά...

Ξεχωριστό στοιχείο, επίσης, που μπορεί και πρέπει να προβληματίσει τους εργαζόμενους, να αποτελέσει κριτήριο μπροστά και στη μάχη στις 8 Δεκέμβρη, είναι και η ενορχηστρωμένη επίθεση απέναντι στην ίδια την απεργία ως μορφή πάλης, με πρώτα βιολιά τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που ισχυρίζονται ότι τάχα «οι απεργίες είναι ξεπερασμένο εργαλείο του περασμένου αιώνα», «προκαλούν δυσφορία στους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες», γι' αυτό αναζητούν «νέες μορφές πάλης» (ανώδυνες για την παραγωγή και τα κέρδη του κεφαλαίου). Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η - όχι και τόσο καινούργια - ιστορία ανακινείται σήμερα, που όχι μόνο η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει τα νέα αντεργατικά μέτρα με όσο το δυνατόν λιγότερες εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει μαζί με το εγχώριο κεφάλαιο και τους «εταίρους» του θέμα «εκμοντερνισμού» του συνδικαλιστικού νόμου, προσθήκης νέων εμποδίων στην απεργιακή και συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων (που κατά τα άλλα είναι... «αναποτελεσματική» και «ξεπερασμένη»).

Αντικειμενικά, βέβαια, απαραίτητο στοιχείο για να έχει αποτελέσματα όλη αυτή η αγωνιστική δραστηριότητα, η αποκάλυψη του χαρακτήρα των μέτρων, είναι να φωτίζει και τη διέξοδο για το λαό.

Σε τελική ανάλυση, πλατιά τμήματα των εργαζομένων έχουν πια μπόλικη πείρα για να αντιλαμβάνονται ότι όταν τους λένε «δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα» πάει να πει πως ήδη γράφονται τα νέα μέτρα. Το θέμα είναι κατά πόσον πιάνει σε εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις η εξίσου απατηλή προπαγάνδα για το «φως στο τούνελ», το κάλεσμα να σκύψει ο λαός και πάλι το κεφάλι για «να πιάσουν τόπο οι θυσίες και να ορθοποδήσουμε».

Επομένως, κομβικής σημασίας ζήτημα για την επιτυχία της απεργίας στις 8 Δεκέμβρη και πολύ περισσότερο για τα αποκρυσταλλώματα που θα αφήσει αυτή η μάχη για τη συνέχεια είναι ακριβώς η απάντηση σε αυτό το θέμα: Να αναδειχθεί δηλαδή ότι «φως στο τούνελ» ο λαός μπορεί να δει μόνο σε σύγκρουση με τους στόχους του κεφαλαίου και όχι συντασσόμενος με αυτούς, μόνο περνώντας στην αντεπίθεση, για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του και την κάλυψη των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, με βάση τον πλούτο που ο ίδιος παράγει και μπορεί να παράξει.

Μόνο στο βαθμό που κερδίζει έδαφος αυτή η γραμμή πάλης, σε συνδυασμό με την ακούραστη δράση των ταξικών δυνάμεων μέσα στους χώρους δουλειάς, μπορούν να γίνουν αισθητά βήματα στην παραπέρα συσπείρωση νέων δυνάμεων, στην αλλαγή των συσχετισμών, με άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων, της ενεργού συμμετοχής τους στην πάλη, της χειραφέτησής τους από την ιδεολογία και τους στόχους του κεφαλαίου.