Η υγρή εικόνα του ποταμού Ιλ, που εκβάλλει στις διώρυγες Ρήνου- Ροδανού, Ρήνου - Μάρνη είναι αποτυπωμένη μέσα στη μνήμη μας, η οποία αρνείται, προφασιζόμενη την ανυπόφορη...«ζέστη», να κινηθεί και να αρχειοθετήσει το ταξίδι μας, προσπαθώντας να καθυστερήσει και να κρατήσει όσο μπορεί περισσότερο ως «τώρα», το «τότε», που έπεφτε στα τέλη του περασμένου Ιούνη. Μα φυσικά αυτό αργά ή γρήγορα θα γίνει, γι' αυτό σήμερα παρ' όλη την κάψα του Ιούλη οι μνήμες είναι νωπές ακόμη, σήμερα θα ξαναπάμε μαζί σας στο γραφικό αυτό μέρος, που μας ενθουσίασε. Φυσικά, υπάρχουν πράγματα που δε μας άρεσαν, πράγματα που τα απωθήσαμε, όπως το νέο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο θυμίζει αποστειρωμένη απομόνωση ντυμένο με ξύλο και γυαλί, με μια απίστευτη «κιτς» πολυτέλεια από γυαλί και ανοιχτόχρωμο ξύλο, ένα κτίριο χωρίς πραγματική ζωή, ένας «οίκος ευγηρίας» ονείρων, οραμάτων, αλλά και της ίδιας της ζωής της. Ενα παγερό νεκροταφείο. Αυτό, λοιπόν, το κτίριο το διαγράφουμε αμέσως και μαζί με αυτό και μερικά άλλα που κάνουμε ότι δεν τα πολυκαταλάβαμε, και καταλήξαμε ότι ίσως τα παρανοήσαμε. Προχωρούμε στην πόλη με το υπέροχο εξυπηρετικό και άνετο τρενάκι που τη διασχίζει με ακρίβεια δευτερολέπτου όλη από το ένα άκρο στο άλλο, δίνοντάς μας τη δυνατότητα επιτέλους να είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας. Καθώς κοιτάμε αχόρταγα από το παράθυρο διαπιστώνουμε ότι το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι κάτι άγνωστο στους κατοίκους αυτή της όμορφης πόλης. Αραιά και πού από μακριά βλέπουμε κάποιο αυτοκίνητο να κινείται σαν χελώνα. Ξαφνιαζόμαστε. Ομως σε όλα συνηθίζει ο άνθρωπος ακόμα και σ' αυτό. Γι' αυτό σε λίγες μέρες που θα φτάσουμε στη Γενεύη και θα δούμε μερικές δεκάδες αυτοκίνητα, ίσως και περισσότερα πάλι θα ξαφνιαστούμε. Καλοσυνηθίσαμε, βλέπετε... Αντίθετα, θα βλέπουμε πολλά ποδήλατα, πάρα πολλά ποδήλατα να κυκλοφορούν με άνεση στα γραφικά σοκάκια της πόλης, ποδήλατα που τα οδηγούν όχι απαραίτητα νέοι άνθρωποι.

Ετσι, καθώς ξεκινάμε να γράψουμε αυτές τις λίγες γραμμές για αυτήν την πόλη που χρονολογείται από το 12 π.Χ., την πόλη με τη μεγάλη ιστορία, την πόλη που μια ανήκει στη Γερμανία και την άλλη στη Γαλλία, την πόλη οπού φιλοξένησε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη και την Ιωσηφίνα τα έτη 1806- 1808, την ίδια πόλη που «αρνήθηκε» στον Ναπολέοντα τον 3ο να «στήσει» την αυτοκρατορία του στα 1836, την πόλη αυτή προσπαθούμε να περιγράψουμε, με δυσκολία όμως. Γιατί ρωτάμε τον εαυτό μας και εκείνος διστάζει να δώσει απάντηση: «Αραγε, είναι το Στρασβούργο ένας κοινός, ένας αντιπροσωπευτικός "μίνι παράδεισος" της Κεντρική Ευρώπης ή μήπως τον επινοήσαμε, τον φτιάξαμε με τη φαντασία μας παραδεισένιο, επειδή είχαμε αποφασίσει να περάσουμε καλά. Κέφι, άλλωστε είχαμε, καλούς ευχάριστους φίλους είχαμε, και μερικούς του αποκτήσαμε καθ' οδόν. Και με πιστωτικές κάρτες εφοδιασμένοι είμαστε, γιατί από ρευστό... Τι να το κάνεις, τα πάντα ρει. Ερευσε και αυτό πριν πατήσουμε το πόδι μας εκεί.. Τότε;

Οχι, η πόλη είναι πανέμορφη, το πράσινο την πνίγει, τα νερά του Ιλ κάνουν την καθημερινή αθόρυβη γυμναστική τους και προχωρούν αθόρυβα προς τον Ρήνο και το Μάρνη. Ο καιρός είναι άστατος, αλλά σε κάνει να ζεις πολλές φορές. Μέσα σε μια μέρα έχεις περάσει δυο φορές χειμώνα τουλάχιστον, πολλά φθινόπωρα, πέντε φορές έχεις ζήσει την άνοιξη, και οπωσδήποτε περνάς και μερικές καλοκαιρινές στιγμές. Ο ουρανός τη μια στιγμή είναι καταγάλανος, ενώ μέσα σε δευτερόλεπτα συνοφρυώνεται και αρχίζει να αστράφτει και να βροντάει. Να ανοίγει και να ρίχνει με οργή τα δάκρυα. Μα ευτυχώς για μας, επιλήσμων είναι, κάτι ακούει, ξεχνάει, χαμογελάει. Εχουμε κατέβει στη στάση Homme de fer, εκεί είναι πάντα το ραντεβού μας. «Ομ ντε φερ» σημαίνει «Ανθρωπος από σίδερο». Στον Βάιντα είναι άραγε αφιερωμένη; Ισως. Κατευθυνόμαστε προς τον γοτθικό καθεδρικό ναό, ο οποίος θεωρήθηκε από τον Βίκτορα Ουγκώ: «ένα γιγαντιαίο θαύμα όλο χάρη». Το Πανύψηλο αυτό θαύμα φτάνει τα 142 μέτρα και είναι όλο από... λαξεμένη πέτρα που ακουμπά στην παλαιά βασιλική που είχε χτιστεί στα 1015 από τον επίσκοπο Βερνέρ. Ενας αρχιτέκτονας, του οποίου το όνομα δεν έγινε ποτέ γνωστό δίδαξε τότε στους τοπικούς τεχνίτες την άγνωστη μέχρι τότε τέχνη: Τη γοτθική γραμμή, αφήνοντας κληρονομιά διαχρονικά αριστουργήματα, όπως το Πίλαστρο των Αγγέλων και τη Συναγωγή.

Από το 1704 μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση τρεις καρδινάλιοι της οικογένειας Rohan, κάθισαν στον επισκοπικό θώκο του Στρασβούργου, αρχής γενομένης με το νόθο γιο του Λουδοβίκου του 14ου, τον Αρμάντο Γκαστόν. Σήμερα τα επισκοπικά ανάκτορα φιλοξενούν τρία Μουσεία. Ο πρώτος φιλοξενούμενος στα πριγκιπικά διαμερίσματα ήταν ο Λουδοβίκος ο 15ος, ο οποίος επέβαλε την αυστηρή αλλά λαμπρή ετικέτα των Βερσαλλιών. Αργότερα η νύφη του, η Μαρία Αντουανέτα με την επιπολαιότητα που τη διέκρινε δεν έχασε την ευκαιρία και... «τίμησε» το Στρασβούργο με την υψηλή της παρουσία (σκεφτείτε ότι μόνον η περούκας της, καθώς και εκείνες των κυριών της αυλής, είχε ύψος 60 πόντων!) Μα ένα χρόνο μετά την επίσκεψή της ήρθε η αρχή του τέλους. Ολος ο κόσμος δε μιλούσε παρά για το σκάνδαλο που ονομαζόταν το «περιδέραιο της βασίλισσας», (σ.σ. αν θέλετε διαβάστε τη «Μαρία Αντουανέτα» του Τσβάιχ εκδόσεις «Γκοβόστη»), σκάνδαλο στο οποίο συμμετείχε και ο τότε καρδινάλιος.

Ο χώρος της στήλης είναι μικρός. Πού να χωρέσουν όλα αυτά τα νωπά, τα μαγικά, τα εξαιρετικά που γευτήκαμε εκεί... Ο χρόνος άρχισε το ανελέητο κυνήγι του. Και από πάνω ο Ιούλης σέρνει τα γεροντικά καυτά βήματά του. Ο Αύγουστος παλικαράκι στη γωνιά, μας κλείνει το ματάκι. Ερχεται. Αναγκαζόμαστε να βάλουμε στο αρχείο τις αναμνήσεις μας από το Στρασβούργο. Τις κλείνουμε σε ένα φάκελο που γράφει έξω τον κωδικό του, τις τοποθετούμε βιαστικά ανάμεσα σε εισιτήρια, σε χάρτες, σε αποδείξεις από εστιατόρια της πόλης. Μέσα σε λίγες μέρες θα στεγνώσουν. Θα μοιάζουν με εκείνα τα αποξηραμένα λουλουδάκια που βάζουμε μερικές φορές ανάμεσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Ασφαλώς ξέρετε ποια εννοούμε. Αυτά που με κανέναν τρόπο δεν αντέχουμε να πετάξουμε, που δε θέλουμε να αποχωριστούμε και τα διατηρούμε. Ξερά. Εστω και έτσι.