Καθώς διευρύνεται ο προβληματισμός για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ευρώπη και διεθνώς, διευρύνονται και οι διεργασίες αναζήτησης «εναλλακτικών», στις οποίες πρωτοστατούν μερίδες του κεφαλαίου που έχουν υποστεί μεγάλη χασούρα από την κρίση και βλέπουν την «απόσταση» που τους χωρίζει από ανταγωνιστές τους να μεγαλώνει. Οι «παγίδες» που στήνονται για να μείνουν οι ευρωπαϊκοί λαοί όμηροι των ιμπεριαλιστικών και μονοπωλιακών σχεδιασμών είναι πολλές, όπως αναδεικνύει και η συζήτηση περί «Σχεδίων Β'», σχεδίων που οι εμπνευστές τους προβάλλουν ως φιλολαϊκή απάντηση σε «Σχέδια Α'», όπως π.χ. η έξοδος χωρών από την Ευρωζώνη και άλλες σημερινές επιλογές της ΕΕ.

Μετά τη Διακήρυξη για τη σύγκληση «Διεθνούς Συνόδου για ένα Σχέδιο Β' για την Ευρώπη», διακήρυξη που το Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε με τις υπογραφές μεταξύ άλλων των Ζ. Λ. Μελανσόν, Γ. Βαρουφάκη, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Ο. Λαφοντέν και Στ. Φασίνα (ως επίλεκτα στελέχη αστικών πολιτικών δυνάμεων και κυβερνήσεων που υπηρέτησαν με ζήλο την αντιλαϊκή στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου), πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκε η συγκρότηση «Δικτύου Ευρωβουλευτών για ένα Σχέδιο Β'». Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις Βρυξέλλες, ο επικεφαλής του γαλλικού Αριστερού Μετώπου (στο οποίο συμμετέχει και το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ), Ζαν Λικ Μελανσόν, δήλωσε πως η διεθνής συνάντηση θα γίνει στο Παρίσι, πιθανώς στα μέσα Νοέμβρη, ενώ χτες Παρασκευή είχε προγραμματιστεί και μία «ενδιάμεση συνάντηση» στις Βρυξέλλες.

Σημείο αναφοράς για το κάλεσμα που απηύθυναν όσοι συμμετείχαν στη συνέντευξη Τύπου ήταν η Διακήρυξη που παρουσιάστηκε ένα μήνα πριν, στο φεστιβάλ της εφημερίδας «Ουμανιτέ», αντανακλώντας την αγωνία όλων όσοι δυσανασχετούν επειδή τα γερμανικά μονοπώλια εξακολουθούν να προπορεύονται στην Ευρώπη (και όχι γιατί συνολικά τα μονοπώλια ως τάξη κουμαντάρουν την οικονομία, βυθίζοντας τους λαούς σε στερήσεις), καταγγέλλοντας κυβερνήσεις, όπως τη γαλλική και την ιταλική, ότι «συνθηκολογούν» με τη γερμανική (προσπερνώντας ως κάτι αυτονόητο την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης στην οποία πρωτοστατούν στις χώρες τους αλλά και γενικότερα), καταθέτοντας προτάσεις όπως την «επαναδιαπραγμάτευση» συνθηκών της ΕΕ, με κύριο μέλημα πώς τα κράτη - μέλη θα μπορούν «να αναπνεύσουν και να καθιερώσουν πολιτικές σε εθνικό επίπεδο» (και όχι φυσικά το ότι αυτές οι πολιτικές θα συνεχίσουν να στηρίζουν τα ταξικά συμφέροντα της τάξης που έχει την εξουσία και εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους).

Μάλιστα, ενδεικτική του προσανατολισμού που θα έχει και το «Δίκτυο» και η Σύνοδος, είναι η διευκρίνιση του Μελανσόν ότι η ιδέα είναι να δημιουργηθεί μια Διεθνής Σύνοδος που θα έχει τον ίδιο ρόλο με αυτή του Σάο Πάολο στις αρχές της δεκαετίας 1990 και που «ήταν η μήτρα μιας δεκάδας προοδευτικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική». Βέβαια, τα «σχήματα» τύπου Κοινωνικών Φόρουμ κυριάρχησαν ως μοχλοί που προώθησαν ενδοαστικές ανακατατάξεις, πρόβαλλαν ως φιλολαϊκές, κυβερνήσεις που ούτε ήθελαν ούτε μπόρεσαν να έρθουν σε ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο, τον αληθινό αντίπαλο των λαών. Αυτή είναι η αλήθεια και η επίκληση σε τέτοια «σχήματα» μόνο ανησυχία γεννά για τα λαϊκά συμφέροντα και τις σύνθετες ανάγκες που έχει σήμερα η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στη μόνη κατεύθυνση που μπορεί να εγγυηθεί τη δυναμική και την αποτελεσματικότητά του, δηλαδή κόντρα στα μονοπώλια.

Στη συνέντευξη ακούστηκαν και διάφορα άλλα ενδεικτικά: για παράδειγμα εκφράστηκε «απογοήτευση» για την παρέμβαση που νωρίτερα είχαν κάνει στο Ευρωκοινοβούλιο Μέρκελ - Ολάντ (λες και οι λαοί μπορούν να έχουν προσδοκίες από οποιονδήποτε πολιτικό εκπρόσωπο του κεφαλαίου). Αναφέρθηκε ακόμα ότι πλέον δημιουργείται η εντύπωση ότι η ΕΕ «μεταμορφώθηκε σε απειλή για τους λαούς» (λες και είναι νέα εξέλιξη ή κάποιου είδους απόκλιση από το στρατηγικά καθορισμένο χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας ως διακρατικής συμμαχίας ιμπεριαλιστών)...

Ενδεικτική ήταν και η διαπίστωση του Νίκου Χουντή, ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας, ότι η Ευρωζώνη είναι το «θεσμικό πλαίσιο όπου δε χωρά δημοκρατία» (λες και γίνεται μια συνεργασία καπιταλιστικών κρατών να διασφαλίσει κάτι άλλο από τη δημοκρατία που υπαγορεύουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου). Ειδική σημασία έχει και η ελπίδα που διατύπωσε ο Μελανσόν, ότι «θα μας ακολουθήσουν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές», αναδεικνύοντας την ετοιμότητα τέτοιων πρωτοβουλιών να δοθεί συγχωροχάρτι σε πρωτεργάτες της αντιλαϊκής θύελλας, αλλά και να επισφραγιστεί ξανά η συνεργασία διαφόρων «αριστερών» δυνάμεων με έμπειρους υπηρέτες του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.

Οσον αφορά τις συμμετοχές στη συνέντευξη, εκτός από τους Μελανσόν και Χουντή, μίλησαν ο Χαβιέ Κούσο και η Μαρίνα Αλμπιόλ από την Ενωμένη Αριστερά (Izquierda Unida - IU) της Ισπανίας, η Σαμπίν Λόζινγκ από την Αριστερά (Die Linke) της Γερμανίας, ο Μίροσλαβ Ράνσντορφ από το ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας (KSCM).