Τα δύο βασικά στρατόπεδα υπέρ και κατά της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ φαίνεται να στοχεύουν ουσιαστικά στην κλιμάκωση της πίεσης αφενός για ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης του βρετανικού κεφαλαίου με την ΕΕ, αφετέρου στην επίτευξη σημαντικής, ει δυνατόν, «αναδόμησης» και στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας, συνεχίζοντας την «παράδοση» δεκαετιών της «ειδικής σχέσης» Βρετανίας - ΕΕ από την εποχή, κιόλας, της Συντηρητικής πρώην πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ. Επιδιώκουν επίσης να προβληθούν ως εκφραστές και των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ που δεν έχουν υιοθετήσει ως κοινό νόμισμα το ευρώ, ώστε να προωθήσουν με μεγαλύτερη επιτυχία μία διαφορετική νομισματική και οικονομική σχέση εντός ΕΕ, ώστε να μην «καπελώνονται» οι χώρες με δικό τους εθνικό νόμισμα από την πολιτική και τα συμφέροντα των άλλων 19 της Ευρωζώνης...

Ωστόσο, αστικά επιτελεία στη χώρα θεωρούν ότι για την ώρα δεν είναι πολλοί αυτοί που πραγματικά θέλουν και επιδιώκουν, με κάθε τρόπο, την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, διότι θεωρούν πως οι περισσότεροι (πολέμιοι και υποστηρικτές του Brexit) επιδιώκουν την κλιμάκωση της πίεσης στις Βρυξέλλες για μια «νέα συμφωνία» που θα αναπροσδιορίζει τις σχέσεις, δίνοντας μεγαλύτερη ευελιξία και ελευθερία στα βρετανικά μονοπώλια, προκειμένου και να επωφελούνται και από την ενιαία ευρω-ενωσιακή αγορά αλλά και να έχουν εισιτήριο «ελευθέρας» για μπίζνες οπουδήποτε στον πλανήτη: Σε αναδυόμενες οικονομικές υπερδυνάμεις (π.χ. Κίνα, Ινδία) ή ακόμη και στη Ρωσία, χωρίς τα βαρίδια «κυρώσεων» ή φραγμών που θέτουν εντός της ΕΕ ανταγωνιστικά μονοπώλια με ισχυρή επιρροή στα ευρω-ενωσιακά κέντρα λήψης αποφάσεων.

Από την άλλη, δε λείπουν και αυτοί, που θεωρούν πως η Ευρωζώνη είναι μια «τελειωμένη» ιστορία και πως η Βρετανία είναι καλό να εγκαταλείψει πρώτη το «πλοίο», χρησιμοποιώντας σε πρώτη φάση το ενδιάμεσο «στάδιο» επαναδιαπραγμάτευσης της σχέσης της με την ΕΕ. Ο Βρετανός επικεφαλής οικονομολόγων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ολιβερ Μπλάντσαρντ, προειδοποιούσε προ ημερών (σύμφωνα με δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου) πως η Ευρωζώνη είναι καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς τα σχέδια για κοινή φορολογία και δαπάνες μεταξύ των χωρών - μελών που έχουν υιοθετήσει το ευρώ ως κοινό νόμισμα «δε θα φέρουν ευημερία» και συνεπώς θα εντείνουν και θα κλιμακώσουν τις αντιθέσεις.

Είναι παράλληλα ενδιαφέρον και το ακόλουθο «κοινό» στοιχείο που παρατηρεί κανείς μεταξύ των επικεφαλής των υποστηρικτών και πολέμιων του Brexit: Και στα δύο στρατόπεδα πρωταγωνιστούν δισεκατομμυριούχοι και πανίσχυροι επιχειρηματίες, πρώην και νυν, χρηματοδότες των δύο μεγάλων κομμάτων (Συντηρητικό και Εργατικό). Αυτό αποδεικνύει πως αυτή η «επαναδιαπραγμάτευση» της σχέσης με τις Βρυξέλλες δεν γίνεται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, (της οποίας ο κόπος και ο πλούτος γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές είτε εντός, είτε εκτός ΕΕ), αλλά για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Γι' αυτά τα συμφέροντα πασχίζει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, που σημείωνε πριν από λίγες βδομάδες, στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος: «Πιστέψτε με! Δεν έχω καμία ρομαντική προσκόλληση στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τους θεσμούς της. Ενδιαφέρομαι μόνο για δύο πράγματα: την ευημερία της Βρετανίας και την επιρροή της Βρετανίας. Γι' αυτό θα αγωνιστώ τόσο σκληρά σ' αυτήν την επαναδιαπραγμάτευση, ώστε να πετύχουμε την καλύτερη συμφωνία και το καλύτερο και για τους δύο». Από την «κόντρα» στη Βρετανία αποδεικνύεται ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι καταδικασμένα αν εγκλωβιστούν στις «έγνοιες» των αστών. Η δική τους προοπτική είναι να σηκώσουν τη δική τους σημαία, για τη ρήξη με τους εκμεταλλευτές τους, για τη δική τους εξουσία, που θα θέσει και την οικονομία στην υπηρεσία των δικών τους αναγκών.