Φυσικά, αν θέλει κανείς να καταγράψει το πεδίο μέσα στο οποίο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα οξυνθούν στην Ασία το επόμενο διάστημα, δεν μπορεί να παραβλέψει τα «ανοίγματα» της Ευρασιατικής Οικονομικής Ενωσης (Eurasian Economic Union - EEU) και την προσπάθειά της να εξασφαλίσει δεσμούς με αναδυόμενους «παίκτες».

Στις 20 Ιούλη, ο πρωθυπουργός της Συρίας, Γουαέλ Χαλκί, δήλωσε ότι βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας του στην EEU. Το συριακό πρακτορείο SANA μετέδωσε ότι η EEU βλέπει πολύ θετικά τη δημιουργία - προς το παρόν - μιας Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ EEU - Συρίας και «σχεδιάζει να ξεκινήσει τις διαβουλεύσεις όταν σταθεροποιηθεί η πολιτική κατάσταση».

Στα σχετικά ρεπορτάζ ΜΜΕ της Μέσης Ανατολής σημειωνόταν ότι πέρυσι Μόσχα και Δαμασκός υπέγραψαν συμβόλαια για την κατασκευή εγκαταστάσεων επεξεργασίας φυσικού αερίου, υποδομών άρδευσης και σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Το 2013, είχαν προηγηθεί συμφωνίες ώστε ρωσικές εταιρείες να αναλάβουν την «εκμετάλλευση» πετρελαϊκών οικοπέδων κοντά στη συριακή ακτογραμμή. Η πρώτη φάση των συμφωνιών αναμενόταν να διαρκέσει μια πενταετία. Οι δύο πλευρές συζητούν μάλιστα και την επέκταση των ρωσικών δανείων στη Δαμασκό. Μάλιστα, στο περιθώριο των συναντήσεων της Ουφά, ο πρόεδρος της «New Development Bank» (NDB) των BRICS, Κουνταπούρ Βαμάν Καμάθ, είχε αναφέρει ότι η NDB θα μπορούσε να συνεισφέρει και στην «ανοικοδόμηση» της Συρίας.

Στο μεταξύ, μόλις στις 3 Αυγούστου, το ITAR TASS μετέδωσε ότι η EEU θα εξετάσει σε συνάντησή της στις 18 Αυγούστου το ενδεχόμενο υπογραφής μιας Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου με το Ιράν. Στην ίδια συνεδρίαση πρόκειται να εξεταστεί το ενδεχόμενο αντίστοιχης συμφωνίας με το Ισραήλ, τη Νότια Κορέα, ενώ μεγαλώνει το ενδεχόμενο να υπογραφεί μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας με τη MERCOSUR (Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Βενεζουέλα). Επιπλέον, στις 10 του ερχόμενου Σεπτέμβρη, αναμένεται να φτάσει στο Κάιρο ομάδα ειδικών της EEU για αντίστοιχες συζητήσεις με την αιγυπτιακή κυβέρνηση, όπως αποκάλυψαν στο ρωσικό «Σπούτνικ» διπλωματικές πηγές της Αιγύπτου.

Το αυξημένο «ενδιαφέρον» για οικονομική συνεργασία με την EEU ξεκινά από το αυξημένο ενδιαφέρον που προκαλεί στα μονοπώλια η πλούσια και πολύτιμη γεωστρατηγικά περιοχή της Κεντρικής Ασίας, όπως και από σχέδια που εδώ και δεκαετίες αναμοχλεύουν πολλοί για τη δημιουργία μιας ενιαίας ευρασιατικής αγοράς, που θα ενοποιεί μια τεράστια περιοχή η οποία εκτείνεται από το Βλαδιβοστόκ έως τη Λισαβόνα.

Ανεξάρτητα από το αν η EEU μπορεί να θεωρηθεί το εργαλείο που θα αξιοποιηθεί για την επίτευξη αυτού του στόχου, η ίδια η επιδίωξη μιας συνεργασίας δυνάμεων που ανάμεσά τους σήμερα υπάρχουν άσπονδοι εχθροί (βλ. αντιθέσεις που έφερε στην επιφάνεια η ουκρανική κρίση) είναι χαρακτηριστική των «εναλλακτικών» που εξετάζουν τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία, σταθμίζοντας οφέλη και μειονεκτήματα. Πρόσφατα, σε συνέντευξή του στη σλοβενική τηλεόραση, ο Ρώσος πρωθυπουργός, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, είχε επισημάνει: «Η Ευρώπη χρειάζεται τη ρωσική αγορά και η Ρωσία χρειάζεται τη συνεργασία με την ΕΕ. Γι' αυτό το λόγο, η ιδέα ενός κοινού οικονομικού χώρου είναι ακόμα εκεί. Είναι απόλυτα λογική από οικονομικής πλευράς».

Ο ίδιος αναφέρθηκε και στην «ιδέα εγκαθίδρυσης σχέσεων ανάμεσα στους τρεις μεγαλύτερους οργανισμούς ενοποίησης στα εδάφη ολόκληρου του ευρω-ασιατικού χώρου», αναφερόμενος στην ΕΕ, στην EEU και τη SCO.

Μάλιστα, αρκετοί έχουν προκρίνει τη συνεργασία EEU - EE ως το «όχημα» από το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί και η «κρίση» στην Ουκρανία.