Στις 5 Απρίλη, στις 9.40 μμ, το κέντρο του Αλέκσινατς βομβαρδίζεται με πέντε βλήματα. Δέκα νεκροί και 52 τραυματίες. Δώδεκα σπίτια καταστρέφονται. Μεγάλες φθορές παθαίνουν άλλες κατοικίες, ιδιωτικές επιχειρήσεις, το νοσοκομείο, καταστήματα και οχήματα.

Ανάμεσα στους τραυματισμένους από αυτόν το βομβαρδισμό, ο Στ. Στογιάνοβιτς: «Την ώρα της έκρηξης ήμουν στο ισόγειο του σπιτιού μου, μαζί με τη γυναίκα μου, την κόρη μου, το γαμπρό μου και τις δυο εγγόνες μου. Ηταν μια τρομακτική έκρηξη. Τα τζάμια των παραθύρων θρυμματίστηκαν. Το ταβάνι μάς πλάκωσε και οι τοίχοι κατέρρευσαν, θάβοντάς μας από κάτω. Μπορούσα, μόνο, να ακούσω το κλάμα και τις κραυγές των συγγενών μου. Είχα τραυματιστεί. Ολο μου το σώμα ήταν "καλυμμένο" από πληγές, γρατσουνιές και μελανιές, που προκάλεσαν τα οικοδομικά υλικά που έπεφταν και τα σπασμένα τζάμια.

Η μόνη μου σκέψη ήταν να σώσω την οικογένειά μου. Θυμάμαι ότι η γυναίκα μου είχε τραυματιστεί σοβαρά και αιμορραγούσε και πως μαζί με μια εγγονή μου, ξυπόλυτοι τη μεταφέραμε στο ασθενοφόρο.

Στον κήπο μας και στο δρόμο, υπήρχαν σωροί από οικοδομικά υλικά, γυαλί, κατεστραμμένα οχήματα και άνθρωποι να προσπαθούν να σώσουν όσους θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια.

Το σπίτι μας δε γειτνίαζε με βιομηχανίες ή στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί αποτελέσαμε στόχο».

Στις 17 Απρίλη, στις 9.30 μμ, σε ΝΑΤΟική αεροπορική επιδρομή κατά της πόλης Μπατάνιτσα, ένα τριάχρονο κορίτσι σκοτώνεται. Ενας 22χρονος «γλιτώνει» με τραυματισμούς. Ο πατέρας της μικρής Μίλιτσα, Ζάρκο Ράκιτς, μιλά για το χαμό της κόρης του: «Το σπίτι μου είναι στη ζώνη κατοικίας της Μπατάνιτσα. Δεν υπήρχαν κοντά στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Η πλησιέστερη είναι το αεροδρόμιο της Μπατάνιτσα που βρίσκεται τουλάχιστον 4 - 5 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να φέρει πίσω το παιδί μου. Αλλά εύχομαι - ξέροντας ότι θα είναι δύσκολο - οι ένοχοι, άμεσα ή έμμεσα, αυτού του εγκλήματος, να τιμωρηθούν».