Το ΠΑΜΕ συμμετείχε την Παρασκευή 5 Ιούνη στη Διεθνή Σύσκεψη της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας «Για το Δικαίωμα στην Απεργία» που έγινε στην έδρα του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στη Γενεύη.

Η μαζική σύσκεψη της ΠΣΟ, στην οποία πήραν μέρος συνδικαλιστικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο, είχε ως θέμα τη νέα επίθεση που προωθούν οι εργοδότες μαζί με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό για την περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, με κύριο στόχο το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία.

Εκ μέρους του ΠΑΜΕ εισηγήθηκε ο Νίκος Θεοδωράκης, από τη Γραμματεία Διεθνών, όπου μετέφερε την πείρα του ΠΑΜΕ από τις απεργιακές μάχες της τελευταίας πενταετίας, καθώς και την επίθεση που δέχονται οι αγωνιστές εργαζόμενοι και τα ταξικά συνδικάτα.

Οπως είπε, την πενταετία 2009 - 2014 το ΠΑΜΕ πρωτοστάτησε σε πάνω από 30 εθνικές γενικές απεργίες, 24ωρες ή και 48ωρες, καθώς και σε εκατοντάδες τοπικές ή κλαδικές. Μεταξύ αυτών, ξεχωριστή θέση έχουν οι πολύμηνες ηρωικές απεργίες των Χαλυβουργών, των εργαζομένων στην ανακύκλωση, των απεργών της «Coca Cola» στη Θεσσαλονίκη, που συνεχίζεται για πάνω από 1 χρόνο, των τηλεφωνητριών της «phone marketing» για εννιά μήνες και πολλές ακόμη.

Οι απεργίες αυτές, σημείωσε, συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον και την αλληλεγγύη συνδικάτων, εργαζομένων, ΜΜΕ, οργανώσεων από όλο τον κόσμο, με σημαντική τη συνεισφορά της ΠΣΟ. Από την άλλη, όμως, δέχτηκαν την πολύμορφη, λυσσασμένη επίθεση εργοδοσίας, κυβερνήσεων και αστικών κομμάτων, των δυνάμεων καταστολής, ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, ΜΜΕ αλλά και συμβιβασμένων συνδικαλιστών.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, είπε: «Σήμερα στην Ελλάδα, παρά το ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, 99 στις 100 απεργίες κηρύσσονται παράνομες, αναδεικνύοντας τον ταξικό ρόλο της Δικαιοσύνης. Μόνο στον κλάδο των ναυτεργατών, το τελευταίο τρίμηνο είχαμε 15 δίκες εργαζομένων, συνδικαλιστών, αλλά και ολόκληρων πληρωμάτων πλοίων και σωματείων γιατί απήργησαν».

Αναφερόμενος, τέλος, στο βρώμικο ρόλο της ΣΕΣ, είπε ότι οι συνδικαλιστές της έχουν στηρίξει την επιβολή των νέων εργασιακών σχέσεων και δουλεύουν σχεδιασμένα για την υπονόμευση της απεργίας και γενικότερα της ταξικής πάλης.