Εκπλήξεις και μηνύματα με πολλούς αποδέκτες «γέννησαν» τελικά οι κάλπες της 7ης Μάη στη Βρετανία στα δεκάδες χιλιάδες εκλογικά κέντρα που στήθηκαν στα πιο απροσδόκητα μέρη: Σε αθλητικά κέντρα, γυμναστήρια, εκκλησίες, παμπ, δημόσια πλυντήρια, τροχόσπιτα και μίνι - μάρκετ.

Πρώτον, επανέφεραν στην εξουσία θριαμβευτή τον Συντηρητικό Ντέιβιντ Κάμερον. Το κόμμα του, (παρά τις σφυγμομετρήσεις που έδειχναν μάχη στήθος με στήθος με τους Εργατικούς και διαψεύστηκαν οικτρά), εξασφάλισε τελικά 331 έδρες (άνετη πλειοψηφία 24 εδρών) στη νέα 650μελή Βουλή των Κοινοτήτων. Μέσα στις επόμενες λίγες μέρες θα παρουσιάσει τη νέα μονοκομματική αυτοδύναμη κυβέρνηση που θα του επιτρέψει να ανακατέψει (για λογαριασμό εκείνου του κομματιού της αστικής τάξης που τον εμπιστεύτηκε) την «τράπουλα» σε σημαντικά ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, με πρώτη την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της Βρετανίας στην ΕΕ (δίχως να αποκλείεται μια έξοδος από την ΕΕ, Brexit). Σε σημείο που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να δηλώσει προχτές πως θα συνεργαστεί «εποικοδομητικά με τη νέα κυβέρνηση και θα σκεφθεί ιδέες ή αιτήματα για τη Βρετανία με πολύ ευγενικό, φιλικό και αντικειμενικό τρόπο».

Δεύτερον, επέφεραν καταιγιστικές εξελίξεις και ανακατατάξεις στην ηγεσία Εργατικών, Φιλελεύθερων Δημοκρατών και του αντι-μεταναστευτικού «Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου» (UKIP) με άμεση συνέπεια την παραίτηση των αρχηγών τους Εντ Μίλιμπαντ, Νικ Κλεγκ και Νάιτζελ Φάρατζ, αντιστοίχως. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Οι Εργατικοί έπαθαν πανωλεθρία ιδιαίτερα στη Σκοτία, που θεωρούνταν παραδοσιακά προπύργιό τους εδώ και δεκαετίες, χάνοντας μόνον εκεί 50 έδρες από το εθνικιστικό «Σκοτζέζικο Εθνικό Κόμμα» της Νίκολα Στάρτζεον. Από την άλλη, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες του Νικ Κλεγκ έπαθαν αυτό που παθαίνουν σχεδόν όλα τα μικρότερα κόμματα που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας: Συρρικνώθηκαν πληρώνοντας το βαρύ τίμημα συμμετοχής τους στην προηγούμενη κυβέρνηση Κάμερον, αφού εξέλεξαν μόλις 8 βουλευτές (δηλαδή 49 λιγότερους από τις εκλογές του 2010).

Τρίτον, οι εκλογές ανέδειξαν το πλειοψηφικό μονοεδρικό βρετανικό σύστημα που πριμοδοτεί το δικομματισμό, σε βάρος αφενός μικρότερων κομμάτων και αφετέρου της βούλησης του εκλογικού Σώματος σε σχέση με τα εκλογικά ποσοστά κάθε κόμματος. Το βρετανικό σύστημα είναι ικανό να δημιουργεί μία περίεργη «μαγική εικόνα», αφού επιτρέπει σε κόμματα με μικρότερο ποσοστό να εκλέγουν περισσότερους βουλευτές και το αντίθετο! Χαρακτηριστική, αλλά όχι μόνη, η περίπτωση του UKIP του Ν. Φάρατζ που ενώ ήρθε τρίτο παίρνοντας συνολικά ποσοστό 12,6% σε όλη τη βρετανική επικράτεια εξέλεξε μόλις έναν βουλευτή. Αντίθετα, το σκοτσέζικο εθνικιστικό κόμμα SNP κατάφερε με τελικό ποσοστό μόλις 4,7% να εκλέξει συνολικά 56 βουλευτές.

Τέταρτον, η χειραγώγηση του εκλογικού σώματος παρέμεινε, και σε αυτές τις εκλογές, βασικά υπόθεση κυρίως των μεγάλων συγκροτημάτων του κυρίαρχου αστικού Τύπου. Αυτό φαίνεται μέσα από τη στήριξη κυρίως Συντηρητικών και Εργατικών από τους μεγαλοεκδότες της Βρετανίας. Το γεγονός, δε, ότι είναι αισθητή η ανυπαρξία Κομμουνιστικού Κόμματος με επαναστατική στρατηγική, συμβάλλει σε αυτήν τη χειραγώγηση. Το ΚΚ Βρετανίας κατέβασε μεν δικούς του υποψήφιους σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες, αλλά πρότεινε σε άλλες την επιλογή των «λιγότερο κακών» υποψηφίων, δηλαδή αυτών του «Εργατικού Κόμματος». Το δε Νέο ΚΚ Βρετανίας, δεν κατέβασε καν δικούς του υποψηφίους και έδωσε γραμμή για στήριξη των Εργατικών στη «λογική» να «ασκηθεί πίεση για να παίρνουν φιλολαϊκά μέτρα».

Ετσι, ουσιαστικά δίνεται στήριξη στη μια μορφή αστικής διαχείρισης και στην περίπτωση της Βρετανίας η εργατική τάξη συνεχίζει να πέφτει εύκολα θύμα της πόλωσης του δικομματισμού και των συμφερόντων της αστικής τάξης που συχνά «μεταμφιέζονται» σε «εθνικά» ή «πατριωτικά» πίσω από διάφορα μίγματα διαχείρισης που έχουν ως βασικό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Η επόμενη μέρα, λοιπόν, για τη Βρετανία μολονότι ο πρωθυπουργός παραμένει ίδιος αναμένεται «διαφορετική». Μεταξύ άλλων, διότι εξίσου εντυπωσιακή με τη νίκη του Ντέιβιντ Κάμερον ήταν και η σαρωτική εκλογική επίδοση της Σκοτσέζας Νίκολα Στάρτζεον του εθνικιστικού κόμματος SNP που εξέλεξε 56 βουλευτές (από 6 που είχε το κόμμα της στις προηγούμενες εκλογές) μιλώντας για μία Βρετανία χωρίς νέα λιτότητα και μία Σκοτία ισχυρή. Ισως τόσο ισχυρή που να μπορεί να σταθεί, κάποια μέρα, μόνη της στο χάρτη με δικά της σύνορα, σημαία και νόμισμα. Και βεβαίως το συγκεκριμένο κόμμα είναι υπέρμαχος της ΕΕ, αλλά θέλει συμμετοχή σε αυτή ως ανεξάρτητο κράτος, όπως επιχειρήθηκε με το δημοψήφισμα του Σεπτέμβρη του 2014, που το «ναι» στην ανεξαρτητοποίηση έφτασε το 45%.

Δεν είναι συνεπώς τυχαία η μετεκλογική δήλωση του Κάμερον πως θα ηγηθεί της Βρετανίας σαν «ένα έθνος», θέτοντας τις ακόλουθες δύο προτεραιότητες: Πρώτον, επαναδιαπραγμάτευση της θέσης της Βρετανίας στην ΕΕ με μοχλό πίεσης μία πιθανή «αποχώρηση» (Brexit) ενόψει δημοψηφίσματος που αναμένεται ως το 2017. Δεύτερον, «ανασύσταση» ενός χαλαρού Ηνωμένου Βασιλείου με ακόμη μεγαλύτερη αποκέντρωση εξουσιών στα επιμέρους κοινοβούλια Σκοτσέζων, Ουαλών, Αγγλων και Βόρειων Ιρλανδών δίχως εντούτοις να αποκλείονται ακόμη και εξελίξεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν το βρετανικό χάρτη μέσω π.χ. μιας ανεξαρτητοποίησης της πετρελαιοπαραγωγού Σκοτίας.

Σε επόμενη ή παράλληλη φάση αναμένεται να ξεδιπλωθούν νέα μέτρα περαιτέρω φτωχοποίησης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αφού επίκεινται περικοπές ύψους 30 δισεκατομμυρίων στερλινών των δημόσιων δαπανών μέσω κατάργησης ή περιορισμού δημόσιων υπηρεσιών ή επιδομάτων Πρόνοιας. Το χάπι θα «χρυσωθεί» ενδεχομένως στη συνέχεια με δύο βασικούς τρόπους: Α) Με παροχές - ψίχουλα για τη στέγαση νεαρών ζευγαριών της εργατικής τάξης μέσω προγραμμάτων κατασκευής χιλιάδων νέων κατοικιών που στην πραγματικότητα θα αποδειχθούν «μποναμάς» για τα κατασκευαστικά μονοπώλια. Β) Με περισσότερες νέες θέσεις κακοπληρωμένης εργασίας, ημιαπασχόλησης και περαιτέρω ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, μεταξύ άλλων και μέσω των συμβολαίων - ντροπής του λεγόμενου «μηδενικού χρόνου» που δεν εξασφαλίζουν ούτε μιας ώρας δουλειά σε εξαθλιωμένους εργαζόμενους.

Η επικείμενη «καταιγίδα» φτωχοποίησης του λαού έκανε προχτές τον δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας «Ιντιπέντεντ», Λι Γουίλιαμς, να σχολιάζει πικρόχολα σε άρθρο του με τίτλο: «Να τι ψήφισε και τι θα πάρει η Βρετανία με κυβέρνηση Συντηρητικών»: «Ποτέ δεν σκεφτόμουν ότι μία νίκη των Συντηρητικών θα μου θύμιζε Χριστούγεννα. Ομως έτσι είναι! Με τη διαφορά ότι εμείς, το εκλογικό σώμα, είμαστε οι γαλοπούλες...». Ο Γουίλιαμς προφανώς αισθανόταν σαν χριστουγεννιάτικη «γαλοπούλα» λόγω των επικείμενων φορο-εισπρακτικών μέτρων και πακέτων λιτότητας, λόγω των νέων απολύσεων σε υπηρεσίες του δημόσιου τομέα που δεν έχουν βάλει ακόμη στο χέρι τα μονοπώλια, του αποκλεισμού περισσότερων ανθρώπων από τις υπηρεσίες Πρόνοιας και την ανησυχητική αύξηση της φτώχειας που πολλαπλασιάζει με γεωμετρική πρόοδο τον αριθμό των Τραπεζών Τροφίμων.

Βεβαίως, στην πολιτική και στη ζωή δεν υπάρχει «πεπρωμένο», ούτε «καλοκάγαθες γαλοπούλες» και λαοί πρόθυμοι για σφάξιμο. Η βρετανική εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα - όπως και άλλοι λαοί στον κόσμο - μέσα από την οργάνωση του ταξικού αγώνα, της ρήξης με τη στρατηγική του κεφαλαίου μπορούν να προσδοκούν σε καλύτερες μέρες, όπου οι ίδιοι θα είναι κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν, με τη δική τους εργατική - λαϊκή εξουσία. Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση αυτό, αλλά μονόδρομος, που εάν τον θελήσουν μπορούν να τον βαδίσουν!