Το συμπέρασμα ότι το σενάριο του συμβιβασμού είναι το πιο πιθανό απορρέει από μια σειρά εξελίξεις, όπως οι δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών στελεχών, οι αναδιαρθρώσεις στη λεγόμενη ομάδα διαπραγμάτευσης, ο - προβαλλόμενος ως εμπιστευτικός - χαρακτήρας της συνάντησης Μέρκελ - Τσίπρα, καθώς και το σχεδιαζόμενο πολυνομοσχέδιο με κάποιες πρώτες αντιλαϊκές παρεμβάσεις, το οποίο ανοιχτά προβάλλεται ως ένδειξη καλής θέλησης από την πλευρά της κυβέρνησης.

Τόσο οι εξελίξεις του τελευταίου διμήνου όσο και αυτές του επόμενου αυξάνουν τις απαιτήσεις επαγρύπνησης κι ετοιμότητας από την πλευρά του Κόμματος. Ειδικά σε περιόδους σαν τη σημερινή, όπου η πολιτική επικαιρότητα «τρέχει» με πολύ γρήγορους ρυθμούς, η ικανότητα παρακολούθησης και πρόβλεψης των εξελίξεων προϋποθέτει - ακόμα περισσότερο από άλλες περιόδους - την κατάκτηση της σωστής μεθοδολογίας προσέγγισής τους.

Ο ορυμαγδός των πολιτικών εξελίξεων, τα επαναλαμβανόμενα Γιούρογκρουπ, τα «σούρτα - φέρτα» των κυβερνητικών στελεχών σε όλο τον κόσμο - και ιδιαίτερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού - αλλά και οι ατέλειωτες δηλώσεις, οι τακτικισμοί κάθε είδους, οι προπαγανδιστικοί ελιγμοί, παραμένουν ακατανόητα στην ουσία τους αν δε γειωθούν στην αντίστοιχη οικονομική πραγματικότητα που τα «γεννά».

Το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση διεξάγεται σε «ξένο γήπεδο» για την εργατική τάξη είναι καθαρό τόσο από τα σημεία στα οποία διαφαίνονται συγκλίσεις όσο και από αυτά τα οποία μένουν στο τραπέζι με σαφείς αναφορές ότι θα θιχτούν στη διαπραγμάτευση για το νέο πρόγραμμα σ' ένα δίμηνο. Καθ' όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αναδεικνύεται ότι η μόνη «κόκκινη γραμμή» που έχει η κυβέρνηση είναι αυτή της υποβοήθησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Προς όφελος αυτής - και όχι προς όφελος των λαϊκών αναγκών - κάνει ελιγμούς, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αντιθέσεις, οξύνει κατά καιρούς τους τόνους της αντιπαράθεσης. Αυτή η επιδίωξη φαίνεται ότι δε «σηκώνει» ούτε καν τα ψίχουλα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας που περιλαμβάνονταν στο λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τα οποία παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες.

Ετσι, η κυβέρνηση, διά στόματος αντιπροέδρου της, Γ. Δραγασάκη, προβάλλει πλέον ανοιχτά ως «κόκκινη γραμμή» της διαπραγμάτευσης τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, αφήνοντας ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο νέων αντιλαϊκών μέτρων στην πορεία, ανάλογα με τις εξελίξεις. Από την πλευρά των λαϊκών δικαιωμάτων, το επίδικο της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης είναι ο τρόπος και ο χρόνος της κατακρεούργησής τους, το χρονοδιάγραμμα της εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων και όχι η ύπαρξή τους. Σε συνθήκες που οι εργαζόμενοι παράγουν πολύ μεγάλο πλούτο, καλούνται να επιλέξουν με «πατριωτική περηφάνια» τον τρόπο και το χρόνο της περαιτέρω επιδείνωσης της ζωής τους προς όφελος των αναγκών των αφεντικών τους και των δανειστών τους. Αυτό επιτάσσει άλλωστε η εξυπηρέτηση της ...επιχειρηματικότητας, την οποία ο Γ. Βαρουφάκης ανακήρυξε σε ακρογωνιαίο λίθο της «κυβέρνησης της Αριστεράς».

Είναι χαρακτηριστική η μεγαλύτερη διεισδυτικότητα που έχει σε λαϊκά στρώματα η προβολή από αυτή την κυβέρνηση ως πατριωτικού καθήκοντος της τήρησης των μνημονιακών νόμων, της πληρωμής των χαρατσιών, των ιδιωτικοποιήσεων, της ανόδου των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και πολλών άλλων. Αυτές τις υπηρεσίες είχε στο μυαλό του ο μεγιστάνας της FΙΑΤ Ανιέλι, όταν το 1997 δήλωνε: «Για δες που η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα και από τη Δεξιά». Αυτές τις υπηρεσίες έχουν στο μυαλό τους - μεταξύ άλλων - και μια σειρά Ελληνες καπιταλιστές, οι οποίοι στέκονται σήμερα ανοιχτά στο πλευρό της «κυβέρνησης της Αριστεράς».

Πέρα όμως από την προπαγανδιστική βοήθεια που προσφέρει στην κυβέρνηση το δίλημμα «χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ ή υιοθέτηση σκληρών αντιλαϊκών μέτρων», είναι καθαρό ότι η δυναμική των καπιταλιστικών ανταγωνισμών δεν μπορεί ν' αποκλείσει κανένα ενδεχόμενο. Αυτή η δυναμική μπορεί ν' ανατρέψει προθέσεις και σχεδιασμούς ολόκληρων κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Μπροστά στο σύνολο των παραπάνω εξελίξεων αυξάνεται η επιτακτικότητα έγκαιρης προετοιμασίας καταρχήν της πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος, των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους. Οσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις, πρέπει ν' αυξηθεί η ικανότητα εμπεριστατωμένης ανάδειξης του αντιλαϊκού χαρακτήρα όλων των σεναρίων της αστικής διαχείρισης και διαπραγμάτευσης, ν' αναδειχθεί το κοινό έδαφός τους, που δεν είναι άλλο από την καπιταλιστική κερδοφορία και τους ανταγωνισμούς που αυτή τροφοδοτεί.

Η ικανότητα της εργατικής πρωτοπορίας να παρεμβαίνει με βάση τα παραπάνω, να συμβάλλει με την παρέμβασή της στην ανατροπή του κλίματος αναμονής, στην ανάπτυξη των εστιών αντίστασης και της ταξικής πάλης στους χώρους εργασίας προϋποθέτει - πέρα από την παρακολούθηση και πρόβλεψη των εξελίξεων - και την προετοιμασία της για όλα τα ενδεχόμενα στο εσωτερικό του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η κατάσταση στο κίνημα σε κάθε φάση δεν εξαρτάται μόνο ή κυρίως από την παρέμβαση των κομμουνιστών, αλλά και από την παρέμβαση της αστικής τάξης, η οποία έχει στα χέρια της την οικονομική και πολιτική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος πρέπει να προετοιμάζεται για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων τόσο σε περίπτωση απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης όσο και σε περίπτωση περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, περαιτέρω ανάπτυξης του συμβιβασμού και του οπορτουνισμού στις γραμμές του. Ταυτόχρονα, πρέπει να προετοιμαστεί και για την ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του οπορτουνιστικού χώρου που φαίνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στον ευρύτερο οπορτουνιστικό χώρο.