Το γκουρμέ φαγητό καταλήγει στα χέρια ενός παραξενεμένου, στρυφνού, χήρου λογιστή, έτοιμου για συνταξιοδότηση, που προετοιμάζει το διάδοχο του πόστου. Ετσι αρχίζει ένα αλέ - ρετούρ του μεταλλικού δοχείου (στοιχείο που λειτουργεί ως άρθρωση στην κεντρική ιστορία) με παράλληλη ανταλλαγή σημειωμάτων ανάμεσα στην Ιλα, τα εδέσματα της οποίας «μιλάνε» για τα μύχια αισθήματα και σκέψεις της, και στο λογιστή, που καθημερινά αποδέχεται το δοχείο ως μύστης σε ιεροτελεστία. Αυτό σε πρώτο πλάνο, γιατί σε δεύτερο και βαθύτερο, η ταινία προσωπογραφεί δύο μοναχικά άτομα με ξεθωριασμένα όνειρα, στο χάος του τεράστιου κοινωνικού μωσαϊκού της Μουμπάϊ (Βομβάη). Η εικονογραφημένη αυτή επιστολογραφία με βασικά συστατικά τα μυρωδικά καρυκεύματα και λίγο ινδικό συναισθηματικό μελόδραμα αναδεικνύει την ομορφιά των μικρών πραγμάτων.