Μετά τη νίκη με τα μαύρα στη 2η παρτίδα, τόσο ο Κασπάροβ, όσο και το επιτελείο του θεώρησαν ότι είναι ένα ξεκίνημα πολλά υποσχόμενο, αν και το παιχνίδι του Κασπάροβ στην πρώτη παρτίδα δεν ήταν διόλου πειστικό. Λευκά: Κασπάροβ - Μαύρα: Μπελιάβσκι. Γκαμπί της βασίλισσας.

1. δ4 δ5 2. γ4 ε6 3. Ιγ3 Ιζ6 4. γδ5 εδ5 5. Αη5 Αε7 6. ε3 θ6 7. Αθ4 0-0 8. Αδ3 β6 9. Ιζ3 Αβ7 10. 0-0 γ5 11. Ιε5 Ιβδ7 Αυτή η κίνηση, χωρίς αμφιβολία, είναι πιο δυνατή από το 11... Ιγ6. Παρ' όλα αυτά, όπως θα το δείξει η 5η παρτίδα του ματς, δε λύνει ολοκληρωτικά το πρόβλημα των μαύρων. 12. Βζ3;!

Στην εποχή του ο Πίλσμπερι (Αμερικανός κορυφαίος που «έφυγε» όμως πολύ νέος, 1872-1906), γνωστός για την ιδιοφυΐα του, παρέσερνε αρκετά συχνά τους αντιπάλους του στο σύστημά του με τη βοήθεια της ριψοκίνδυνης κίνησης 12. ζ4. Αλλά οι καιροί αλλάζουν και ακόμα ένας μεγάλος συνδυαστικός παίκτης, όπως ο Κασπάροβ, δεν αποφασίζει σε ένα ματς τέτοιου επιπέδου να ριχθεί στην επίθεση τόσο άμεσα. 12... γδ4 13. εδ4 Ιε5 14. δε5 Ιδ7 15. Αε7 Το 15. Αη3 αξίζει προσοχής. 15... Βε7 16. Ιδ5 Βε5 17. Ιε7+ Ρθ8! 18. Ββ7 Ιγ5 19. Βζ3 Ιδ3 20. Ιγ6 Βε6 21. β3 Ιε5 22. Ιε5 Βε5 είναι εύκολο να πεισθεί κανείς ότι οι 10 τελευταίες κινήσεις ήταν πρακτικά φορσέ. Οι πολλές αλλαγές οδήγησαν σε ένα φινάλε καθαρά ισόπαλο. 23. Παε1 Βγ7 24. Πγ1 Βε7 και 1/2 (βλέπε διάγραμμα).

Για παίκτες με κλασική νοοτροπία, μια τέτοια μέθοδος αγώνα (ισοπαλία με τα μαύρα και προσπάθεια νίκης με τα λευκά) είναι αρκετά χαρακτηριστική και συνεπώς η τακτική του Μπελιάβσκι δεν εκπλήσσει κανέναν. Αλλά η διπλή ημι-αποτυχία του Κασπάροβ με τα λευκά, τον αναγκάζει να πάρει μέτρα.

Η 4η παρτίδα του ματς εξελίχθηκε πολύ άσχημα για τον Κασπάροβ. Για άγνωστους λόγους δε χρησιμοποίησε την «Αμυνα Τάρας» που του χάρισε μια επιτυχία και, προφανώς, πειραματίστηκε παίζοντας την «Αμυνα Νίμτσοβιτς» με μια παθητικότητα ξένη σ' αυτόν. Οπως θα έπρεπε να περιμένουμε, η κατάληξη του πειράματος ήταν θλιβερή. Την παρτίδα αυτή θα την δούμε αναλυτικά στον επόμενο «Ρ».