Στη «Δέσμη Προτάσεων» που παρουσίασε η ΓΣΕΕ, επέλεξε να παραθέσει «θέσεις» οι οποίες καταλήγουν σε κάποιες γενικές προτάσεις. Δεν υπάρχει δηλαδή μια λίστα με 10 ή 20 αιτήματα, αφήνοντας πολλά βολικά περιθώρια να συμπληρωθούν τα «κενά», ανάλογα με το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι». Στις προτάσεις αναγνωρίζεται ότι υπάρχει «κοινωνικό έλλειμμα» στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, παρ' όλα αυτά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στη διοίκηση της ΓΣΕΕ αναδεικνύουν το ζήτημα της τριμερούς χρηματοδότησης σε κυρίαρχο, από το οποίο εξαρτάται και η διεξαγωγή του «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης, αλλά και η ίδια η πορεία του... Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτό το κάνουν συνειδητά, γνωρίζουν δηλαδή ότι αυτή είναι η στιγμή για νέες κατακτήσεις και νέους αγώνες, επιλέγουν όμως την τακτική των προπαγανδιστικών «τρικ» για να σύρουν τους εργαζόμενους στην αδράνεια και στην απώλεια των δικαιωμάτων τους μέσα από το στημένο «διάλογο». Ετσι, παρόλο που δηλώνει η ΓΣΕΕ ότι το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πολιτικό και όχι οικονομικό και ότι πρώτα πρέπει να εξαλειφθούν οι κοινωνικές ανεπάρκειες του συστήματος, με τις προτάσεις της, αλλά και μέσα από αυτά που δεν προτείνει, ακυρώνει κάθε τέτοια απόπειρα.

Οι προτάσεις της, όπως ανασύρονται από το κείμενο, είναι:

- Τριμερής χρηματοδότηση για όλους τους ασφαλισμένους, δηλαδή και εκείνους που έχουν πρωτοασφαλιστεί πριν το 1993, για τους οποίους δεν υπάρχει σήμερα σχετική πρόβλεψη. Η ΓΣΕΕ ανάγει σε κύριο αυτό το ζήτημα, που παρ' όλη τη σημασία του δεν μπορεί από μόνο του να εξασφαλίσει ούτε την αύξηση, ούτε καν τη διατήρηση των παροχών της Κοινωνικής Ασφάλισης, ακόμη περισσότερο δεν μπορεί να εγγυηθεί τη μείωση της συμμετοχής του εργαζόμενου, μέχρι και την κατάργηση της εισφοράς του. Η πηγή της χρηματοδότησης του συστήματος σήμερα είναι αποκλειστικά οι εργαζόμενοι, γιατί αυτοί με την εργασία τους τροφοδοτούν και τους εργοδότες και το κράτος. Η ΓΣΕΕ το αγνοεί αυτό. Προτείνει επιπλέον τη συμπληρωματική χρηματοδότηση του συστήματος μέσα από την έκδοση ομολόγων, με την εγγύηση των μελλοντικών εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων!

Το σημαντικότερο όλων, όμως, ίσως είναι ότι: Δεν απαιτείται η επιστροφή των κλεμμένων, η πληρωμή εντέλει της Κοινωνικής Ασφάλισης από το κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο. Δε ζητείται η καταβολή των οφειλών από παρακρατημένες εισφορές και θεσμοθετημένους πόρους. Δεν απαιτείται επίσης να μην επιβαρυνθούν επιπλέον οι εργαζόμενοι με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.

- Η ΓΣΕΕ αξιώνει «ανατροπή των ρυθμίσεων του 2084/92 που αναγνωρίζουν ποσοστό αναπλήρωσης κύριας σύνταξης για τους νέους 60%». Αρνείται ωστόσο την κατάργηση των νόμων Σιούφα, υπερασπίζεται τη σημερινή «τάξη πραγμάτων» και την αντιασφαλιστική πολιτική λογική που υπηρετεί η κυβέρνηση και η ΝΔ. Ακόμη περισσότερο, δε λέει τίποτα για τη συνεχόμενη απαξίωση των συντάξεων, για το αν και με ποιο τρόπο πρέπει να αντιστραφεί η πτωτική πορεία τους, έτσι ώστε όχι μόνο να μην παραμείνουν στο σημερινό τους επίπεδο, αλλά και να αυξηθούν δραστικά στα πλαίσια των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών, που βάναυσα σήμερα αγνοούνται.

- Προτείνει φορολογικές μεταβολές, χωρίς να εξειδικεύει την πρόταση. Υπάρχουν όμως οι προηγούμενες δηλώσεις του Χρ. Πολυζωγόπουλου, σύμφωνα με τις οποίες προτείνεται φορολόγηση των «υψηλών εισοδημάτων». Και εδώ επιλέγεται η οδός μιας φορομπηχτικής πολιτικής, ενώ αγνοείται το ζήτημα της φορολόγησης των υπερκερδών της πλουτοκρατίας.

Η «Δέσμη Προτάσεων» της ΓΣΕΕ συμπληρώνεται επίσης από μια σειρά άλλες θέσεις, όπως: Κάλυψη των κοινωνικών ανεπαρκειών του συστήματος. Αναλογική σύνταξη για αυτούς που δε συμπληρώνουν τις προϋποθέσεις ασφάλισης. Μητρώο ασφαλισμένων. Κριτική στα φαινόμενα εισφοροδιαφυγής, εισφοροκλοπής και ανασφάλιστης εργασίας. Ενα γενικότερο αίτημα - παραδοχή της ΓΣΕΕ είναι πως η βιωσιμότητα της Κοινωνικής Ασφάλισης έχει να κάνει με την οικονομική ανάπτυξη, καθώς και με τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση της απασχόλησης.

Αυτό που δεν κάνει η ΓΣΕΕ είναι να μιλήσει για ποια απασχόληση και με ποιο τρόπο θα μειωθεί η ανεργία. Η εφαρμογή των νέων εργασιακών σχέσεων, της «απασχολησιμότητας», της μερικής απασχόλησης, της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας, της κάθε είδους «ελαστικότητας», μόνο σύνταξη και ασφάλιση δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στους εργαζόμενους. Αυτές δεν είναι και οι μόνες «ελλείψεις» του κειμένου των προτάσεων.