Η νέα απάντηση της εργατικής τάξης και του λαού στις αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές κυβέρνησης-κεφαλαίου, η απεργία στις 17 του Μάη, πρέπει να κάνει την Ελλάδα να ταρακουνηθεί. Να δείξει ότι οι εργαζόμενοι απορρίπτουν τον όποιο «κοινωνικό διάλογο» και συνεχίζουν δυναμικά τον αγώνα τους χωρίς καμία υποχώρηση. Κανένας να μη λείψει από την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 του Μάη. Να είναι ένας ακόμα αγωνιστικός σταθμός του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που θα τρομοκρατήσει το κεφάλαιο και όσους το υπηρετούν.

Με αυτά τα λόγια η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, μιλώντας χτες στους εργαζομένους των Διυλιστηρίων Ασπροπύργου, έθεσε ως επιτακτική ανάγκη την επιτυχία της απεργίας και ανέδειξε τη σημασία του αγώνα. Χαρακτηριστικό του αναβρασμού αλλά και της αγωνίας που επικρατεί μέσα στους εργαζόμενους για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι ότι καθ' όλη τη συζήτησή τους με τη Γενική Γραμματέα δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα, παρόλο που η συζήτηση κράτησε πάνω από μία ώρα.

Η Αλ. Παπαρήγα, τονίζοντας την ανάγκη συνέχισης του αγώνα, είπε: «Αυτός ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Θα έχει σκαμπανεβάσματα αλλά δεν πρέπει να σταματήσει. Μπορεί να υπάρξει κάποια στιγμή μία μικρή ανάπαυλα σε κάποιες μορφές πάλης. Αυτή η ανάπαυλα θα γίνει για να κατασταλάξουμε, να μελετήσουμε την πείρα μας και να δούμε το επόμενο βήμα. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι κουράστηκαν. Κουράστηκαν από τα προβλήματά τους. Ο αγώνας απαιτεί θυσίες αλλά δεν κουράζει. Στο κάτω κάτω ο αγώνας συγκεντρώνει δυνάμεις, καθαρίζει το μυαλό. Κούραση είναι να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, να πληρώνεις από την τσέπη σου, να αμφισβητείται το παρόν και το μέλλον των παιδιών σου και να μην ξέρεις τι να κάνεις.

Εμείς λέμε αγώνας ανυποχώρητος. Θα ακούσετε αγωνιστικά λόγια, αλλά πίσω από αυτά μπορεί ταυτόχρονα να μπαίνει και ο σπόρος της υποχώρησης του αγώνα. Στο κάτω κάτω οι εργαζόμενοι με τις συνελεύσεις τους, με τη συμμετοχή τους θα κρίνουν ηγεσίες, κόμματα και τους πάντες. Θέλουμε πραγματικά οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα η εργατική τάξη, να αναδειχτεί στην πιο πρωτοπόρα δύναμη της κοινωνίας. Να πάει πολύ μπροστά, ακόμα και να ξεπεράσει τις ηγεσίες σε αγωνιστικές διαθέσεις, και αλίμονο αν δεν τις ξεπεράσει. Εμείς δε φοβόμαστε όταν οι εργάτες πάνε μπροστά».

Αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά του αγώνα, υπογράμμισε τη σημασία του οργανωμένου συνειδητοποιημένου εργατικού κινήματος, που με συνέπεια, συνέχεια και χωρίς καμία υποχώρηση θα αναδειχτεί στην πρωτοπόρα δύναμη της κοινωνίας παλεύοντας για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων του λαού. Συγκεκριμένα, απαντώντας στην άποψη ότι ο αγώνας είναι πετυχημένος όταν είναι αυθόρμητος, τόνισε: «Εμείς κηρύσσουμε ότι είμαστε υπέρ του οργανωμένου συνειδητοποιημένου εργατικού κινήματος γιατί μόνο τότε θα βοηθήσει και την ανάπτυξη του μαζικού αυθόρμητου κινήματος. Αυθόρμητο κίνημα με άγνοια, χωρίς πληροφόρηση, δεν υπάρχει. Αυθόρμητο κίνημα είναι πραγματικά αυτό το κίνημα στο οποίο μπαίνουν λαϊκές μάζες με συνείδηση. Το μαζικό κίνημα δεν μπορεί να κλειστεί στα όρια ενός κόμματος και ενός συνδικάτου. Πρέπει να μπαίνουν στη μάχη με τη θέλησή τους όλοι οι εργατοϋπάλληλοι, ανεξάρτητα αν ακούν τη φωνή του ΚΚΕ ή όποιου άλλου. Ομως για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν ένα ορισμένο επίπεδο ταξικής συνείδησης και εμείς αυτή τη δουλιά κάνουμε. Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσουν το ΚΚΕ σήμερα 100% - αύριο μπορεί να γίνει - αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε να ανεβεί η πληροφόρηση, η γνώση και η συνείδηση».

Ιδιαίτερα για την απεργία στις 26 του Απρίλη επισήμανε: «Οι εργαζόμενοι είχαν μια ωρίμανση που όμως δεν είχε φανεί μέχρι τώρα. Βγάλανε τα συμπεράσματά τους από τις αντεργατικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη δεκαετία που πέρασε και αυτό εξέφρασαν εκείνη τη μέρα. Αυτό το λέγανε απλοί άνθρωποι που κατέβηκαν στην απεργία και δεν ήταν μέλη κομμάτων».

Αμέσως μετά την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια πήραν το λόγο και διατύπωσαν ερωτήματα που αφορούσαν κυρίως στα ζητήματα της ενότητας του εργατικού κινήματος και των πόρων για την ασφάλιση. Η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος απαντώντας τόνισε ότι το ΚΚΕ θεωρεί ως βασική προϋπόθεση για ριζικές αλλαγές στη χώρα την ενότητα της εργατικής τάξης, στη δράση αρχικά και μετέπειτα σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. «Διασπασμένη, είπε, εργατική τάξη σημαίνει μειωμένη αποτελεσματικότητα. Από την άλλη μεριά, μέσα στην εργατική τάξη, ενώ η ίδια είναι ενιαία και έχει τα ίδια προβλήματα, υπάρχουν και αναπτύσσονται αντιπαραθέσεις και διαφωνίες. Το ζητούμενο είναι, λοιπόν, πώς θα αναπτυχθεί η ενότητά της. Το ΚΚΕ σε αυτή την κατεύθυνση ασκεί κριτική στην αντίληψη που προωθεί το συμβιβασμό και τη συναίνεση γιατί δυσκολεύουν την ενότητα δράσης». Σε ό,τι αφορά στους πόρους επανέλαβε ότι αυτοί πρέπει να βρεθούν από το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος. Να φορολογηθούν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, το μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού να διατίθεται για το λαό και να επιστραφούν τα κλεμμένα, ενώ οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πληρώσουν ούτε μία δραχμή.

Καταλήγοντας, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε ότι πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες μέσα από απεργιακές επιτροπές αγώνα για να εμποδίσουν την εργοδοσία, που προσπαθεί να τρομοκρατεί τους συναδέλφους τους ώστε να μην απεργήσουν.