Στις 5 του Νοέμβρη στο Λονδίνο ο σύμβουλος του υπουργείου Εμπορίου των ΗΠΑ, Γιαν Καλίτσκι, μιλώντας σε σχετική συνδιάσκεψη για το θέμα της «απορρόφησης των ενεργειακών αποθεμάτων της Κασπίας» επισήμανε: «Στην περιοχή της Κασπίας υπάρχει πλήθος εμπορικών δυνατοτήτων, όμως αυτές συνδέονται με μεγάλο ποσοστό πολιτικού και οικονομικού ρίσκου κι η συμβολή στην επίλυση αυτών των προβλημάτων συνεχίζει ν' αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατευθύνσεις της ενεργειακής πολιτικής των ΗΠΑ στην Κασπία».

Κι εφόσον οι Αμερικάνοι τακτοποιούν τις «δουλειές» τους στην Κασπία, σε μεγάλο αναβρασμό συνεχίζει να βρίσκεται όλος ο πρώην σοβιετικός Καύκασος, κι οι χώρες βέβαια που βρέχονται από την Κασπία Θάλασσα. Στην περιοχή, βλέπετε, κινείται, πότε χρησιμοποιώντας το «καρότο» κι άλλοτε το «μαστίγιο», ο Στρόουμπ Τάλμποτ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και το... περίστροφό του στην κυριολεξία «καπνίζει»...

Μια χώρα με καταστραμμένη την οικονομία της, κυρίως λόγω της ανατροπής των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, αλλά και της διάλυσης της ΕΣΣΔ, με σχεδόν 1 στους 3 κατοίκους της να έχει πάρει το δρόμο της προσφυγιάς, για οικονομικούς λόγους, τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν δυνάμεις που αποφάσισαν να αλλάξουν «ρότα» στη χώρα.

Αυτές οι (κεντρώες πολιτικά) δυνάμεις, σ' αντίθεση με το ανασυγκροτημένο και αρκετά ισχυρό ΚΚ Αρμενίας, δεν επιδιώκουν βέβαια την επιστροφή της χώρας στο σοσιαλισμό, αλλά επιθυμούν την επαναπροσέγγιση της χώρας τους με τη Ρωσία. Ο προσανατολισμός τους αυτός, που στηρίζεται και από το ΚΚΑ, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κυρίως των ΗΠΑ, που επιθυμούν να προσδέσουν την Αρμενία και τις άλλες χώρες της περιοχής στο άρμα της εξάρτησής τους.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα στην Αρμενία δημιουργήθηκαν νέες ρωσικές στρατιωτικές βάσεις. Ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις ανέλαβαν από κοινού με τις αρμενικές να φρουρούν τα σύνορα αυτής της χώρας. Η Αρμενία εξοπλίστηκε με νέα υπερσύγχρονα ρωσικά όπλα και υπέγραψε μια σειρά συμφωνίες, διαφόρων επιπέδων με τη Ρωσία.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση ο πρωθυπουργός Σαρκισιάν δηλώνει: «Αν προχωρήσει η Ενωση Ρωσίας - Λευκορωσίας, η 3η χώρα που θα ενταχθεί σ' αυτήν θα είναι η Αρμενία». Ακριβώς μια βδομάδα αργότερα δολοφονείται μέσα στο Κοινοβούλιο της χώρας, μαζί με τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου Ντερμιτσιάν, κι άλλα πολιτικά στελέχη, όλοι τους σημαίνοντα μέλη του κεντρώου πολιτικού κόμματος. Η ενέργεια των δολοφόνων ήταν λεπτομερώς προετοιμασμένη. Οι «τρομοκράτες» είχαν αυστηρές διαταγές να εξοντώσουν συγκεκριμένους κρατικούς και πολιτικούς παράγοντες, τους οποίους μάλιστα για να σιγουρευτούν ότι τους σκότωσαν τους ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ με πυροβολισμούς στο κεφάλι. Μια ώρα νωρίτερα είχε αναχωρήσει από το Ερεβαν ο κ. Τάλμποτ...

Λίγο νωρίτερα, στο γειτονικό Αζερμπαϊτζάν είχε αποχωρήσει από την ηγεσία του αζερμπαϊτζανικού ΥΠΕΞ ο Ζουλφιγκάρ, ο οποίος, όπως κι οι δολοφονημένοι στην Αρμενία, διαφωνούσε με το αμερικανικό σχέδιο «ειρήνευσης» του Ναγκόρνο Καραμπάχ, που προσκόμιζε ο Αμερικανός «μπιστολέρο». Βέβαια αυτός στάθηκε πιο τυχερός από τους Αρμένιους ηγέτες.

Κοινό και στις δύο χώρες ότι οι Πρόεδροι της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν Κοτσαριάν και Αλίεφ, αντίστοιχα, που έμειναν εν ζωή, συμφωνούν με τα αμερικανικά σχέδια. Τα σχέδια αυτά βέβαια δεν προέκυψαν από τη φιλανθρωπία των ΗΠΑ για να λύσουν τη χρόνια άρμενο-αζερμπαϊτζανική διένεξη. Στόχοι τους είναι άλλοι και συγκεκριμένα: Ο έλεγχος όχι μόνο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Κασπίας και του Καυκάσου, αλλά και των δρόμων μεταφοράς τους προς τη Δύση.

Η επιδίωξη αυτή πριμοδοτεί τη λύση ενός αγωγού που θα διασχίζει: Αζερμπαϊτζάν - Ναγκόρνο Κραμπάχ - Αρμενία - Τουρκία και θα καταλήγει στο λιμάνι του Τσεϊχάν. Η λύση αυτή αν και πολύ πιο δαπανηρή απ' όλες τις άλλες, λόγω αποστάσεων, θεωρείται στρατηγικής σημασίας για τις ΗΠΑ, εξαιτίας της ανάγκης να τεθεί η Ρωσία «εκτός παιχνιδιού».

Τα σχέδια αυτά, εκτός από τις εξελίξεις στις άμεσα εμπλεκόμενες χώρες, που αναφέραμε παραπάνω, δεν είναι ανεξάρτητα από τις εξελίξεις που έχουμε στο ρωσικό Καύκασο, αλλά και στο Τατζικιστάν και την Κιργκιζία, όπου τις τελευταίες βδομάδες παρατηρείται έντονη δραστηριότητα ένοπλων μουσουλμανικών ομάδων, με στόχο την αστάθεια και την ανατροπή των αρχών. Να θυμίσουμε ότι αυτές οι δύο χώρες, εκτός από την ένταξή τους στην Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ) συμμετέχουν μαζί με την Ρωσία, την Κίνα και το Καζαχστάν σε μια περιφερειακή διακρατική ομάδα, στη λεγόμενη «Ομάδα της Σανχάης».

Οπωσδήποτε όμως πιο έντονες και βίαιες είναι οι εξελίξεις στον ρωσικό Καύκασο.

Οι επικίνδυνες εξελίξεις στο ρωσικό Καύκασο, θέτουν μπροστά στη Ρωσία τον υπαρκτό κίνδυνο διάλυσής ή έστω αποκοπής σημαντικών εδαφών της. Τεράστια ευθύνη γι' αυτό έχουν οι δεξιές δυνάμεις που ανατρέποντας το σοσιαλιστικό καθεστώς αναρριχήθηκαν στην εξουσία.

Λόγος γίνεται για ένα ευρύτερο σχέδιο δημιουργίας μιας «Ισλαμικής Δημοκρατίας» στον Καύκασο, η οποία θ' αποκόψει εδάφη από τη Ρωσία και θα δημιουργήσει ένα νέο προτεκτοράτο που θα αρχίζει από τη Μαύρη Θάλασσα και θα φτάνει στην Κασπία.

Το σχέδιο αυτό προβλέπει την απόσπαση μιας σειράς εδαφών από τη Ρωσία, αλλά συνδέεται και με άλλα ιμπεριαλιστικά σχέδια γενικότερου διαμελισμού της Ρωσίας, σε δυτική Ρωσία ή «Μοσκόβια», στη Σιβηρία και τον Καύκασο. Η αλλαγή αυτή θα ανατρέψει πλήρως τους συσχετισμούς των δυνάμεων, θα εξαφανίσει μια πυρηνική δύναμη, και θα την αντικαταστήσει με 3 ή και περισσότερα, πολύ πιο αδύνατα κράτη. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ έχουν άμεσο ενδιαφέρον από την προώθηση αυτών των σχεδίων, αφού βολεύουν και τα άμεσα σχέδιά τους για τον έλεγχο τόσο των κοιτασμάτων, όσο και των αγωγών πετρελαίου από την Κασπία.

Τα γεγονότα με την εισβολή των ένοπλων ισλαμιστών στο Νταγκεστάν τον Αύγουστο του '99, η απώθησή τους από τις ρωσικές ομοσπονδιακές δυνάμεις και η μεταφορά των μαχών στο έδαφος της Τσετσενίας, είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ενας άλλος κρίκος είναι οι προσπάθειες που γίνονται αυτήν την εποχή σε μια άλλη ρωσική αυτόνομη Δημοκρατία του Καυκάσου, την Καρατσάεβο-Τσερκέσια, με στόχο να ξεσηκωθούν οι Τσερκέσιοι και να ζητήσουν ξεχωριστή Δημοκρατία. Ηδη το τελευταίο διάστημα τμήμα των Τσερκέσιων έχει προχωρήσει σε ανάλογες διεκδικήσεις, μερικές απ' αυτές μάλιστα έγιναν με ένοπλο, βίαιο τρόπο σε βάρος των εκλεγμένων τοπικών αρχών.

Ολα αυτά τα σχέδια τα αυτονομιστικά κι αποσχιστικά κινήματα δεν προέκυψαν από μόνα τους. Σήμερα στη Ρωσία υπάρχουν 19 αυτόνομες Δημοκρατίες, πάνω από 100 έθνη και εθνότητες. Το κύριο όμως πρόβλημα εστιάζεται ακριβώς στον Καύκασο, στο ρωσικό «δρόμο» των πετρελαίων. Είναι κατά την άποψή μας φανερό, πως πίσω απ' αυτές τις ενέργειες βρίσκονται ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που υλοποιώντας τα σχέδιά τους προβοκάρουν κι ενισχύουν την εμφάνιση τέτοιων αποσχιστικών δυνάμεων, που τις εντάσσουν στα γενικότερα σχέδιά τους.

Οπως ήδη αναφέραμε, είναι επίσης φανερό ότι το καθεστώς Γιέλτσιν έχει τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Ρωσία. Οπως σωστά επισημαίνουν τα ΚΚ της Ρωσίας, η μόνη ουσιαστική λύση που μπορεί να δοθεί σ' αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να συνοδεύεται από την ανατροπή του καθεστώτος Γιέλτσιν και την επαναφορά της χώρας στο σοσιαλισμό. Η λύση της επιβολής μιας στρατιωτικής δικτατορίας στη Ρωσία, που συζητιέται έντονα, παραμονές των βουλευτικών εκλογών, απλώς θα καλύψει τέτοιου είδους ζητήματα κι είναι πιθανόν να τα επιδεινώσει.

Στη χώρα μας όμως, το τελευταίο διάστημα, ακούγονται ορισμένες κραυγές ενάντια στο φιλειρηνικό κίνημα και τους κομμουνιστές, με πρόφαση το θέμα της Τσετσενίας, κάνοντας συγκρίσεις με τη Νατοϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.

Αυτοί βέβαια που τα λένε αυτά προσπαθούν να «ψαρέψουν σε θολά νερά». Εξαπολύουν μια επίθεση στο φιλειρηνικό και κομμουνιστικό κίνημα, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός της έλλειψης ουσιαστικής πληροφόρησης γύρω από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Τσετσενία. Ετσι προχωρούνε σε χοντροκομμένες συγκρίσεις για να μπερδέψουν τον κόσμο: ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι οι «μεγάλες» δυνάμεις, ενώ Γιουγκοσλαβία και Τσετσενία οι «μικρές».

Χρειάζεται λοιπόν να βάλουμε ορισμένα πράγματα στη θέση τους. Μεταξύ των δύο περιπτώσεων, Γιουγκοσλαβίας - Τσετσενίας, υπάρχουν εμφανής διαφορές, τόσο στο καθαρά πληροφοριακό και τυπικό μέρος, όσο και στο ουσιαστικό. Ποιες είναι αυτές:

Α. Η Τσετσενία είναι τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας (και συγκεκριμένα 1 από τις 19 αυτόνομες Δημοκρατίες της), ενώ κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η Γιουγκοσλαβία, που άγρια βομβαρδίστηκε από τους Νατοϊκούς, ήταν επαρχία κάποιας χώρας του ΝΑΤΟ.

Β. Στην περίπτωση λοιπόν της Τσετσενίας έχουμε μια υπόθεση που αποτελεί εσωτερική υπόθεση μιας χώρας (της Ρωσίας), ενώ αντίθετα στη Γιουγκοσλαβία είχαμε μια προφανή επέμβαση κι επίθεση ενός πολιτικο-στρατιωτικού συνασπισμού (του ΝΑΤΟ) ενάντια σε μια κυρίαρχη κι ανεξάρτητη χώρα (τη Γιουγκοσλαβία).

Γ. Στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας έχουμε μια ηγεσία εκλεγμένη από το λαό της χώρας, ενώ στην Τσετσενία ένα μαφιόζικο καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί με τη βία των όπλων, εκπαραθυρώνοντας, στην κυριολεξία, τους εκλεγμένους βουλευτές από τα παράθυρα του κτιρίου του Κοινοβουλίου στο Γκρόζνι. Ενα φανατικό ισλαμικό καθεστώς που επιβάλλεται όλα αυτά τα χρόνια από κάποιες «ισχυρές πλάτες» ορισμένων κύκλων της Μόσχας (βλέπε Μπερεζόφσκι, Λέμπεντ κ.ά.), και διατηρείται με τη βία των όπλων, με χρήματα από τη ληστεία του ντόπιου πληθυσμού, του πετρελαιαγωγού Μπακού-Νοβοροσίσκ, του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών, αλλά κι από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από την ύπαρξή του.

Δ. Στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είχαμε μια χώρα και μια ηγεσία που αντιστάθηκε στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή των Βαλκανίων, ενώ στην Τσετσενία έχουμε μια (παράνομα εγκαθιδρυμένη) ηγεσία που είναι «πιόνι» στα χέρια των ιμπεριαλιστών. Κι όταν λέμε «πιόνι» εννοούμε πως είναι αυτή που χρησιμοποιείται από τους ιμπεριαλιστές στη λογική του «διαίρει και βασίλευε». Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος είναι η αποδυνάμωση κι η παραπέρα αποσύνθεση της Ρωσίας, η δημιουργία ενός ακόμη ιμπεριαλιστικού προτεκτοράτου, μιας «Ισλαμικής Δημοκρατίας» στον Καύκασο, από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Κασπία με στόχο τον έλεγχο των δρόμων πετρελαίων που περνούν από κει, όπως και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο νέος πόλεμος ξέσπασε μετά από προσπάθεια των ένοπλων ομάδων (περίπου 6.000 άντρες) του Τσετσένου Μπασάσεφ και του Ιορδανού Χατάμπ να εισβάλουν σε μια άλλη ρωσική επαρχία, το Νταγκεστάν, με στόχο να το αποσπάσουν κι αυτό από τη Ρωσία.

Ε. Τέλος, το αίμα που «ρέει» σήμερα στην Τσετσενία χύνεται και πάλι για την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και με ευθύνη όλων εκείνων που βοήθησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού και στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Στον καθένα είναι σήμερα φανερό ότι αν υπήρχε η ΕΣΣΔ δε θα είχαμε ούτε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ούτε πολύ περισσότερο, αυτόν στην Τσετσενία. Το ΚΚΕ αμέσως είχε επισημάνει τους κινδύνους που προβάλλουν για την ειρήνη και τους λαούς με την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ενώ όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας πανηγύριζαν για τις δήθεν «λεωφόρους» και τους δρόμους με τα «ροδοπέταλα» που δήθεν ανοίξανε. Μήπως όλοι αυτοί που στο παρελθόν κατηγορούσαν, πολεμούσαν την ΕΣΣΔ και πανηγύρισαν τη διάλυσή της θα πρέπει να κάνουν κάποτε την αυτοκριτική τους; Τουλάχιστον αν ντρέπονται να κάνουν κάτι τέτοιο, ας σταματήσουν να «ψαρεύουν σε θολά νερά»!

Οπως είναι γνωστό και με το λεγόμενο «Σύμφωνο Σταθερότητας στη ΝΑ Ευρώπη», γίνεται μια προσπάθεια τα μειονοτικά θέματα να χρησιμοποιούνται «νόμιμα» από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τις απανταχού επεμβάσεις τους. Εξαίρεση δεν είναι ούτε τα γεγονότα στην Τσετσενία. Οπως ανέφερε στο λόγο του: «Οι σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ», στις 8/11/1999 στην Κοπεγχάγη ο Α. Βέρσμποου, πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (σε συνάντηση που οργάνωσε το υπουργείο Εξωτερικών της Δανίας, με θέμα «Ρωσία: Δέκα χρόνια μετά»): «Δυστυχώς, πρέπει να σημειώσω, ότι η Τσετσενία μετατρέπεται σε σοβαρό πρόβλημα των διμερών μας σχέσεων...».

Τέσσερις μέρες μετά, στις 12/11/99 ο Ι. Σεργκέεφ, υπουργός Αμυνας της Ρωσίας, μιλώντας στη σύνοδο της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας της Ρωσίας, την οποία παρακολουθούσε και ο πρωθυπουργός της χώρας Β. Πούτιν, δήλωνε: «Περισσότερο ωφελημένες θα ήταν οι ΗΠΑ, αν η σύγκρουση στο Βόρειο Καύκασο συνέχιζε να σιγόκαιγε. Η Ρωσία θα ήταν υποχρεωμένη συνεχώς να ξοδεύει στον Καύκασο τις δυνάμεις της, κι ως αποτέλεσμα θα είχαμε την κυριαρχία των ΗΠΑ στην περιοχή».

Το θέμα της Τσετσενίας, όπως άλλωστε κι άλλα μειονοτικά, διεθνικά ζητήματα που μπορούν να εμφανιστούν σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, αποτελούν πλέον όχι μόνο μοχλό πίεσης, αλλά και μοχλό επέμβασης για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Συχνά μάλιστα οι ίδιες οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τα προκαλούν και τα αναδεικνύουν, για να πετύχουν τους στόχους τους. Θα πρέπει λοιπόν να αναμένουμε και στην περίπτωση της Τσετσενίας μια αύξηση της προπαγάνδας τους γύρω και από το θέμα, που θα αναπαράγεται κι από τα ντόπια έντυπα και μη φερέφωνά τους.

Για όλους λοιπόν τους παραπάνω λόγους, αν ήταν να διαδηλώσουμε και να διαμαρτυρηθούμε για την κατάσταση στην Τσετσενία και γενικά στον Καύκασο (όσο εκεί θα «καπνίζουν» τα μπιστόλια του Τάλμποτ και κάθε όμοιού του, οργανώνοντας κι υλοποιώντας νέες αιματοχυσίες για την υλοποίηση των σχεδίων τους) εμείς και πάλι στην αμερικάνικη πρεσβεία θα πηγαίναμε.