Αναφερόμαστε στο βιβλίο του υποψήφιου διδάκτορα στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου, Ανδρέα Μαράτου «Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης - Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και η εποχή του». Ομόψυχες με το περιεχόμενο της μελέτης ήταν οι ομιλίες των πανεπιστημιακών καθηγητών Αριστείδη Μπαλτά (προλογίζει το βιβλίο), Γιώργου Φουρτούνη και Λιάνας Θεοδωράτου (τέκνα και οι δύο Μακρονησιωτών), όπως και τα λιγοστά λόγια της Μαρίας Φαραντούρη, η οποία διάβασε τη γραπτή ομιλία του συνθέτη και έκλεισε τη βραδιά ερμηνεύοντας υπέροχα δύο τραγούδια του Μίκη («Το τραγούδι των συντρόφων» - στίχοι Κώστα Καρτελιά και «Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να 'ναι οι τελευταίοι» - στίχοι Μανόλη Αναγνωστάκη).

Ο Γ. Φουρτούνης χαρακτήρισε τη μελέτη «τομή για τη σφαιρική κατανόηση» του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, «του μείζονος συνθέτη της ελληνικής Ιστορίας, του ματαιωμένου αιτήματος του λαού, του μέλλοντος που δεν ήρθε, των αγώνων, της ήττας, των οραμάτων της ρωμιοσύνης, δηλαδή του λαού» και, μεταξύ άλλων, επισήμανε: «Το βιβλίο αυτό συμβάλλει στη συνέχιση της ουτοπίας».

«Εγχειρίδιο» για τα μαθήματά της για τη σύγχρονη Ελλάδα, μέσα από την ελληνική λογοτεχνία, τη γλώσσα και τη μελοποιημένη ελληνική ποίηση, αποκάλεσε το βιβλίο η Γ. Θεοδωράτου και τόνισε: «Το βιβλίο με δίδαξε ότι το έργο του Θεοδωράκη δεν είναι μουσική της ήττας, αλλά εξεγερσιακή ελπίδα και προοπτική, για την πραγματοποίηση της ουτοπίας αύριο».

Ο Αρ. Μπαλτάς θεωρεί ότι το βιβλίο «ανοίγει προοπτική περαιτέρω έρευνας», καθώς «εγγίζει την έννοια του υψηλού στην Τέχνη. Η έννοια του υψηλού στον Θεοδωράκη συναρτάται με την υψηλή ποίηση, με τη συμμετοχή του στους αγώνες του λαού. Το έργο του είναι συνάρτηση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Παλεύουμε για το παρόν και το μέλλον, αλλά και για τη δικαίωση του παρελθόντος. Για "να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση"».

Ζωγράφος, καθηγητής Φυσικής, παιδί αγωνιστών, ο Ανδρέας Μαράτος, από τη νεότητά του «ταγμένος με την υπόθεση του κομμουνισμού», νιώθοντας «εξόριστος σε μια κοινωνία και κουλτούρα αντίθετη από τα όνειρά του», σημαδεύτηκε από τη μουσική του Θεοδωράκη. Ξεκίνησε φιλοτεχνώντας πίνακες, εμπνευσμένους από αυτή τη μουσική. Μετά στράφηκε στην Ιστορία, για να την κατανοήσει βαθύτερα. Και έγραψε το βιβλίο «για να κατανοήσει ο αναγνώστης τη σχέση του έργου του Θεοδωράκη με την Ιστορία, με το παρόν και το μέλλον. "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή και από πολλούς. Και πρέπει να γυρίσουμε στο έργο του Θεοδωράκη», όπως είπε. Και όπως υπογραμμίζει εισαγωγικά στο βιβλίο του: «Ο θεοδωρακικός μουσικός κόσμος αποτελεί μια σύγχρονη ελεγεία ουτοπίας. Είναι η ελεγεία ενός ΟΧΙ ακόμη - τόπου. Ουτοπία κρυμμένη (...), μα περιμένει πάντα τα ακροατήρια που θα την ανακαλύψουν και θα τη συναντήσουν ξανά».