Ολο το προηγούμενο διάστημα τα βιολιά της κυβερνητικής προπαγάνδας έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στον ίδιο ρυθμό. Λένε ότι φταίνε οι διοικητικοί υπάλληλοι και ο απεργιακός τους αγώνας για την κατάσταση στα πανεπιστήμια, για το γεγονός ότι τα ιδρύματα μένουν κλειστά με συνέπειες στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η κυβέρνηση με την πολιτική της στέλνει στη διαθεσιμότητα και την απόλυση εργαζόμενους, και αυτό είναι που θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Η υποκρισία τους δεν έχει όριο όταν μια σειρά άλλες σχολές υπολειτουργούν, χάνονται μαθήματα και φοιτητές και σπουδαστές βρίσκονται μπροστά και στον κίνδυνο απώλειας του εξαμήνου ακριβώς επειδή η κυβέρνηση δε διορίζει το απαραίτητο προσωπικό.

Βέβαια, η τρομοκρατία και η συκοφάντηση του αγώνα των διοικητικών ήταν αναμενόμενη. Δεν είναι η πρώτη φορά που αστική κυβέρνηση επιτίθεται σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε απεργιακή κινητοποίηση, επενδύοντας στον «κοινωνικό αυτοματισμό», στην προσπάθεια να στρέψει μια μερίδα του λαού ενάντια σε άλλη. Η κυβερνητική επίθεση για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται ένα κίνημα που θα εξασφαλίζει το συντονισμό, τη συμμαχία με άλλα τμήματα εργαζομένων, θα εναλλάσσει τις μορφές πάλης, εξασφαλίζοντας την προοπτική του αγώνα. Εχουν ευθύνη αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που με τη στάση τους δε συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις συνελεύσεις των εργαζομένων στα ΑΕΙ είχαν από την αρχή επισημάνει ότι για αυτό το λόγο θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα για εγγραφές των πρωτοετών χωρίς να σταματήσει η απεργία. Επιπλέον, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αντιτάχθηκαν στο να ανοίξουν οι μισθοδοσίες και έθεσαν ότι όλες οι μέρες του αγώνα πρέπει να είναι μέρες δηλωμένης απεργίας. Πρέπει λοιπόν οι εργαζόμενοι να βγάλουν τα ανάλογα συμπεράσματα.