Στα τέλη Απριλίου του 1944 στους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας, αλλά και στον κατοχικό Τύπο, με φρίκη, οι πολίτες διάβαζαν την παρακάτω ανακοίνωση:

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Δεν υπήρχε η παραμικρή αυταπάτη πως οι δυνάμεις κατοχής θα πραγματοποιούσαν στο ακέραιο τις απειλές τους. Πολύ περισσότερο απ' όλους αυταπάτες δεν έτρεφαν οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που σήκωναν το βάρος της Εθνικής Αντίστασης και για το λόγο αυτό είχαν πληρώσει βαρύ τίμημα αίματος από την τακτική της αντεκδίκησης που ακολουθούσαν οι κατακτητές. Ετσι κυκλοφόρησαν χιλιάδες τρικ που καλούσαν το λαό να κινητοποιηθεί για να σωθούν από την εκτέλεση οι αγωνιστές - όμηροι. Στις συνοικίες υπήρχε αναβρασμός. Σε πολλά εργοστάσια οι εργάτες σταμάτησαν τη δουλιά. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές βγήκαν στους δρόμους. Στα υπουργεία και στις τράπεζες έγιναν συγκεντρώσεις και βγήκαν ψηφίσματα που απευθύνονταν προς την κυβέρνηση των Κουίσλινγκς του Ι. Ράλλη και προς το δήμαρχο της πρωτεύουσας, με την απαίτηση να ματαιωθεί η σφαγή. Πολλές γυναίκες, μανάδες, αδελφές, σύζυγοι κρατουμένων μαζεύτηκαν στη Μητρόπολη, ζητώντας την παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου, αλλά αυτός τους ξεκαθάρισε πως δεν μπορεί τίποτα περισσότερο να κάνει από το να παρακαλέσει το θεό!!! Ετσι ξημέρωσε η Πρωτομαγιά του '44 που έμελλε να είναι ματωμένη κι ως τέτοια να περάσει στην ιστορία.

Οι δυνάμεις κατοχής διάλεξαν τα θύματά τους από τους πατριώτες που ήταν έγκλειστοι στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Από τους 200 κομμουνιστές που επέλεξαν, οι 170, περίπου, ήταν πρώην κρατούμενοι της Ακροναυπλίας και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ανάμεσά τους φωτεινή μορφή ο ξεχωριστός εκείνος κομμουνιστής, το σύμβολο του αγώνα και της θυσίας, ο άνθρωπος που είχε υποχρεώσει ακόμη και τους κατακτητές να τον σέβονται, ο Ναπολέων Σουκατζίδης.

Ο Ναπολέων μπορούσε να σωθεί. Μπορούσε να γλιτώσει την εκτέλεση. Αλλά δεν «άρπαξε» την ευκαιρία που του έδωσε ο Γερμανός Διοικητής. «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων!», του είπε όταν διάβασε το όνομά του. «Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ' αυτούς που μπορούν να ζήσουν σε βάρος των άλλων. «Δέχομαι, κύριε Διοικητά, τη ζωή - του απάντησε - με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».

Ο Ναπολέων πήρε το δρόμο προς το θάνατο, κερδίζοντας να ζει αιώνια στις καρδιές του ελληνικού λαού σαν ένας από τους σημαντικότερους ήρωές του.

Οι 200 μελλοθάνατοι κομμουνιστές οδηγήθηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής - που ο λαός το ονόμασε «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς» - το πρωί της Πρωτομαγιάς του '44 και λίγο μετά τις 10 π.μ. άφησαν για πάντα τη ζωή, χτυπημένοι θανάσιμα από τα πυρά των φασιστών. Τελευταίες τους κουβέντες ήταν ο Εθνικός Υμνος και ζητωκραυγές για την πατρίδα και τη λευτεριά. Λίγο πριν αντικρίσουν, όμως, το εκτελεστικό απόσπασμα, κατάφεραν να γράψουν μερικές λέξεις στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα. Λέξεις γεμάτες ανθρωπιά, πόθο για τη ζωή, λέξεις γεμάτες ιδανικά. Σταχυολογούμε: «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές», έγραψε ο Μήτσος Ρεμπούτσικας. Κι ο Νίκος Μαριακάκης συμπλήρωσε: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος». Ο Κώστας Τσίρκας με ξεχωριστό τρόπο σημείωσε: «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Ολοι πάμε στη μάχη». Κι ο εργάτης Σάββας Σαββόπουλος συμπύκνωσε: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα πως ούτε στιγμή δε χάσαμε την πίστη στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης... Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου, με σκληρή δουλειά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».