Τη «γλώσσα» του αγώνα θα «μιλήσουν» και θα τη «μιλήσουν» ηχηρά αύριο, μέρα πανεργατικής παλλαϊκής απεργιακής κινητοποίησης, η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας. Τη μόνη «γλώσσα» που καταλαβαίνουν η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι και η μόνη που μπορεί να καταστήσει «κουρελόχαρτο» τη βαρβαρότητα που η κυβέρνηση είχε το θράσος να βαφτίσει «μεταρρύθμιση» του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Σ' αυτή την προσταγή οφείλει να υπακούσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Εχει χρέος με βάση τις ρεαλιστικές, στοιχειοθετημένες, προτάσεις των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, να δώσει νέα πνοή, νέα ώθηση στους αγώνες, να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια κλιμάκωσης, να μην ακυρώσει καθιστώντας την «ντουφεκιά στον αέρα», την αυριανή κινητοποίηση. Αυτή την ώρα, αυτό είναι το στοιχείο με βάση το οποίο όλοι θα κριθούν και πάνω απ' όλα θα κριθεί το ίδιο το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης.

Το έδαφος είναι πρόσφορο για μαζικούς συνεχείς αγώνες, «ποτίζεται» από τον αναβρασμό και την αγωνιστική ανάταση των ανθρώπων του μόχθου. Από τη δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση κάτω από την πίεση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και των χιλιάδων εργατών που συμπαρατάσσονται μαζί τους. Και προκαλεί οργή και αγανάκτηση ο συλλογισμός πως αν και οι άλλες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έτσι δρούσαν τα προηγούμενα χρόνια, αν δεν έτρεχαν ασθμαίνοντας στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων», πολλά δεινά για την εργατική τάξη θα είχαν αποτραπεί και ίσως να μην είχε καν αποτολμηθεί η ανακοίνωση της αντιασφαλιστικής λαίλαπας.

Και σήμερα, που σήμανε η ώρα της μάχης, αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επιχειρήσουν να αντιπαραθέσουν εκ νέου στη γλώσσα του αγώνα ένα νέο γύρο «κοινωνικού διαλόγου», θα είναι διπλά κατάπτυστες και υπόλογες γιατί ξέρουν καλύτερα από όλους ότι: Ακόμα κι αν η κυβέρνηση προτείνει διάλογο από μηδενική βάση, θα είναι απλά ένας ελιγμός, μια παγίδα θανατηφόρα. Η ίδια η εμπειρία βεβαιώνει πως σύντομα θα επανέλθει δριμύτερη, με νέα πιο σφοδρά μέτρα, που θα φέρουν και τη σφραγίδα της νομιμοποίησης από τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, κάθε τακτική, για να κερδίσει χρόνο, να οδηγήσει σε τετελεσμένα γεγονότα, να σαλαμοποιήσει και διαιρέσει το κίνημα και τους εργαζόμενους, και να καταφέρει τελικά το συντριπτικό πλήγμα στην κοινωνική ασφάλιση. Το προηγούμενο άλλων «κοινωνικών διαλόγων» επιβεβαιώνει περίτρανα του λόγου το αληθές. Καμιά εμπιστοσύνη, λοιπόν. Δε νοείται καμιά συμμετοχή του συνδικαλιστικού κινήματος στα τραπέζια των «κοινωνικών εταίρων». Κάτι τέτοιο αυτή την ώρα θα ισοδυναμεί με προδοσία σε βάρος της εργατικής τάξης.

Οι κατακτήσεις είναι αδιαπραγμάτευτες. Και ο «διάλογος» τώρα πρέπει και θα διεξαχθεί στους δρόμους, με τους όρους του ενιαίου και μαχητικού αγώνα. Οσο για τις «σειρήνες» που άρχισαν το «τραγούδι» του διαλόγου, όπου κι αν εντοπίζονται, πρέπει να απομονώνονται και να αντιμετωπίζονται δεόντως. Ο λαός ως άλλος «πολυμήχανος Οδυσσέας» είναι σίγουρο ότι θα κλείσει τα αυτιά και θα τις προσπεράσει, στο πλευρό του ΠΑΜΕ θα συνεχίσει το πολυκύμαντο ταξίδι της πάλης και της σύγκρουσης, με ενδιάμεσες στάσεις την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων του και με τελικό προορισμό τη δική του, καταδική του «Ιθάκη».