Μιλάμε, φυσικά, για άλλη μια επιχείρηση - φιλέτο, στα χέρια μεγαλοκαρχαρία, η οποία παρήγε π.χ. πολυεστέρα, που χρησιμοποιείται σε μια σειρά προϊόντα, από κουμπιά μέχρι πολυεστερικές λέμβους ή πουλβερόλ που χρησιμοποιείται για το σμάλτο στα ψυγεία. Εχει, επίσης, σαράντα ιδιόκτητες δεξαμενές και το μοναδικό στην Ελλάδα λιμάνι (15 στρέμματα, το νοικιάζει από το Δημόσιο) με άδεια διακίνησης χημικών. Από διάφορες πληροφορίες που κατά καιρούς ακούγονται και διερευνητικές κινήσεις άλλων επιχειρηματιών στην περιοχή φαίνεται ότι η παραγωγική μονάδα οδεύει στην απαξίωση, και υπάρχει ενδιαφέρον μόνο να πάρει κανείς και να λειτουργήσει το λιμάνι και τις δεξαμενές. Κάποιες διαδικασίες κατάσχεσης που έχουν ξεκινήσει και η εκκίνηση πλειστηριασμού οδηγούν τους εργαζόμενους σε σκέψεις ότι όλη τελικά η έκταση μπορεί να ξεπουληθεί σε κάποιον άλλον «επενδυτή» έναντι πινακίου φακής.

Φυσικά, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετά τόσους μήνες απραγίας και απληρωσιάς θέλουν όσο τίποτε, έστω το λιμάνι να δουλέψει, ακόμα ακόμα να αφαιρεθεί από τη ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ η άδεια και να δοθεί σε κάποιον άλλο να ξαναπάρουν μπρος οι μηχανές. Η καθημερινότητα είναι σκληρή, τα όποια χρήματα τους εξασφάλισε ως μηνιάτικο η διαδικασία της επίσχεσης (460 - 500 ευρώ) σταματούν να καταβάλλονται πάνω στο χρόνο, τον Οκτώβρη, για κάποιους έχουν σταματήσει ήδη, και βιώνουν καταστάσεις απόγνωσης: «Ολοι οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Ζω με τη σύνταξη της πεθεράς. Είμαστε δυο άνεργοι στο σπίτι, εγώ και η γυναίκα μου, δεν μπορούμε να στείλουμε παιδιά στο φροντιστήριο, δεν μπορούμε να τα στείλουμε να σπουδάσουν, υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης. Σε όποια οικογένεια ακούσουμε να δουλεύουν και οι δύο στο αντρόγυνο, τους ζητάμε αυτόγραφο...», μερικές από τις φράσεις που ακούστηκαν.

Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ στη Ριτσώνα ανήκουν στον όμιλο «Μηχανική» του Εμφιετζόγλου. Οπως μας περιγράφει την κατάσταση ο γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων, Δημήτρης Κόκκινος, το εργοστάσιο τα τελευταία χρόνια ήταν στο φουλ της παραγωγής του με κέρδη. Κι όμως, μέσα Οκτώβρη 2010 ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στη μισθοδοσία των εργατών, που τον Απρίλη 2011 έφτασαν τους πέντε μήνες. Τον Ιούνη 2011 οι εργάτες προσχώρησαν στην πρώτη επίσχεση. Το Νοέμβρη η εργοδοσία έπεισε τους εργάτες λόγω παραγγελιών που είχε να δουλέψουν υποσχόμενη ότι θα ξεκινήσει καταβολές χρημάτων. Αθέτησε τη δέσμευση. Τον Απρίλη 2012 η καθυστέρηση στις καταβολές μισθών έφτασε τους δώδεκα μήνες, και οι εργάτες έκαναν τη δεύτερη επίσχεση. Το Δεκέμβρη 2012 υποσχόμενη πάλι πληρωμές, τους έπεισε να της ξαναβγάλουν παραγγελίες, όμως καθυστέρησε ξανά μισθούς και μάλιστα τους είπε ότι θα τους απασχολεί εκ περιτροπής μία μέρα τη βδομάδα, τέσσερα ένσημα στο μήνα, σκάρτα 150 ευρώ το μήνα. Οι εργαζόμενοι δεν το δέχτηκαν και έκαναν νέα επίσχεση.

Παλαιότερα, επί ιδιοκτησίας Τσαούσογλου, δούλευαν εκεί 630 εργάτες. Αφού κατασχέθηκε η επιχείρηση από την Εθνική Τράπεζα, την περίοδο 1989 - 1992 έπεσε στα 350, από το 1994 που πέρασε στα χέρια του Εμφιετζόγλου δούλευε με 120 ώσπου σταδιακά έπεσε στους 40 (με 40.000 μηνιαία μισθοδοσία που αρνείται εδώ και 22 πλέον μήνες να τους την καταβάλλει). Ωστόσο, επειδή είχε παραγγελίες έπαιρνε και εργάτες με σύμβαση απέξω, ως και επιπλέον 70 άτομα.

Από το Σωματείο σημειώνουν ότι ο βιομήχανος ζητά δάνεια και εγγυητικές επιστολές από τράπεζες ώστε να εξασφαλίσει κεφάλαιο κίνησης και υποστηρίζει ότι με τις παραγγελίες που έχει μπορεί να κάνει και 130 προσλήψεις. Αρα αντικείμενο υπάρχει. Αλλωστε, το εργοστάσιο, σε συνολική έκταση πάνω από 400 στρέμματα, είναι μονοπώλιο στην Ελλάδα (άλλο ένα στα χέρια ιδιώτη) σε σωλήνες συγκεκριμένων διαμέτρων, και μπορεί να παράγει από τις πιο δυνατές σωλήνες πετρελαίου στον κόσμο συνδυάζοντας υψηλή ποιότητα με χαμηλή τιμή, πετυχαίνοντας συνεχείς εξαγωγές στις ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν κλεισμένες παραγγελίες 30 εκατ. ευρώ, αλλά ο βιομήχανος επιλέγει να μη δώσει 300.000 ευρώ στους εργάτες για να ξεκινήσει η παραγωγή.

Και εδώ οι εργάτες αντιμετωπίζουν τραγικές καταστάσεις. Ανθρωποι που πέρασαν την πύλη του εργοστασίου το 1972, 14 χρόνων παιδιά και τώρα αισθάνονται όμηροι του εργοδότη που δεν τους πληρώνει, δεν τους ασφαλίζει, κι ενώ έχουν κολλήσει πάνω από 11.000 ένσημα, δεν μπορούν να βγουν στη σύνταξη λόγω των απάνθρωπων ορίων ηλικίας του νέου Ασφαλιστικού. Εργάτες του εργοστασίου σιτίζονται στα συσσίτια της Μητρόπολης, σε έναν κόπηκε το ρεύμα κι επανασυνδέθηκε με χρήματα από έρανο των συναδέλφων του, με πραγματικό εισόδημα 3.000 ευρώ φορολογούνται βάσει των τεκμηρίων για 9.000 κ.ο.κ. Ανοίγουν την κουβέντα και παραπέρα: «Τι συμφέρον έχει ο άνεργος να απολυθεί και ο δημόσιος υπάλληλος; Αλλος ένας άνεργος δίπλα του δε θα είναι; Αλλά και τι υποκρισία, όλοι αυτοί οι υπουργοί και βουλευτές που ψήφισαν νόμους ώστε να απολύονται άνθρωποι, να αυξάνεται η ανεργία, τώρα να λένε στους δημόσιους υπαλλήλους "μη φωνάζετε, δεν βλέπετε τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα;". Είναι σαν να έγινε το φονικό και πάνω από το φέρετρο να κλαίει μαζί με τους συγγενείς κι ο φονιάς...».

Στις εγκαταστάσεις της ΝΕΟΣΕΤ, στο Βασιλικό, αποθήκες και γραμμή παραγωγής, πρώην εργάτες και εργάτριες στέκουν έξω από την πύλη του εργοστασίου παλεύοντας για το δίκιο τους, το μισθό τους, τη δουλειά τους, την αξιοπρέπειά τους.

Οι Γιάννης Χρυσάγης και Θανάσης Σκλαβούνης, από τη διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων, επεξηγούν πως σε μια τετραετία η μονάδα από τους 400 εργάτες έπεσε στους περίπου 120. Πως η εργοδοσία (Κ. Αλεξανδράκης) με πρόσχημα οικονομικά προβλήματα και εκκλήσεις «να βάλουν πλάτη» οι εργαζόμενοι, ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, επιχείρησε κιόλας να επιβάλει στην πράξη την εκ περιτροπής εργασία εκβιάζοντας τους εργάτες να υπογράφουν άδεια άνευ αποδοχών μια - δυο μέρες τη βδομάδα. Πως απέλυσε κιόλας εκδικητικά εργάτες επειδή δεν υπέγραψαν. Οι καθυστερήσεις ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2011 ώσπου Φλεβάρη του 2013 να είναι έξι μήνες μέσα. Μάλιστα, λέγοντας ότι δεν έχει μία να τους δώσει, τους προέτρεψε να φύγουν κι όποτε βρει θα τους ξοφλήσει, όποτε πάρει κάποια χρήματα από πώληση, εκποίηση των εγκαταστάσεων..! Από το Φλεβάρη και μετά δεν τους βάζει ούτε τα ένσημα.

Είναι και αυτοί σε επίσχεση με την αγωνία πότε θα βρεθεί κάποιος να ξαναδουλέψει το εργοστάσιο, που έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για καλό έπιπλο, καθώς, όπως λένε οι εργάτες χαρακτηριστικά, «η Εύβοια τελείωσε, δεν έχει τίποτε, δεν υπάρχει δουλειά πουθενά». Και εδώ έχουν κάνει εράνους μεταξύ τους να βοηθήσουν οικονομικά κάποιους συναδέλφους που είναι πλέον στα όρια της εξαθλίωσης, υπάρχουν άνθρωποι που τους κόπηκε το ρεύμα, τρέχουν για διακανονισμούς με τις τράπεζες, δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα τρέχοντα...