«Η διάλυση μέσω της συγχώνευσης των δομών απεξάρτησης θα υποθηκεύσει το μέλλον χιλιάδων νέων παιδιών. Αυτή η πράξη είναι εγκληματική και δεν πρέπει να περάσει», είναι το μήνυμα που στέλνει το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) με αφορμή τις διαρροές για συγχώνευση του ΚΕΘΕΑ με τον ΟΚΑΝΑ. Καλεί μέσα από τα παραρτήματά του σε όλη την Ελλάδα, σε ευρείες συσκέψεις μαζικών φορέων για τη συσπείρωση δυνάμεων στην πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και στο μπλοκάρισμα της συγχώνευσης των δομών απεξάρτησης.

Παράλληλα, με ανακοίνωσή του, το ΕΣΥΝ θέτει μερικά σημαντικά κι εύλογα ερωτήματα, όπως: «Πώς είναι δυνατόν να συγχωνευθεί η υποκατάσταση με τα "στεγνά" θεραπευτικά προγράμματα; Η παροχή υποκαταστάτων οφείλει να είναι πολύ υψηλών προδιαγραφών, αυτόνομη οικονομικά, διοικητικά, λειτουργικά και να παρέχει υπηρεσίες σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, μέσα από εξειδικευμένες υλικοτεχνικές υποδομές με άρτια ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό. Δυστυχώς το προσωπικό αυτό απαξιώνεται και οι εξειδικευμένες δομές έχουν αντικατασταθεί από τα υπόγεια των νοσοκομείων.

Αλήθεια πώς μπορεί να συνυπάρξει η άποψη της χρόνιας υποτροπιάζουσας νόσου που υποστηρίζει η ηγεσία του ΟΚΑΝΑ με την άποψη ότι η χρήση και η εξάρτηση είναι προσωπική αλλά ανελεύθερη επιλογή ενός τρόπου ζωής που μπορεί να ανατραπεί εάν κάποιος το θέλει και είναι αποφασισμένος γι' αυτό; Πώς είναι δυνατόν να βάζει κανείς στο ίδιο τσουβάλι το 60-70% αποθεραπείας των "στεγνών" θεραπευτικών προγραμμάτων με τη διά βίου χορήγηση υποκαταστάτων; Μήπως μεταξύ άλλων ο στόχος είναι να μετατραπούν τα "στεγνά" προγράμματα σε μονάδες ψυχοκοινωνικής στήριξης της υποκατάστασης»;

Το ΕΣΥΝ αναφέρει ακόμη ότι συρρίκνωση σημαίνει καταργήσεις των ελάχιστων σύμφωνα με τις ανάγκες της χώρας δομών και απολύσεις των ήδη ελάχιστων εργαζομένων σε αυτές. «Ετσι ανοίγει ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών απεξάρτησης που οριστικοποίησε νομοθετικά ο νόμος 4139. Πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσουν τα Κέντρα Πρόληψης χωρίς θεσμικό πλαίσιο, υποχρηματοδοτούμενα και με τους εργαζόμενους απλήρωτους για 6 και πλέον μήνες; Και τα "στεγνά" θεραπευτικά προγράμματα όταν δεν χρηματοδοτούνται επαρκώς και με τους εργαζόμενους να έχουν χάσει το 40% των αποδοχών τους»;