Οπως επισημαίνει η ΕΕΝΣ τα περιθώρια τελείωσαν για τους εργαζόμενους. Η παράταση του επαίσχυντου μέτρου της εκ περιτροπής εργασίας με μία μέρα δουλειά τη βδομάδα που προετοιμάζει η εργοδοσία για άλλους τρεις μήνες - και έχει επιβάλει από τις 18 του Απρίλη του 2012 - «θα αποτελειώσει τους εργαζόμενους και θα βάλει οριστική ταφόπλακα στο Ναυπηγείο Σκαραμαγκά αλλά και στη Ναυπηγική Βιομηχανία συνολικότερα». Και σημειώνει για τα αραβογερμανικά μονοπώλια που λυμαίνονται το ναυπηγείο: «Τους "σωτήρες τους", τους είδαμε, τους ζήσαμε, δεν τους θέλουμε άλλο, ούτε αυτούς, ούτε καινούργιους που πιθανόν θα προκύψουν, τους πληρώσαμε ήδη ακριβά».

Για την τακτική της πλειοψηφίας του σωματείου δηλαδή των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ σημειώνει ότι φέρουν «σοβαρές ευθύνες». Σκόπιμα η πλειοψηφία με στόχο τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και την εκτόνωση της αγανάκτησής τους, συμπαρατάχθηκε με τις «σάπιες συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΠΟΕΜ και ΓΣΕΕ». Περιορίστηκαν σε εκτονωτικές τουφεκιές και συναντήσεις στα υπουργεία. Και συνεχίζει: «Η άρνηση της πλειοψηφίας της ΤΡΙΑΙΝΑΣ, να δημιουργήσει προϋποθέσεις συντονισμού με τους εργαζόμενους και τα σωματεία των άλλων Ναυπηγείων και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, αλλά και του κλάδου συνολικά, που θα ήταν μια σιδερένια γροθιά ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, περιόριζε αντικειμενικά την παρέμβασή μας και άμβλυνε την πίεση που χρειαζόταν σε τέτοιες περιπτώσεις». Με τη στάση της η πλειοψηφία συνειδητά έσπειρε «την απογοήτευση και την ηττοπάθεια με αποτέλεσμα σταδιακά η συμμετοχή των εργαζομένων να λιγοστεύει».

Η ΕΕΝΣ απαιτεί να γίνει άμεσα γενική συνέλευση και τονίζει: «Τώρα, πρέπει να στρίψει το τιμόνι του Σωματείου σε άλλη κατεύθυνση. Να σταματήσουν οι αυταπάτες, ούτε η κυβέρνηση, ούτε η εργοδοσία, ούτε οι δικηγόροι μπορούν να δώσουν λύση προς όφελός μας, αν εμείς δε βγούμε δυνατοί στο προσκήνιο με τους συμμάχους μας που είναι πρώτα και κύρια οι εργαζόμενοι του κλάδου». «Μόνο έτσι θα κερδίσουμε το δίκιο μας, θα δημιουργήσουμε προϋποθέσεις , να τους φρενάρουμε. Να τους σταματήσουμε, να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε το ψωμί των παιδιών μας. Να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση των αναγκών μας, να ζούμε με αξιοπρέπεια τις οικογένειές μας».