ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Ο νέος αυτός είχε πάρει το πιστόλι από ένα ντουλάπι του σπιτιού του, όπου ο πατέρας του είχε τοποθετήσει συλλογή πυροβόλων όπλων. Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι ο λεπτούλης και με πρόσωπο μωρού, χαμογελούσε καθώς εκσφενδόνιζε τις 36 περίπου σφαίρες στην αίθουσα αγοριών. Επίσης, οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν, είπαν ότι παραδόθηκε γονατιστός στην τουαλέτα του σχολείου, λέγοντας: «Είμαι εγώ μόνον». Σχετικά, ο σερίφης Τζέρι Λιούις είπε: «Ο κατηγορούμενος πυροβολούσε τυχαία οποιονδήποτε περνούσε γύρω του». Ο καταιγισμός αυτός έτρεψε τους 1.900 κατατρομαγμένους μαθητές και μαθήτριες σε άτακτη φυγή.

Ορισμένοι συμμαθητές του είπαν ότι πρόσφατα είχε πει πως θα έφερνε ένα όπλο στο σχολείο, αλλά πρόσθεσε ότι αστειευόταν και, έτσι, κανένας δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά. Ο νέος αυτός και ο πατέρας του, Τσαρλς, ήρθαν στην Καλιφόρνια το περασμένο καλοκαίρι μετά το διαζύγιο των γονιών του στην πολιτεία Μέριλαντ. Η μητέρα του έμεινε εκεί.

Το έγκλημα αυτό ήταν το συγκλονιστικότερο επεισόδιο σχολικής βιαιότητας μετά την αιματοχυσία στις 20 Απρίλη 1999 στο Γυμνάσιο Κολουμπάιν στο Λίτλετον της πολιτείας Κολοράντο. Εκεί δυο έφηβοι, ο Ερικ Χάρις και ο Ντάιλαντ Κλέμποντ, έβαλαν βόμβες στο σχολείο τους, σκότωσαν 12 συμμαθητές τους και ένα δάσκαλο και τραυμάτισαν 23 άλλα άτομα, προτού αυτοκτονήσουν οι ίδιοι.

Ομως, το κακό δε σταμάτησε εδώ. Την επόμενη κιόλας μέρα (6/3) σε πέντε σχολεία της Νότιας Καλιφόρνιας συνελήφθησαν πέντε μαθητές, που σχεδίαζαν βίαιες επιθέσεις, όταν άλλοι μαθητές, που είχαν ακούσει γι' αυτό, τους κατέδωσαν στις αρχές. Η πιο επικίνδυνη από τις συνωμοσίες αυτές, που αποτράπηκαν, σχετιζόταν με δυο 17χρονους μαθητές του Γυμνασίου Μόνιουμεντ στην πόλη Τουεντινάιν Παλμς της Καλιφόρνιας, που πιάστηκαν, έπειτα από την κατάδοσή τους από μια συμμαθήτριά τους. Τους άκουσε να μιλάν για κατάλογο θυμάτων και το είπε στους γονείς της. Το κορίτσι το έκανε αυτό, αφού άκουσε για το εγκληματικό όργιο στο Γυμνάσιο Σαντάνα. Αστυνομικοί βρήκαν ένα όπλο στο σπίτι του ενός από τους δυο αυτούς νέους και έναν κατάλογο με τα ονόματα των υποψήφιων θυμάτων στο σπίτι του άλλου.

Σε μια άλλη περίπτωση, στις 7/3, μια νέα 14 ετών πυροβόλησε και τραυμάτισε στον ώμο μια 13χρονη συμμαθήτριά της στην κατάμεστη καφετερία του ρωμαϊκού καθολικού σχολείου στην πόλη Ουίλιαμσπορτ της Πενσυλβάνιαώ1ν αξιωματούχο του σχολείου αυτού, ενώ εκατοντάδες παιδιά έτρεχαν προς την έξοδο για να σωθούν. Το θύμα νοσηλεύεται.

Ωστόσο, αυτό το άγριο ξέσπασμα της εγκληματικότητας ανάμεσα σε νεαρά παιδιά δεν είναι κάτι πρωτόφαντο σ' αυτή τη χώρα. Ανάλογα κρούσματα εκδηλώθηκαν και παλιότερα. Ας δώσουμε μερικά δείγματα.

• Στις 25/2/2000: Ενα εξάχρονο αγόρι πυροβόλησε και σκότωσε ένα κορίτσι της ίδιας ηλικίας, ενώ ήταν στην πρώτη τάξη ενός Δημοτικού Σχολείου της Κοινότητας Μάουν Μόρις της πολιτείας Μίσιγκαν. Δεν κατηγορήθηκε, λόγω νεαρής ηλικίας.
• Στις 6/12/1999: Ο διακεκριμένος μαθητής Σεθ Τρίκεϊ, 13 ετών, τραυμάτισε τέσσερις συμμαθητές του σε αγροτική περιοχή της πολιτείας Οκλαχόμα - και κατόπιν κραύγασε: «Είμαι τρελός!».
• Στις 20/5/1999: Ο δευτεροετής μαθητής Τ. Τζ. Σόλμον τραυμάτισε μαθητές του Γυμνασίου Χέριτετζ στην πόλη Κόνιερς της Τζόρτζια μετά την εγκατάλειψή του από την φίλη του.
• Στις 20/4/1999: Το μακελειό στο Γυμνάσιο Κολουμπάιν, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
• Στις 21/5/1998: Ο 15χρονος Κιπ Κίνκελ, που είπε στους αστυνομικούς, ότι «δεν είχε άλλη επιλογή», σκότωσε τους γονείς του και κατόπιν εξαπόλυσε επίθεση στο Γυμνάσιο Θόρσταν της πόλης Σπρίνγκφιλντ της Ορεγκον, όπου σκότωσε 2 μαθητές και τραυμάτισε 22 άλλους.
• Στις 19/5/1998: Τρεις μέρες πριν την αποφοίτησή του, ο 18χρονος άριστος μαθητής Τζέικομπ Ντέιβις άνοιξε πυρ στο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων του γυμνασίου στην πόλη Φάγιετβιλ του Τενεσί, σκοτώνοντας ένα συμμαθητή του, που είχε ραντεβού με την πρώην φίλη του.
• Στις 24/3/1998: Τέσσερα κορίτσια και ένας δάσκαλος πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν και 10 άλλα άτομα τραυματίστηκαν στη Σχολή Μέσης Παιδείας της πόλης Τζόνσμπορο του Αρκανσο. Δυο αγόρια, ο 11χρονος Αντριου Γκόλντεν και ο 13χρονος Μίτσελ Τζόνσον καταδικάστηκαν για φόνο.
• Την 1/12/1997: Τρεις μαθητές σκοτώθηκαν και πέντε άλλοι τραυματίστηκαν σε ένα διάδρομο του Γυμνασίου Χιθ στο Ουέστ Πάντεκα του Κεντάκι. Ενα κορίτσι έμεινε παράλυτο. Ο 14χρονος Μάικλ Καρνίλ ομολόγησε ενοχή, αλλά βρέθηκε διανοητικά άρρωστος.

Αναφερόμενος σε όλο αυτό το περίπλοκο πρόβλημα, ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Νόρθιστερν, Τζέιμς Αλαν Φοξ, αποφάνθηκε ότι στις δεκαετίες του 1970, 1980 και στις αρχές του 1990 υπήρξε μια χούφτα βίαιων σκοτωμών σε σχολεία, από μαθητές, αλλά ήταν μεμονωμένα επεισόδια και δεν ακολουθήθηκαν από μαθητές σε άλλα σημεία της χώρας. Από το 1996, όμως, όταν ένας μαθητής γυμνασίου, ονόματι Μπάρι Λούκατς, του Μόζες Λέικ της πολιτείας Ουάσιγκτον, πήγε σε ένα μάθημα μαθηματικών και σκότωσε τρεις συμμαθητές του, είχαμε ένα ξέσπασμα σχολικών πυροβολισμών. «Το πρόβλημα - είπε -είναι ότι όσο πιο συχνά γίνεται, τόσο πιο πιθανό είναι να συνεχίζεται».

Το φλέγον ερώτημα, όμως, παραμένει: Γιατί τόση διόγκωση εγκλήματος ανάμεσα στους νέους; Απαντώντας σε πρωτοσέλιδο ειδησεογραφικό άρθρο (7/3) στους «Τάιμς Νέας Υόρκης» (ΝΥΤ) με τον τίτλο «Αφθονία έντονων επιθέτων, αλλά όχι απαντήσεις για τους σκοτωμούς», ένας αναγνώστης από το Σικάγο, ονόματι Τζον Ε. Κόλμπερτ, σε επιστολή του, που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 9/3, έλεγε: «Διάβασα το άρθρο σας με αυτόν τον τίτλο. Τα παιδιά απαντούν στη βία με τη βία. Βλέπουν εκτελέσεις επικυρωμένες από το κράτος, εχθροπραξίες και απειλούμενη βιαιότητα. Βλέπουν μορφές εξουσίας - γονείς και την αστυνομία - να χρησιμοποιούν βία για πειθαρχία, να διδάσκουν μαθήματα και να ασκούν έλεγχο. Βλέπουν επιχειρήσεις να προσφεύγουν στη βία των μέσων μαζικής επικοινωνίας για να πουλήσουν προϊόντα και υπηρεσίες.

Δεν είναι, λοιπόν, μυστήριο ότι αυτά τα ίδια παιδιά χρησιμοποιούν βία για να λύσουν τα προβλήματά τους, να προβάλλουν απόψεις, να προσελκύσουν την προσοχή. Πράγματι, η Αμερική είναι χτισμένη πάνω στη βία, ευημερεί πάνω στη βία και θα ταρακουνηθεί, αν "χάσει τα ναρκωτικά της"».

Και έκλεινε ο αναγνώστης: «Το μυστήριο είναι τούτο: Γιατί τέτοιο τρίψιμο χεριών για τον πυροβολισμό στο Σάντι της Καλιφόρνιας, όταν μέσα στις πόλεις συμβαίνουν πυροβολισμοί σε σχολεία ή κοντά σ' αυτά κάθε μέρα και περνάνε ουσιαστικά απαρατήρητοι από τη χώρα;».

Αναμφισβήτητα, σοβαρότατο πρόβλημα είναι η άνετη απόκτηση δολοφονικών μέσων. Σε κύριο άρθρο τους (6/3) με τον τίτλο «Οπλα στα χέρια νέων», οι «ΝΥΤ», αφού παρατηρούσαν ότι οι πυροβολισμοί την προηγούμενη μέρα (5/3) στο προάστιο του Σαν Ντιέγκο ολοφάνερα ήταν οι χειρότεροι μετά τη φοβερή δολοφονική επιδρομή του Απρίλη 1999 στο Γυμνάσιο του Κολουμπάιν, έγραφαν: «Αλλά υπήρξαν και άλλοι. Τον περσινό Φλεβάρη, για παράδειγμα, ένας πρωτοετής μαθητής στο Μίσιγκαν σκότωσε έναν 6χρονο συμμαθητή του και το Μάη ένας 13χρονος στη Φλόριδα σκότωσε ένα δάσκαλο». Και πρόσθεταν ότι «οι πυροβολισμοί στο Γυμνάσιο Σαντάνα στο Σάντι της Καλιφόρνιας πρέπει να σταθούν το αίτιο για μια νέα και επείγουσα ματιά στο όλο θέμα της βίας και του ελέγχου των όπλων, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους. Υπάρχει σήμερα μια νέα ομάδα στο Λευκό Οίκο και στα υπουργεία Δικαιοσύνης και Παιδείας και ενώ ο κ. Μπους είχε ένα αδύνατο παρελθόν πάνω στον έλεγχο των όπλων σαν κυβερνήτης του Τέξας, δεν μπορεί τώρα σαν Πρόεδρος να αγνοήσει ένα θέμα εθνικού ενδιαφέροντος, που αναπόφευκτα θα βαθύνει τις ερχόμενες μέρες».

Παρακάτω, το άρθρο, αφού υπογράμμιζε ότι ένα μήνα μετά το Κολουμπάιν ο τότε Πρόεδρος Κλίντον συγκάλεσε μια συνδιάσκεψη στο Λευκό Οίκο πάνω στη βιαιότητα της νεολαίας, πρόσθετε ότι και ο Μπους έπρεπε να κάνει κάτι παρόμοιο. Και συμπέρανε:

«Τελικά, ο κ. Μπους πρέπει να ξανασκεφτεί τις παθητικές απόψεις του πάνω στον έλεγχο των όπλων. Υπάρχουν σήμερα 190 εκατομμύρια πυροβόλα όπλα περιφερόμενα ανά τη χώρα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται 65 εκατομμύρια περίστροφα και πάρα πολλά απ' αυτά φθάνουν στα χέρια ταραγμένων εφήβων. Μετά το Κολουμπάιν, ο κ. Κλίντον υπέβαλε ξανά νομοθεσία, που απέβλεπε στην απομάκρυνση όπλων από τα χέρια νέων ανθρώπων, εν μέρει καθιστώντας τους ενήλικους ποινικά υπεύθυνους, όταν ανήλικοι αποκτούν δικά τους όπλα και τα χρησιμοποιούν σε εγκλήματα. Αλλά η πρωτοβουλία αυτή πέθανε. Ο κ. Μπους θα βρει ότι μόνο μια αποφασιστική προεδρική ηγεσία μπορεί να κινήσει ένα Κογκρέσο, που παραμένει υπόδουλο στο λόμπι του όπλου».

Είναι χαρακτηριστικό ότι αναγνώστες με επιστολές τους στους «ΝΥΤ» επικρότησαν ομόθυμα τις απόψεις αυτές. Ενας απ' αυτούς, ο Εντουιν Σ. Τζέιμς από την πόλη Ροκ Χιλ της Νότιας Καρολίνας έγραφε σχετικά:

«Επειτα από κάθε πυροβολισμό, γίνονται πάμπολλα αγκαλιάσματα, χύνονται δάκρυα και προσεύχονται, αλλά τίποτα το συγκεκριμένο δε γίνεται για το σταμάτημα των σχολικών ή άλλων σκοτωμών από πιστόλια. Είναι δυνατόν ότι υπάρχουν πάρα πολλά ανεξέλεγκτα περίστροφα; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν, προτού η Αμερική ανακτήσει τις αισθήσεις της;».