Αυτόπτης μάρτυρας της ταλαιπωρίας που υφίστανται οι συνταξιούχοι, για να πάρουν τις πενιχρές συντάξεις τους από τις τράπεζες, ο Νίκος Νταμπίκης, αντιστασιακός από τη Λάρισα έγραψε για το «Ρ» το παρακάτω ρεπορτάζ:

Ο Μενέλαος, ένας 84χρονος συνταξιούχος του ΙΚΑ, όπως και τόσοι άλλοι συνταξιούχοι, υπέβαλε τα δικαιολογητικά που χρειαζόταν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας για να παίρνει τη σύνταξη του από κει. Αμέριμνος και αναπαυμένος με τη συνείδησή του ότι εκπλήρωσε το χρέος του, περίμενε την 22α του μήνα να πάρει τη σύνταξή του.

Πάει, λοιπόν, στην Εθνική και καρτερικά στέκεται στη σειρά περιμένοντας να εισπράξει την πενιχρή σύνταξή, των 148 χιλιάδων δραχμών. Η σειρά αναμονής ήταν μεγάλη και όλοι με επιμονή και υπομονή, αν και η κούρασή τους από την ορθοστασία είναι μεγάλη, ιδροκοπούν κατάκοποι, μα περιμένουν. Μερικοί φεύγουν από την πρώτη στιγμή βλέποντας τη μεγάλη σειρά. Αλλοι φτάνοντας στον γκισέ, σε έκπληξη όλων, φεύγουν άπρακτοι. Ο ταμίας δε βρίσκει το περιβόητο ΔΙΑΣ.

Μετά από πολλή ώρα φτάνει και η σειρά του Μενέλαου. Χαρούμενος δίνει το βιβλιάριο στον ταμία με τη σιγουριά ότι θα πάρει τελικά τη σύνταξή του, βάζοντας τέρμα στην ταλαιπωρία. Μάταια, όμως. Πουθενά δε βρίσκει τα στοιχεία του. Γυρίζει και λέει στο Μενέλαο: «Παππού, "γιοκ" λεφτά. Δεν είσαι γραμμένος πουθενά. Να πας στην Αγροτική Τράπεζα».

Και ο Μενέλαος, «βάζει πλώρη» για το Β' υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας με την ελπίδα ότι, ίσως, επιτέλους πληρωθεί. Δεν τα καταφέρνει, όμως.

Τη δεύτερη μέρα τρέχει πάλι στην Αγροτική. Μετά βασάνων, έρχεται η σειρά του. Και ξανά τα ίδια. Δεν υπάρχει τίποτα.

Ο Μενέλαος έρχεται απελπισμένος στο στέκι μας. Με σκυμμένο το κεφάλι και καταβεβλημένος από την κούραση μας λέει: «Πάει, εμένα, μου κόψανε τη σύνταξή μου. Θα νόμιζαν ότι πέθανα». Ολοι βάζουμε τα γέλια. Και του λέω: «Ρε συ Μενέλαε, πήγες στο ΙΚΑ να ρωτήσεις τι γίνεται; Εκεί είναι η "πηγή" και θα μπορέσεις να ξεκαθαρίσεις το θέμα». «Οχι», μου απαντά.

Τρίτη μέρα ταλαιπωρίας. Συναντώ τον Μενέλαο και του λέω να πάμε μαζί στο ΙΚΑ. Βιαζόμαστε, καθώς είναι 12 το μεσημέρι. «Τραβάμε» ίσια για το γραφείο σύνταξης. Η υπάλληλος, μια καλή κυρία μάς δέχεται φιλικά. Της εξηγώ τι έχει γίνει. Ψάχνει στους καταλόγους. Βρίσκει το όνομά του Μενέλαου και τον ρωτάει αν έβγαλε βιβλιάριο στην Αγροτική Τράπεζα. «Οχι», λέει ο Μενέλαος. «Μήπως ξέχασες;» ρωτώ. «Οχι, όχι» απαντά. Παίρνουμε τα σχετικά νούμερα και τρέχουμε πάλι για το Β' υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας.

Ευτυχώς, εκεί μας καλοδέχτηκε γνωστός μου προϊστάμενος και μπαίνουμε χωρίς σειρά στο γκισέ. Δίνουμε τα νούμερα. «Ναι», μας λέει ο ταμίας έχει ανοίξει λογαριασμό στην ΑΤΕ και έχει καταθέσεις 150 χιλιάδων δραχμών στο βιβλιάριό του. Ομως, ο Μενέλαος πάλι ανένδοτος: «Οχι». Τότε μου λέει ο προϊστάμενος ότι το βιβλιάριο εκδόθηκε στο Α' υποκατάστημα της ΑΤΕ. Και συμπληρώνει: «Θα πρέπει να πάτε εκεί. Θα σας πουν ποιος έβγαλε το βιβλιάριο».

Τραβάμε ευθεία για το Α' υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας και απευθυνόμαστε στο Διευθυντή κ. Σακελαρίου. Μας δέχεται ευγενικά και του εκθέτω όλη την κατάσταση. Στην ερώτησή του πού μένει ο Μενέλαος του απαντώ ότι είναι οικότροφος του Γηροκομείου Λάρισας. Ακολουθεί ένα επιπληκτικό τηλεφώνημα του Διευθυντή στο γηροκομείο και αποκαλύπτεται το μυστήριο της υπόθεσης. Η διεύθυνση του Γηροκομείου πήγε και έβγαλε βιβλιάρια, ομαδικά. Και το κακό είναι ότι δεν ειδοποίησαν τους συνταξιούχους ότι τα βιβλιάρια τα έχουν αυτοί.

Ετσι ξετυλίχτηκε ο μίτος της Αριάδνης και ο Μενέλαος με εντολή του Διευθυντή του Α' υποκαταστήματος της ΑΤΕ, πήρε τη σύνταξή του για το μήνα Μάρτη, χωρίς βιβλιάρια ανά χείρας. Ευχαριστημένος για το αίσιο τέλος γύρισε ο Μενέλαος στο γηροκομείο. Προηγουμένως, με ευχαρίστησε για τη βοήθεια που του πρόσφερα. Και μου έδωσε την αφορμή να χρονογραφήσω την περιπέτειά του.