Η επιτυχία αυτή οφείλεται και στην ενεργοποίηση των Λαϊκών Επιτροπών των γειτονιών, που κινητοποίησαν κόσμο και οργάνωσαν επισκέψεις, βάζοντας πούλμαν από περιοχές (λ.χ Καισαριανή, Γαλάτσι). Κινητοποίηση που προστέθηκε στις επισκέψεις σχολείων, εργατών και των οικογενειών τους από το Πέραμα και όλους τους δήμους του Πειραιά.

Την αθρόα συμμετοχή και στη λήξη της έκθεσης, ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά (εκ των συνδιοργανωτών της έκθεσης) Σωτήρης Πουλικόγιαννης τη χαρακτήρισε «απάντηση» και στις δικές τους ανησυχίες «αν έχει αξία, όταν κάποιος έχει μήνες να κάνει μεροκάματο, να ασχολείται με ζωγραφιές και τραγούδια». Αυτά ειπώθηκαν στη συζήτηση της Κυριακής για το ρόλο της Τέχνης στους λαϊκούς αγώνες, με αφορμή το σύνθημα της έκθεσης, το οποίο εσκεμμένα είναι ίδιο με το περσινό, αφού, όπως σημείωσε η Εύα Μελά, πρόεδρος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και εκ των διοργανωτών εικαστικών που συσπειρώνονται στην «Κίνηση Εικαστικών Καλλιτεχνών ΠΕΡΑ(σ)ΜΑ», «είναι διαχρονικό και απόλυτα επίκαιρο». Η ίδια είπε ότι το σύστημα χρησιμοποιεί την Τέχνη με στόχο την ιδεολογική χειραγώγηση, το κέρδος και το τσάκισμα του αισθητικού κριτηρίου των νέων, καθώς «τσακίζουν την καλλιτεχνική παιδεία και την αισθητική αγωγή» στην εκπαίδευση. Σε άλλο σημείο υπογράμμισε ότι οι καλλιτέχνες είναι μέρος του κινήματος και με τους εργάτες τούς δένει ο αγώνας για την απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Πρόσθεσε ότι πρέπει να γίνει στόχος του κινήματος το ζήτημα του ελεύθερου χρόνου, αφού ο ελεύθερος χρόνος και η δημιουργική αξιοποίησή του χτυπιούνται από το κεφάλαιο και ότι η Τέχνη και ο Πολιτισμός δεν είναι υπόθεση μόνο των καλλιτεχνών, αλλά δικαίωμα του λαού.

Ο εικαστικός, Μπάμπης Δαραδήμος, μίλησε για τη διαλεκτική του συνθήματος της έκθεσης, αφού ο όρος «τέχνη» συνδέεται με τη γνώση και τη δεξιότητα του ανθρώπου στη διαμόρφωση του περιβάλλοντός του, αλλά και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ετσι, η «τέχνη του αγώνα» προϋποθέτει τη γνώση του σκοπού και πώς θα φτάσει ο λαός στην επίτευξή του. Ακολούθησε συζήτηση και συναυλία του συγκροτήματος του Βασίλη Βασιλάτου «Ιστορίες για κρουστά».

Μια έκπληξη περίμενε τους επισκέπτες της Παρασκευής στην έκθεση. Πριν την προγραμματισμένη προβολή των ταινιών, παρουσιάστηκε ένα δρώμενο πάνω σε μια σκέψη του μεταλλεργάτη, Κώστα Λιακόπουλου, με τίτλο «Στην όρθια στάση» και υπότιτλο «Ο άνεργος εργάτης και τα χέρια του». Ενα ολιγόλεπτο, αλλά μεστό νοημάτων, θεατρικό «σχόλιο» για την κατάσταση που βιώνει σήμερα η εργατική τάξη και πώς την αντιμετωπίζει. Οσα συνέβαιναν στη σκηνή έδεναν αξεχώριστα με τη ζωντανή μουσική συνοδεία του συγκροτήματος «Κολασμένοι» και την Αντιγόνη Βόλη.

Ακολούθησε η προβολή των ταινιών μικρού μήκους: «Κατάληψη» του Fredrhic Dubreuil (Γαλλία, 2008), με θέμα την αντίδραση μιας εργάτριας που χάνει τη δουλειά της ,«Το νησί των λουλουδιών» του Jorge Furtado (Βραζιλία, 1989), μια από τις εκατό σημαντικότερες ταινίες μικρού μήκους, για το ομώνυμο νησί - χωματερή όπου οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι τρώνε τα αποφάγια των γουρουνιών, «Μάθε Εργάτη Πώς» των Σήφη Στάμου - Κώστα Σταματόπουλου (Ελλάδα, 2011), μια φιλμική προσέγγιση στην ουσία της μισθωτής σκλαβιάς και «Πιγκουίνοι» του Δημήτρη Ζάχου (Ελλαδα, 2012), ενδιαφέρουσα ταινία, που προκάλεσε συζήτηση και προβληματισμό για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα σήμερα. Η ταινία βασίζεται στο διήγημα «Πιγκουίνοι έξω απ' το λογιστήριο» του Χρήστου Οικονόμου.

Ο σκηνοθέτης μαζί με τον συνάδελφό του Κώστα Σταματόπουλο απάντησαν στις ερωτήσεις του κοινού. Η συζήτηση έδειξε ότι το εγχείρημα ήταν πετυχημένο και η κινηματογραφική τέχνη πρέπει να προστεθεί στην έκθεση στη Ζώνη.

Επίσης με επιτυχία δόθηκε το Σάββατο το απόγευμα η παράσταση «Καληνύχτα Μαργαρίτα» από τη θεατρική Ομάδα «Αλέκα Παΐζη».