Μετά τις επεμβάσεις κι ανατροπές στις χώρες της Β. Αφρικής και Μέσης Ανατολής, οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη δείχνουν να δυσκολεύονται μέχρι στιγμής στη Συρία. Αφού υποδαύλισαν κι εξόπλισαν κατά τον γνωστό τρόπο την ομάδα των λεγόμενων αντικαθεστωτικών δεν κατόρθωσαν να τις επιβάλουν στην κυβέρνηση του καθεστώτος Ασαντ. Οι διαπλοκές εδώ είναι πιο ισχυρές, όσο και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών του ιμπεριαλισμού, ακόμη και για ιστορικούς λόγους. Τελευταία απέλπιδα προσπάθειά τους δείχνει να είναι η επιδιωκόμενη εμπλοκή της Τουρκίας με τη Συρία υπό την ανοιχτή ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο που οξύνει τους φόβους γενικότερης πολεμικής ανάφλεξης, λαμβάνοντας υπόψη τον άκρως ευαίσθητο κι ανταγωνιστικό χώρο της Μέσης Ανατολής.

Η καθημερινή περιορισμένη ανταλλαγή πυρών μεταξύ των δύο χωρών μοιάζει περισσότερο με πόλεμο αναγνώρισης και αφήνει για την ώρα ανοιχτό το διπλωματικό δρόμο ως πιθανή εκδοχή. Ομως, η διεθνής οικονομική και στρατηγική κρίση του καπιταλισμού ωθεί τις ισχυρότερες χώρες, ιμπεριαλιστικούς φορείς, να καθιστούν τον πόλεμο είτε περιορισμένο κι ελεγχόμενο, είτε γενικευμένο κι ίσως ανεξέλεγκτο. Κάθε ελπίδα για ειρήνη στην περιοχή περιορίζεται ασφυκτικά κι επικίνδυνα. Κάθε μέρα και ώρα που περνά γίνεται χρόνος αδυσώπητης αγωνίας για την παγκόσμια ειρήνη. Η πιθανολογούμενη πολεμική εμπλοκή με βασική συνιστώσα το ΝΑΤΟ ανοίγει επικίνδυνα την πολεμική βεντάλια σε επάλληλους γεωγραφικούς κύκλους. Αυτό υπό τη γνωστή κατάσταση μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, όπου δεν υπάρχει το κατ' ουσίαν αντίπαλο δέος κι οι ανταγωνισμοί τείνουν εντονότερα να πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ετσι έχει τώρα το σημαδεμένο πολεμικό παιχνίδι των ιμπεριαλιστών στην τουρκοσυριακή διένεξη. Ωστόσο, ο βαθύτερος προβληματισμός των ισχυρών παραμένει. Γνωρίζουν ότι τα Βαλκάνια, δηλαδή η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, θα εμπλακούν αναπότρεπτα.

Αυτό θα ανοίξει την πολεμική πύλη της Νότιας Ευρώπης με άδηλες συνέπειες κι αποτελέσματα. Στην Ελλάδα το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται λόγω 1) της επιπρόσθετης οικονομικής κρίσης ευρωπαϊκής διάστασης, 2) της χαρακτηριστικής αστάθειας του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος που δείχνουν τα αστικά κόμματα. Η φαινομενική τους σταθερότητα κρύβει την απειλή κατάρρευσής τους σε ισχυρό τράνταγμα. Οι μεταγγίσεις αισιοδοξίας από την καπιταλιστική Γερμανία (επίσκεψη Μέρκελ) είναι στην ουσία τους εκδηλώσεις αστάθειας. Ταυτόχρονα, το γερμανικό τοκογλυφικό κεφάλαιο αγρυπνά και πιέζει να πάρει τα υποτιθέμενα χρωστούμενα από την Ελλάδα φοβούμενο το γνωστό «ουκ αν λάβοις από του μη έχοντος». Εδώ οφείλονται η στενή παρακολούθηση κι οι παρεμβάσεις με φαινομενικά εύσχημο τρόπο. Η ελληνική αστική τάξη δείχνει απλά να προσπαθεί να προσαρμοστεί σε κάθε περίπτωση προσδοκώντας σε βοηθητικές επενδύσεις του γερμανικού κεφαλαίου. Δείχνει να είναι ανοιχτή σε κάθε γερμανική καπιταλιστική απαίτηση, αρκεί να έχει ανάλογο μερτικό. Στην τρέχουσα εξέλιξη της Ελλάδας αποτελούν μέτρο ελπίδας κι αισιοδοξίας οι απεργιακές και γενικότερες λαϊκές κινητοποιήσεις. Αποτελούν το αντίβαρο στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου. Οι επιτροπές στους χώρους εργασίας και γειτονιάς αποτελούν τη στοιχειώδη βάση μιας γενικευμένης εργατολαϊκής επίθεσης και αλλαγής.